Verstrooide gedichten uit vroeger en later tijd (1831-1861)

[p. 119]

Turksch lied.
(Lord Byron.)

Het snoer, dat 'k gaf, was schoon en blonk,

De luit, die 'k aanbood, zoet van klank;

Het trouw gemoed, dat beiden schonk,

Verdiende een beter loon tot dank.

En heimelijk een tooverkracht

Beheerschte snoer en luit voor my;

Zy hielden over u de wacht

Toen 't lot my afriep van uw zij!

Ik zie ze weder, - weder nu!

Wel hebben ze aan hun plicht voldaan,

Helaas! maar waarom spoorden ze u

Niet beter tot den uwen aan?

[p. 120]

 

Dat snoer was sterk in ieder schalm,

 

Maar duldde een vreemden vinger niet;

 

Die luit klonk zoet, maar miste galm,

 

Als gy ze in vreemde handen liet.

 

 

 

Het snoer schoot in de hand uitëen

 

Van die 't uw blanke hals ontnam;

 

Hy lassche, zoo hy 't noodig meen,

 

't Weêr samen, die het breken kwam!

 

 

 

De luit werd stom, toen zy van de uw'

 

In vreemde hand moest overgaan, -

 

Hy die ze ontfing - kom! span hy nu

 

De doode snaren weder aan!

 

 

 

Zy zijn veranderd: Zy als gy!

 

Het snoer is los, 't muziek heeft uit;

 

Vaart samen wel! gaat! 't is voorby,

 

Valsch hart, broos snoer, verstomde luit!