De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 133]

Gesprek
Hanoch Levin^*
(Vertaling Shulamith Bamberger)

Hij ligt naast haar op de bank en betast haar vol overgave, ze zoenen zwaar hijgend, stoten van tijd tot tijd een geil gekreun uit. Hij strekt zijn arm, wrijft krachtig over haar borst heen en weer en maakt ook rondgaande, masserende bewegingen, het bloed rekt zijn lid op en stijgt naar zijn gezicht en hij vraagt met rauwe stem:

‘Zeggen ze wel eens tegen je dat je mooie borsten hebt? Zeggen ze dat wel eens?’

Zij antwoordt niet. Ze is verlegen.

‘Zeggen ze dat? Zeggen ze dat?’

‘Ja, hoor!’ antwoordt zij half sprekend, half zuchtend.

Oh, wat verlangt hij naar haar.

‘Vaak? Zeggen ze dat vaak?’

‘Ja, vaak!’

Oh wat een vrouw, zo begeerlijk, zo gewild, gek makend. Hij kneedt haar borsten nog krachtiger, knijpt in een tepel.

‘Ook van de tepels? Zeggen ze dat ook van de tepels?’

Zij antwoordt niet, ze kreunt: hij knijpt zo hard.

‘Zeggen ze dat? Zeggen ze dat?’

‘Ja hoor!’

O ja, dat zeggen ze. Wat een schoonheid. Ook van de tepels.

‘En kussen ze ook?’

‘Ja!’

Oh, ze kussen ook. Zijn hand gaat naar beneden, naar haar blote onderbuik, en zijn gezicht gaat erachteraan. Hij wrijft zijn neus tussen haar benen en vraagt koerend, zijn stem gebarsten:

‘En zeggen ze wel eens dat je mooie knieën hebt?’

‘Wat?’

Hij schraapt zijn keel en vraagt opnieuw:

* Hanoch Levin, misschien de meest vooraanstaande, maar zeker de meest controversiële toneelschrijver van Israël, overleed in 1999 op 56-jarige leeftijd. Was hij bij zijn leven al een icoon, na zijn dood werd hij een mythe. Naast zijn links-politieke satires is hij vooral bekend om zijn ironische en ontluisterende kijk op het menselijk bestaan. Hij schreef tientallen toneelstukken en verhalen waarin hij de mens met compassie en zelfkennis afschildert als een pathetische, aardse, zwakke sterveling. Hij regisseerde zijn eigen toneelstukken en schreef verder ook poëzie.

[p. 134]

‘Zeggen ze wel eens dat je mooi knieën hebt?’

‘Ja hoor,’ prevelt zij.

‘O ja?’ vraagt hij, zogenaamd verbaasd.

‘Ja!’

Heel goed, heel opwindend ook. Anderen vinden dat ook, zijn begeerte is officieel goedgekeurd. Hij staat niet voor aap. Hij is met haar buitengewoon goed geslaagd. Hij draait haar om, op haar buik, legt zijn kin op haar kuit, kijkt naar haar achterwerk. Hij kan nauwelijks praten van opwinding.

‘En van je billen? Zeggen ze dat ook van je billen?’

Hij huilt bijna.

‘En? Zeggen ze dat?’

‘Ja!’

Alles aan haar vinden ze mooi, alles bevalt ze. Ze is werkelijk prachtig. Koortsig betast hij de twee bilpartijen, kneedt ze krachtig, alsof hij er vorm aan probeert te geven, steeds koortsiger, steeds grondiger, en hij blijft vragen, maar hij wacht nu niet op een antwoord, hij vraagt het zomaar, om zijn verlangen op te kloppen, herhaalt de woorden als een ophitsende bezwering:

‘O ja? O ja? Van je kont ook? Zeggen ze dat die mooi is? Zeggen ze dat? Zeggen ze hoe mooi die is, hoe mooi, hoe mooi?’

‘Ja,’ fluistert zij met hete adem.

‘Zeggen ze dat? Zeggen ze dat? Van je billen? Ook van je billen? Zeggen ze dat? Oh, zeggen ze dat?’

‘Ja! Ja!’

En terwijl hij haar achterwerk als een wilde kust, bromt hij steeds weer, als een echo:

‘Ja! Ja!’

En zij:

‘Ja! Ja!’

‘En kussen ze die ook? Kussen ze die?’

‘Ja! Ja!’

Ze is grandioos. Zijn geilheid bereikt een ondraaglijk hoogtepunt. Hij maakt zich van haar los, draait zich met zijn gezicht naar haar billen en zijn voeten naar haar nek, hij drukt zich met immense passie weer tegen haar aan, laat zijn lippen en tong langs haar bilspleet gaan en herhaalt weer, met een uitbarsting van blinde lust die niets meer waarneemt, twee, drie keer achter elkaar, ademloos:

‘En van je billen, zeggen ze dat ook van je billen?’

‘Ja!’

[p. 135]

‘Oh, dat zeggen ze dus! En kussen ze die ook? En kussen ze die?’

‘Ja! Ja!’

‘In het midden?’

‘Ja!’

Kijk eens aan! In het midden! Geweldig. Meer dan geweldig. Hij houdt het niet langer, hij sabbelt als een gek, gesmoord grommend, steeds dieper in de spleet, wrijft zijn lid tegen haar nek, nog een paar keer voor de uiteindelijke explosie. Zij voelt die aankomen, strekt haar arm naar achteren om zijn lid vast te pakken en al blazend spoort ze hem aan, jut ze hem op:

‘Ja! Ja!’

‘Ja! Ja!’ doet hij haar na, half grommend, half gillend.

‘Ja! Ja!’ kreunt ze vanuit een onpeilbare diepte.

‘Ja! Ja! Pirandello en Brecht!’ ontglipt hem terwijl hij explodeert in een laatste eruptie en daarna valt er een lange, aanhoudende stilte.

Hoe Pirandello en Brecht hier ineens komen opduiken is onduidelijk, waarschijnlijk was het een zinswending die in zijn hoofd weggedoken had gezeten en hem bezig had gehouden en verbonden was met een of ander ‘Ja! Ja!’, een echo van een oude discussie misschien, die er onbedoeld uitkwam op een ongecontroleerd moment. Ja ja, een goed gesprek.