De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 167]

Twee gedichten^*
S. Vestdijk
(Vertaling Wiebe Hogendoorn)

Okerdal

Steenkluchten, met een grijns op 't grauw gelaat,
Vormen een rij rondom het bruisend diep;
Het water trekt er langs de steen, als liep
Wit vee voorbij door een behekste straat.

Als middeleeuwse grap zijn zij paraat:
Een luie leeuw die hier sinds eeuwen sliep;
Duiveltjes dansen krom de horlepiep,
Wat met de Heilige Maagd slecht samengaat.

De druppels zingen als gedempte vedels,
Zij durven 't aan, het arendsnest te koelen...
Zittende paus kijkt peinzend naar het woelen
Van wijdverspreide maskers, neuzen, schedels.
- Daar torenen gestalten, hoog en edel,
En laten verre Boeddhadromen voelen. -

* Zie de toelichting op pagina 169.

Okertal

Steinerne Possen, graue Feldgrimassen
Reihen sich um sprudelende Tiefe;
Das Wasser zieht dem Stein entlang, als liefe
'ne weisse Herde durch verhexte Strasse.

Sie stehn in mittelalterlichem Spasse:
Ein Löwe, faul und schlafend; auf dem Riffe
Teufelchen, so bucklich, krumm und schiefe,
Die wenig zu der heil'gen Jungfrau passen.

Die Tropfen singen wie gedämpfte Fiedel,
Sie wagen es, das Adlernest zu kühlen...
Sitzender Pabst blickt sinnend auf das Wühlen
Zerstreuter Mummen, Nasen, Totenschädel.
- Dort türmen sich Gestalten, hoch und edel
Und lassen ferne Buddhaträume fühlen.-

[p. 168]

Rabenklippe

Bladerkatarakten hoog verheven
Storten zich, een groen geruis, in 't dal;
Als een regenboog in 'n waterval
Is tussendoor de witte weg gedreven.

De aarde heeft haar borsten opgeheven,
Die bronstig driest een minnaar kiezen zal;
De groene smuk die zij de zon ontstal,
Is om haar wulpse leden heengeweven.

Hier moeten oude Brockengeesten wonen,
Vol boze liefde in de aarde; ook
Schuilt achter elke Brockenstruik een spook...
Maar... kom je er, dan zal voor het betonen
Van zoveel moed een kelner je belonen
Door hamelbout te brengen - heksenrook...

Rabenklippe

Blätterkatarakte von dort oben
Sturzen sich, ein grüner Rausch, ins Tal;
Wie'n Regenbogen in den Wasserfall
Ist zwischendurch der weisse Weg geschoben.

Die Erde hat die Brüste hochgehoben
In brunstiger und frecher Liebeswahl,
Der grüne Schmuck, den sie der Sonne stahl,
Ist auf die Wollustglieder hingewoben...

Hier soll'n die alten Brockengeister wohnen,
Voll böser Liebe in der Erde; auch
Da auf dem Brocken, hinter jedem Strauch...
Doch... kommst du dort, auch zweifelsohne
Wird ein Kellner deinen Mut belohnen
Und schwingt dir Hammelbraten - Hexenrauch...^*

* In 1922 trad de student Simon Vestdijk op als praeses van de Almanakcommissie van de vereniging Unitas Studiosorum Amstelodamensium (U.S.A.), waarvan hij lid was. Wegens gebrek aan kopij heeft hij de Almanak van dat jaar grotendeels zelf volgeschreven; pseudoniemen wekten daarbij de indruk van verschillende auteurs. Tot zijn bijdragen behoren, onder de titel Gedichte eines Valutaschiebers, drie gedichten in het Duits, waarvan er twee de Harz en de Broeken betreffen. De schuilnaam hierbij is ‘Heine's Affe’, maar van na-aperij is geen sprake, al komen verschillende details uit Okertal in Heine's Harzreise voor. In 1923 zou Vestdijk samen met zijn vader de Harz bezoeken; de biografie van Hans Visser bevat een foto van vader en zoon in een rotslandschap. Okertal; Oker is de naam van een rivier (en een plaats) in de Harz. De figuren die Vestdijk noemt hebben betrekking op de vormen en de namen van rotsen om het Okerdal. Rabenklippe: naam van een berg in de Harz (555 m.) en van een bijbehorend bos-logement.