De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 165]

Het bevende beeld
Thomas Rosenlöcher^*
(Vertaling Wiebe Hogendoorn)

Langs de grenshelling, afwaarts waar het stil was,
Liep nog een bergbeek neer over een steen.
Het oppervlak, dat lichtelijk gebold was,
was vast als glas en beefde nauwelijks
toen ik mijn lippen legde op het vlak.
En onder mij, diep onder 't ijs van 't water,
de bloemen en de varens wuiven zag
en dieper nog, in een spelonk
van roerloos glanzende metalen,
de keverkoning en de schuimcicade,
de schuimcicade en de keverkoning
op gouden voeten zich naar achter spoeden,
als zag ik van mijn kindertijd de grond.
IJzige kou drong door tot in mijn brein.
Vlamdiamanten schoten heen en weer.

* Thomas Rosenlöcher werd in 1947 in Dresden geboren. Zie ook pagina 74 in het stuk van Jeroen van Kan in de rubriek Essay.

Das Zitterbild

Am Grenzhang abwärts, an verschwiegner Stelle,
ging noch ein Wasser über einen Stein.
Die Oberfläche, schwach in sich gekrümmt,
war gläsern fest und zitterte kaum merklich,
da ich die Lippen auf die Fläche legte.
Und unter mir, tief unterm Eis des Wassers,
Die Blumen und die Farnen wanken sah
und tiefer noch, in einer Grotte
aus reglos schimmernden Metallen,
den Käferkönig und die Schaumzikade,
die Schaumzikade und die Käferkönig
auf Goldnen Füssen rasch nach hinten eilen,
als schaue ich auf meiner Kindheit Grund.
Eisige Kälte drang mir bis ins Hirn.
Schwarmdiamanten schossen hin und her.

[p. 166]

[Vervolg Nederlands]

Mijn diepgezonken ogen echter keken
tijdens het zinken mij vreemd smekend aan.
En daar verrees het bleek beeld van een sater.
't Voorhoofd in ridicule ernst geplooid,
Het oog tevreden als met lood verzegeld.
De bril van nikkel. En de neus een knol.
Totdat, genadig, 't water rimpelde.
De onschuld weet niet, welke pijp zij rookt.
De voettocht hiernaartoe kostte drie dagen
en vijf minuten verder ging een bus.

[Vervolg Duits]

Doch meine tiefversunknen Augen schauten
mich im Versinken seltsam bittend an.
Und auf stieg eines Waldschrats blasses Bild.
Die Stirn in lächerlichem Ernst gefältelt.
Das Aug verlötet von Zufriedenheit.
Die Brille nickel. Und die Nase Knulp.
Bis sich das Wasser gnädig kräuselte.
Nicht weiss die Unschuld, welches Rohr sie schluckt.
Drei Tage war ich bis hierher gewandert,
und fünf Minuten von hier fuhr ein Bus.