|
| |
| |
| |
Drie gedichten
Iosif Brodski
(Vertaling Nina Targan Mouravi)
Fragment uit ‘Rede over gemorste melk’
1
Kerstmis voor de deur, en ik heb geen stuiver.
Mijn roman is gestrand bij de uitgever.
De kalender van Moskou is onderhevig
Aan de Koran. Ik zou naar een meisje moeten,
Op familiebezoek, of langs die bekende
Met zijn huilende koters, maar zonder centen
Kan ik rne bij de een noch de ander melden.
Ik zit op de stoel en ik ril van woede.
| |
2
Dat verrekte dichterschap met zijn lasten!
Niemand belt me nog, het wordt stellig vasten.
Lenen van een vakbond zou ongepast zijn,
Want je leent toch ook niet van meiden.
En als iemand zijn waardigheid wordt ontnomen
Is ontmaagding er niets bij. Ik stel me zomaar
Voor dat vrouwen graag van een gade dromen,
En verzuchten: ‘Het wordt wel tijd, zeg’.
| |
Речь О Пролитом Молоке
I.
Я пришел к Рождеству с пустым карманом.
Издатель тянет с моим романом.
Календарь Москвы заражен Кораном.
Не могу я встать и поехать в гости
ни к приятелю, у которого плачут детки,
ни в семейный дом, ни к знакомой девке.
Я сижу на стуле, трясусь от злости.
| |
2.
Ах, проклятое ремесло поэта.
Телефон молчит, впереди диета.
Можно в месткоме занять, но это -
все равно, что занять у бабы.
Потерять независимость много хуже,
чем потерять невинность. Вчуже
полагаю, приятно мечтать о муже,
приятно произносить ‘пора бы’.
| |
| |
| |
[Vervolg Nederlands]
3
Mijn verloofde kent mijn omstandigheden,
Houdt me aan het lijntje om deze reden
Al een jaar of vier, en ik zou niet weten
Waar ze aan het toeven is, tegenwoordig.
Zij verwoordt het aldus: ‘Niet zo neerslachtig,
Wij begrijpen elkaar! 't Gaat om de gedachte!’
Wat haar siert. Desalniettemin verwacht ik
Dat ze ergens zit waar veel drank aan boord is.
| |
4
Ik bekijk mijn naasten met argusogen,
Ik bedreig hun voorraad en hun vermogen,
Val ze tevens lastig met mijn betogen
Over iemands plaats in het leven.
Mensen zien mij aan voor een maffioso,
Trachten mij meestal dan ook te lozen,
En vooral mijn eetlust is uit den boze:
‘Zeg, je moet hem geen saus meer geven!’
| |
5
In de spiegel zie ik mezelf: een single.
Waarlijk, het is een van de raarste dingen
Dat ik het nog uit heb kunnen zingen
Tot het jaar negentien zevenenzestig
Na Jezus Christus. Talloze keren
Stommetje spelen met al die heren
Van de justitie, bajes, fouilleren.
Zesentwintig jaar in de nesten.
| |
[Vervolg Russisch]
3
Зная мой статус, моя невеста
пятый год за меня ни с места;
и где она нынче, мне неизвестно:
правды сам черт из нее не выбьет.
Она говорит: ‘Не горюй напрасно.
Главное - чувства! Единогласно?’
И это с ее стороны прекрасно.
Но сама она, видимо, там, где выпьет.
| |
4
Я вообще отношусь с недоверьем к ближним.
Оскорбляю кухню желудком лишним.
В довершенье всего досаждаю личным
взглядом на роль человека в жизни.
Они считают меня бандитом,
издеваются над моим аппетитом.
Я не пользуюсь у них кредитом.
| |
5
Я вижу в стекле себя холостого.
Я факта в толк не возьму простого,
как дожил до от Рождества Христова
Тысяча Девятьсот Шестьдесят Седьмого.
Двадцать шесть лет непрерывной тряски,
рытья по карманам, судейской таски,
ученья строить Закону глазки,
| |
| |
| |
Theedrinken
‘Soms droom ik van Petrov. Ik zag hem laatst
Vlak naast mijn bed, zo echt alsof ik waakte.
Ik had nog willen vragen hoe hij 't maakte,
Maar deed het niet, het leek me toch misplaatst.’
Zij zucht. Haar blik raakt van de mijne los
en zoekt de steendruk in een houten lijstje,
waarop een man met strohoed op een rijstveld
is afgebeeld, achter een stuurse os.
Hoewel Petrov getrouwd was met haar zuster,
hield hij van háár. De één na laatste zomer
was hij met dat verhaal bij haar gekomen,
nam vrij en is verdronken in de Dnjestr.
De ploeg. De os, gedreven door de man.
De verse voren en de tekst daarboven,
als korreltjes: ‘Met liefs, voor Ivanova,’
en dan al helemaal onleesbaar: ‘van...’
Ik ben van tafel opgestaan. De thee
is op. Er glimt een ster in haar pupillen
en het besef dat zij nu wel zou willen
dat hij verrees, en zij het met hem dee.
Zij loopt met mij de voordeur uit en stelt
haar ogen, door een nevelfloers versluierd,
ofwel erdoor verscherpt, af op een ster,
wiskundig ver van haar gezicht verwijderd.
| |
Чаепитие
‘Сегодня ночью снился мне Петров.
Он, как живой, стоял у изголовья.
Я думала спросить насчет здоровья,
но поняла бестактность этих слов’.
взгляд на гравюру в деревянной рамке,
где человек в соломенной панамке
сопровождал угрюмого вола.
Петров женат был на ее сестре,
но он любил свояченицу; в этом
сознавшись ей, он позапрошлым летом,
поехав в отпуск, утонул в Днестре.
Вол. Рисовое поле. Небосвод.
Погонщик. Плуг. Под бороздою новой
как зернышки; ‘на память Ивановой’
и вовсе неразборчивое! ‘от...’
Чай выпит. Я встаю из-за стола.
В ее зрачке поблескивает точка
звезды Ч и понимание того, что,
воскресни он, она 6 ему дала.
Она спускается за мной во двор
и обращает скрытый поволокой,
верней, вооруженный его взор
к звезде, математически далекой.
| |
| |
| |
[Eerst viel de stoel in een diepe kloof,]
Eerst viel de stoel in een diepe kloof,
Vervolgens - het ledikant,
Daarna - mijn tafel. Nou ja... die schoof
Ik zelf wel over de rand.
Daarna - het schoolboek ‘Literatuur,’
Het kiekje van ons gezin.
Daarna - de kachel, de laatste muur,
De jas bleef, met mij erin.
Vaarwel, mijn lieve. Doe af die ring,
Geef je voor een modeblad op.
En geef voor mijn part je volgende vrind
Een flinke knal voor zijn kop.
| |
[Сначала в бездну свалился стул,]
Сначала в бездну свалился стул,
потом - мой стол. Я его столкнул
Потом - учебник ‘Родная речь’,
Потом четыре стены и печь.
Прощай, дорогая. Сними кольцо,
И можешь плюнуть тому в лицо,
|
|
Auteursrechtelijk beschermd