De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 169]

Anteros^*
Gérard de Nerval
(Vertaling Wiebe Hogendoorn)

Waarom, zo vraag je, is mijn razernij zo groot
En draagt mijn soepele nek een stijf hoofd, niet te breken?
Het is omdat ik mij Antaeus' ras toereken,
Ik schiet de pijlen terug die God, de winnaar, schoot.

Ja, 'k hoor bij hen aan wie zijn wraak bezieling bood,
Mijn voorhoofd toont van zijn gekrenkte lip het teken,
Onder het bleek van Abel, ach! in bloed bezweken,
Toon ik van Kaïn soms het onverzoenlijk rood!

Jahweh! De laatste die, geveld door uw genie,
Uit de allerdiepste hel schreeuwde: ‘O tyrannie!’
Is Belus, of Dagon, mijn vaderen, uit op wraak,

Die mij driemaal in de Cocytus nederlieten...
Ik ben mijn moeders steun: voor haar, Amalécyte,
Zaai ik opnieuw de tanden van de oude draak.

* Dit sonnet is één van de twaalf uit Les Chimères (1854). Verzet tegen de monotheïstische autoriteit en eerherstel voor polytheïsme en pantheïstische mystiek vormen het centrale thema. Anteros, broer van Eros, is de god van de wederliefde, maar bij gebrek daaraan ook een god van de wraak. Vs. 3: Antaeus, een van de Giganten, oude aardgoden die de hemelgod Zeus bestreden. Vs. 11: Belus (Baäl) en Dagon, Palestijns/ Phoenicische goden, onttroond door Jahweh. Vs. 12: De doop in de Cocytus, een rivier van de onderwereld, dient hier kennelijk om onkwetsbaar te maken, vgl. Achilles, door zijn moeder in de Styx gedompeld. Vs. 13: Amalécyte: door N. opgevoerd als persoonsnaam, daarom in de vertaling niet gewijzigd; de naam betekent Amalekietische, vrouw uit de stam van Amalek, kleinzoon van Esau; welke stam op last van Jahweh is uitgeroeid door de Israëlieten. Vs. 14: Eerder zaaide Cadmus de tanden van een door hem gedode draak. Uit die gezaaide tanden ontstonden Spartaanse vechtjassen. Zeus/Jahweh wordt dus bedreigd met toekomstig militair geweld. Bij de oude draak valt ook aan de Satan te denken.

Anteros

Tu demandes pourquoi j'ai tant de rage au coeur

Et sur un col flexible une tête indomptée;

C'est que je suis issu de la race d'Antée,

Je retourne les dards contre le dieu vainqueur.

Oui, je suis de ceux-là qu'inspire le Vengeur,

Il m'a marqué le front de sa lèvre irritée,

Sous la paleur d'Abel, hélas! ensanglantée,

J'ai parfois de Caïn l'implacable rougeur!

Jéhovah! Le dernier, vaincu par ton génie,

Qui, du fond des enfers, criait: ‘O tyrannie!’

Cést mon aïeul Bélus ou mon père Dagon...

Ils m'ont plongé trois fois dans les eaux du Cocyte,

Et, protégeant tout seul ma mère Amalécyte,

Je ressème à ses pieds les dents du vieux dragon.