De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 173]

Hier wordt met veel zorg vertaald
Robert Walser^*
(Vertaling Ard Posthuma)

Hier wordt met veel zorg vertaald
het gedicht van Paul Verlaine
waarin regen nederdaalt
op de daken aan de Seine.

Heel Parijs is grijs en grauw,
dat mijn treurnis nooit verdwijne!
Kijk nu toch eens, ik miauw
net zoals ooit Paul Verlaine.

O jij meer dan al te vaak
hervertaalde dichtmigraine,
twintig jaar geleden haak-
te ook ik naar Paul Verlaine.

Sfeervol teemt mijn stemgeluid,
even lijzig als het zijne;
qua vernieuwingsdrift blonk uit
onze papa Paul Verlaine.

Breng een ui, dan ween ik hier;
laat mijn tranen zonder gêne
zoals die van Paul Verlaine
drupp'len op het schrijfpapier.

Hoogste tijd dat zich in scène
zet de dichter Robert Wals
en zich aan ons voorstelt als
een verdietser van Verlaine.

* De ‘verdietser’ die zich hier aan ons voorstelt is de Zwitserse schrijver Robert Walser (1878-1956), die de laatste 27 jaar van zijn leven in een psychiatrische inrichting sleet. Hier schreef hij talrijke ‘microgrammen’, met potlood in minuscuul schrift geschreven teksten, waaronder een complete roman, die na moeizame ontcijfering pas in 1985 werden gepubliceerd. Walser haatte grote woorden en verstond meesterlijk de kunst om van olifanten muggen te maken. Het gedicht waarnaar hij verwijst (zonder het te vertalen!) is het fameuze Il pleure dans mon coeur / Comme il pleut sur la ville uit Verlaines Romances sans paroles (1874).

Hier wird sorgsam übersetzt

Hier wird sorgsam übersetzt
das Gedicht von Paul Verlaine,
wo der Regen hat genetzt
jene Dächer an der Seine.

Ganz Paris steht grau in grau,
nach der Sehnsucht ich mich sehne.
Sieh' mal an, ich mach' miau,
ähnlich wie einst Paul Verlaine.

O du mehr als schon genug
übertragenes Gewähne,
einst vor zwanzig jahren frug
ich auch sehr nach Paul Verlaine.

Stimmungsvoll ist zweifellos,
was ich dehne da und dehne,
punkto Neuigkeit war gross
unser Papa Paul Verlaine.

Gebet eine Zwiebel mir,
dass die Träne mir auch träne,
die einst unsrem Paul Verlaine
rinnelt' auf das Schreibpapier.

Höchste Zeit ist's, wie ich meine,
dass nun endlich Robert Wals
sich uns auch mal vorstellt als
ein Verdeutscher von Verlaine.