De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 147]

Ode op de Melancholie
John Keats
(Vertaling W. Hogendoorn)

I

Niet naar de Lethe! Wring geen giftig nat

Uit wortels van de winterakoniet;

Geen doodkruid houde uw bleke slaap omvat,

Dat u Proserpina's robijndruif biedt;

Laat taxusbessen niet uw bidsnoer zijn,

De kever noch de doodshoofdvlinder mogen

Uw trieste Psyche wezen, nimmer dele

De donzen uil in uw geheime pijn;

Want zwart bij zwart brengt doezel in de ogen

En zal de ziel haar waakzaam leed ontstelen.

Ode on Melancholy
I

No, no, go not to Lethe, neither twist

Wolf's-bane, tight-rooted, for its poisonous wine;

Nor suffer thy pale forehead to be kiss'd

By nightshade, ruby grape of Proserpine;

Make not your rosary of yew-berries,

Nor let the beetle, nor the death-moth be

Your mourning Psyche, nor the downy owl

A partner in your sorrow's mysteries;

For shade to shade will come too drowsily,

And drown the wakeful anguish of the soul.

[p. 148]

II

Maar als de bui van weemoed plotseling

De hemel uitvalt als een wolk die schreit

En, fletse bloemen ter verzadiging,

Een lentewade op groene heuvels spreidt,

Vier dan uw smart uit op een ochtendroos,

Of op de regenboog van 't zoute zand,

Of op een klokpioen in al haar praal;

Of, toont uw liefste zich uitzinnig boos,

Laat haar dan razen, vat haar zachte hand

En drink haar weergaloze ogentaal.

III

Zij toeft bij Schoonheid - Schoonheid die ooit rot;

En Vreugd, wier hand steeds naar haar lippen gaat

Ten afscheid; na aan 't pijnlijke Genot

Dat gif puurt uit de zoetste honingraat.

De Weemoed heeft zelfs in de zuilengangen

Waar de Verrukking woont, haar troon gezet,

Gezien alleen door hem wiens tong met kracht

De druif der Vreugd op zijn papillen plet;

Dan proeft zijn ziel de droefheid van haar macht

En zal bewolkt bij haar trofeeën hangen.

II

But when the melancholy fit shall fall

Sudden from heaven like a weeping cloud,

That fosters the droop-headed flowers all,

And hides the green hill in an April shroud,

Then glut thy sorrow on a morning rose,

Or on the rainbow of the salt sand-wave,

Or on the wealth of globed peonies;

Or if thy mistress some rich anger shows,

Emprison her soft hand, and let her rave,

And feed deep, deep upon het peerless eyes.

III

She dwells with Beauty - Beauty that must die;

And Joy, whose hand is ever at his lips

Bidding adieu; and aching Pleasure nigh,

Turning to Poison while the bee-mouth sips:

Aye, in the very temple of delight

Veil'd Melancholy has her sovran shrine,

Though seen of none save him whose strenuous tongue

Can burst Joy's grape against his palate fine;

His soul shall taste the sadness of her might,

And be among her cloudy trophies hung.