De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 149]

Sonnet
Lope de Vega^*
(Vertaling Erik Coenen)

Wat heb ik toch, dat jij nog steeds zo trouw
mijn vriendschap zoekt? En waarom bleef je wachten,
o Christus, in die lange winternachten,
voor mijn gesloten deur, bedekt met dauw?

Hoe hard was toch mijn hart, dat ik voor jou
niet open wilde doen, je zó verachtte
dat mijn ondankbaarheid zelfs niet verzachtte
toen al jouw wonden barstten van de kou!

Hoe vaak zei mij de Engel: ‘Kijk naar buiten,
kijk uit het raam, ziel, stel hem niet teleur,
zie hem zijn mateloze liefde uiten!’

Hoe vaak geschiedde het dat ik kortaf
tot hém zei: ‘Morgen open ik de deur,’
en morgen weer hetzelfde antwoord gaf!

* Lope de Vega (1562-1635) is auteur van een van de omvangrijkste oeuvres uit de wereldliteratuur: alleen al zijn toneel omvat meer dan een miljoen berijmde verzen. Ook zijn privé-leven is zeldzaam veelomvattend, met diverse huwelijken, echtelijke en buitenechtelijke kinderen, schandalen, verbanning, deelname aan de rampzalige tocht van de Ononverwinnelijke Armada, enzovoort. Zijn lyrische poëzie is minder verzorgd dan die van Góngora en Quevedo, maar slaagt erin zijn uitzonderlijke vitaliteit over te brengen. Dit sonnet, dat deel uitmaakt van zijn Heilige sonnetten, kenmerkt een periode van inkeer en berouw over zijn levenswandel, die hem ertoe bracht zich in 1614 tot priester te laten wijden.

[Spaans]

¿Qué tengo yo, que mi amistad procuras?
¿Qué interés; se te sigue, Jesús mío,
que a mi puerta cubierto de rocío
pasas las noches del invierno escuras?

¡Oh cuánto fueron mis entrañas duras,
pues no te abrí! ¡Qué extraño desvarío,
si de mi ingratitud el hielo frío
secó las llagas de tus plantas puras!

Cuántas veces el Ángel me decía:
‘Alma, asómate agora a la ventana,
verás con cuánto amor llamar porfia!’

¡Y cuántas, hermosura soberana,
‘Mañana le abriremos’, respondía,
para lo mismo responder mañana.