De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 150]

De zon verzinkt^*
Friedrich Nietzsche
(Vertaling Khalil Touqâne)

1

Niet lang meer zul je nog dorst hebben,

mijn hart in sintels!

Beloften gaan door de lucht,
uit onbekende monden blaast het mij toe:

de grote koelte komt.

Heet stond mijn zon 's middags boven mijn hoofd:
wees gegroet om jullie komst,

jullie onverwachte winden,

koele geesten in de namiddag!

Vreemd en rein stroomt de lucht.
Loenst de nacht mij niet aan
met haar scheve

verleidersblik?

Blijf sterk, mijn dapper hart!
Vraag niet: waarom?

* Het gedicht ‘De zon verzinkt’ maakt deel uit van de zgn. Dionysos-Dithyramben, die Friedrich Nietzsche in de jaren '80 van de 19^e eeuw op papier zette. Zij werden aangetroffen in zijn nalatenschap en in 1891 gepubliceerd. Over hun aantal heeft men uitvoerig gediscussieerd. In de periode dat Nietzsche deze gedichten schreef ging hij namelijk vrij chaotisch te werk (hij leed aan syfilis). Enkele van de Dithyramben had hij al een plaats gegeven in Also sprach Zarathustra (1883-1885), zij het in een iets andere vorm. ‘De zon verzinkt’ daarentegen komt alleen als Dionysos-Dithyrambe voor.

Die Sonne sinkt
1

Nicht lange durstest du noch,

verbranntes Herz!

Verheißung ist in der Luft,
aus unbekannten Mündern bläst mich's an,

- die große Kühle kommt...

Meine Sonne stand heiß über mir im Mittage:
seid mir gegrüßt, daß ihr kommt,

ihr plötzlichen Winde,

ihr kühlen Geister des Nachmittags!

Die Luft geht fremd und rein.
Schielt nicht mit schiefem

Verführerblick

die Nacht mich an...
Bleib stark, mein tapfres Herz!
Frag nicht: warum? -

[p. 151]

2

Dag van mijn leven,
de zon verzinkt!
Reeds staat de gladde

vloed verguld.

Warm ademt de rots:

sliep in de middag

het geluk daarop zijn middagslaap?

In groene schijnsels

klimt geluk langs de bruine afgrond omhoog.

Dag van mijn leven,
het loopt tegen de avond!
Reeds gloeit je oog,

half gebroken,

van je dauw welt reeds

tranengedruppel,

reeds loopt het purper van je liefde
over witte zeeën:
je laatste aarzelende zaligheid.

2

Tag meines Lebens!
die Sonne sinkt.
Schon steht die glatte

Flut vergüldet.

Warm atmet der Fels:

schlief wohl zu Mittag

das Glück auf ihm seinen Mittagschlaf? -

In grünen Lichtern

spielt Glück noch der braune Abgrund herauf.

Tag meines Lebens!
gen Abend gehts!
Schon glüht dein Auge

halbgebrochen,

schon quillt deines Taus

Tränengeträufel,

schon läuft still über weiße Meere
deiner Liebe Purpur,
deine letzte zögernde Seligkeit.

[p. 152]

3

Gouden vrolijkheid, kom!

Jij geheimste,

zoetste voorsmaak van de dood!
Liep ik mijn weg soms te snel?
Nu pas, nu mijn voeten moe zijn,

haalt je blik mij nog in,

haalt je geluk mij nog in.

Rond mij slechts golven en spel.

Wat ooit zwaar was,

verzonk in blauwe vergetelheid.
Ongebruikt staat mijn kaan.
Storm en vaart - hoe verleert zij die!

Wens en hoop zijn verdronken,

glad liggen ziel en zee.

Zevende eenzaamheid!

Nooit ondervond ik

dichter bij zoete zekerheid,
een warmere blik van de zon.
Gloeit niet het ijs op mijn toppen nog?

Zilver, licht, als een vis

zwemt nu mijn bootje naar buiten...

3

Heiterkeit, güldene, komm!

du des Todes

heimlichster, süßester Vorgenuß!
- Lief ich zu rasch meines Wegs?
Jetzt erst, wo der Fuß müde ward,

holt dein Blick mich noch ein,

holt dein Glück mich noch ein.

Rings nur Welle und Spiel.

Was je schwer war,

sank in blaue Vergessenheit -
müßig steht nun mein Kahn.
Sturm und Fahrt - wie verlernt er das!

Wunsch und Hoffen ertrank,

glatt liegt Seele und Meer.

Siebente Einsamkeit!

Nie empfand ich

näher mir süße Sicherheit,
wärmer der Sonne Blick.
- Glüht nicht das Eis meiner Gipfel noch?

Silbern, leicht, ein Fisch

schwimmt nun mein Nachen hinaus...