De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 153]

Jevgeni Onegin^*
Fragmenten uit het eerste hoofdstuk
Alexandr Poesjkin
(Vertaling Hans Boland)

1

‘Mijn oom is door en door fatsoenlijk,
En nu hij op zijn sterfbed ligt
Is hij van mening - heel aandoenlijk -
Dat zoiets tot respect verplicht.
Hij geeft daarmee het goede voorbeeld,
Maar zijn verwanten zijn veroordeeld
Bij de patiënt te waken. God!
Nu al verveel ik me kapot.
Wat zijn wij mensen toch een loeders:
Je maakt zo'n lijk het naar de zin,
Je stopt het nog 's lekker in,
Je voert het pilletjes en poeders,
Je zucht - en denkt maar aan één ding:
Ik wou dat hij de pijp uit ging.’

* In de zomernummers van de jaren '80 zijn in DTR uitvoerige fragmenten voorgepubliceerd van Wim Jonkers' in 1989 bij Uitg. Van Oorschot verschenen vertaling van Poesjkins Jevgeni Onegin. Sindsdien zijn nog diverse Nederlandse vertalingen van Poesjkins meesterwerk verschenen. Hans Boland, die bezig is Poesjkins Volledig Werk te vertalen (9 delen, Uitg. De Papïeren Tijger) voorziet publicatie van zijn Onegin-vertaling pas rond 2010, maar stond bovenstaande gedeelten uit Boek I als voorpublicatie af.

I

‘Мой дядя самых честных правил,
Когда не в шутку эанемог,
Он уважать себя эаставил
И лучше выдумать не мог.
Его пример другим наука;
Но, боже мой, какая скука
С больным сидеть и день и ночь,
Не отходя ни шагу прочь!
Какое ниэкое коварство
Полуживого эабавлять,
Ему подушки поправлять,
Печально подносить лекарство,
Вэдыхать и думать про себя:
Когда же черт воэьмет тебя!’

2

Aldus een losbol met Gods zegen
En een solide erfenis.
Per postkoets jakkert hij langs wegen
Waar stof de hoofdattractie is.
Na zijn Ljoedmila en Roeslan stelt
De dichter ditmaal een romanheld
Met uw permissie aan u voor.
Omslachtigheid is niet mijn fort:
Onegin. Ík kan hem waarderen.
Hij komt uit Petersburg. Wellicht
Zag u daar zelf het levenslicht
Of liet u zich er adoreren?
Ik hing er ook een tijdje rond
Maar vond het Noorden ongezond.

II

Так думал молодой повеса,
Летя в пыли на ночтовых,
Всевышней волею Эевеса
Наследник всех своих родных.
Друэья Людмилы и Руслана!
С героем моего романа
Беэ предисловий, сей же час
Поэвольте повнакомить вас:
Онегин, добрый мой приятель,
Родился на брегах Невы,
Где, может быть, родились вы
Или блистали, мой читатель;
Там некогда гулял и я:
Но вреден север для меня¹.

[p. 154]

3

Zijn vader was gaan rentenieren
(Na jaren staatsdienst) op krediet.
Pa's hobby was het financieren
Van bals. Hij ging al gauw failliet.
Jevgeni hoefde niet te bloeden:
De hemel scheen hem te behoeden,
Eerst met madame, toen met monsieur.
Het kind was lief - en lang niet bleu.
De huisleraar was snel tevreden
En eerder slap dan serieus:
Geen intellectuele reus
Die hamerde op strenge zeden.
Hij sloeg hem niet meteen tot puin,
Maar bracht hem naar de Zomertuin.

III

Служив отлично благородно,
Долгами жил его отец,
Давал три бала ежегодно
И промотался наконец.
Судьба Евгения хранила:
Сперва Madame эа ним ходила,
Потом Monsieur ее сменил.
Ребенок был реэов, но мил.
Monsieur l'Abbé, француэ убогой,
Чтоб не иэмучилось дитя,
Учил его всему шутя,
Не докучал моралью строгой,
Слегка эа шалости бранил
И в Летний сад гулять водил.

4

Doch na zijn kinderjaren braken
De jaren van rebelsheid aan,
Van hoop en smart en dat soort zaken.
Monsieur kwam prompt op straat te staan.
Jevgeni had zijn plek gevonden:
Als dandy dweepte hij met Londen,
Wat uit zijn kapsel en zijn pak
En ongedwongen houding sprak.
Hij was het Frans niet minder machtig
Dan de mazurka, en hij boog
Perfect. Het hoeft dus geen betoog:
De monde vond Onegin prachtig,
Het was een jongen met verstand,
Charmant, galant en elegant.

IV

Когда же юности мятежной
Пришла Евгению пора,
Пора надежд и грусти нежной,
Monsieur прогнали со двора,
Вот мой Онегин на свободе;
Острижен по последней моде,
Как dandy² лондонский одет -
И наконец увидел свет.
Он по-француэски совершенно
Мог иэъясняться и писал;
Легко маэурку танцевал
И кланялся непринужденно;
Чего ж вам больше? Свет решил,
Что он умен и очень мил.

5

Bij ons laat iedereen zich voorstaan
Op wat men scholing noemt - hapsnap -
En kan een mens al heel rap doorgaan
Voor peiler van de wetenschap.
Personen die het weten konden
En strikte normen hadden, vonden
Onegin een pedante vent

V

Мы все учились понемногу
Чему-нибудь и как-нибудь,
Так воспитаиьем, слава богу,
У нас немудрено блеснуть.
Онегин был по мненью многих
(Судей решительных и строгих)
Ученый малый, но педант:

[p. 155]

[Nederlands]

Maar wel briljant, met het talent
Om losjes, vlot het woord te voeren.
Zijn aandacht scheen bijzonder scherp
Bij een gewichtig onderwerp
(Als hij zijn tong niet placht te roeren),
En bij de dames vielen vaak
Zijn epigrammen in de smaak.

[Russisch]

Имел он счастливый талант
Без принужденья в разговоре
Коснуться до всего слегка,
С ученым видом знатока
Хранить молчанье в важном споре
И возбуждать улыбку дам
Огнем нежданных эпиграмм.

6

Ook aan Latijn had hij geroken,
Wat nu beschouwd wordt als passé.
Hij had wat spreuken opgestoken,
Hij kon naar iedereens idee
Met Juvenalis uit de voeten,
En in een brief met vale groeten.
Soms gaf hij zelfs een enkel vers
Ten beste in hexameters.
Hij had nooit één moment genoten
Van een of ander duf verhaal
Uit een langdradige annaal,
Maar kende tal van anekdoten -
Zo wist hij menig wapenfeit
Van Romulus tot onze tijd.

VI

Латынь из моды вышла ныне:
Так, если правду вам сказать,
Он знал довольно по-латыне,
Чтоб эпиграфы разбирать,
Потолковать об Ювенале,
В конце письма поставить vale,
Да помнил, хоть не без греха,
Из Знеиды два стиха.
Он рыться не имел охоты
В хронологической пыли
Бытописания земли;
Но дней минувших анекдоты
От Ромула до наших дней
Хранил он в памяти своей.

7

De muze kon hem niet verleiden
Onrecht met inkt te lijf te gaan.
Hem jamben leren onderscheiden
Van dactylen was niks gedaan.
Homerus vond hij doodvermoeiend,
Net als Theocritus. Wél boeiend,
Bezwoer hij, was economie.
Zijn stokpaard was de theorie
Van Adam Smith: een overbodig
Vereiste voor een sterke staat
Was zo bezien de goudvoorraad,
Want simple product had je nodig.
Zijn vader, die dat wazig vond,
Hypothekeerde al zijn grond.

VII

Высокой страсти не имея
Для звуков жизни не щадить,
Не мог он ямба от хорея,
Как мы ни бились, отличить.
Бранил Гомера, Феокрита;
Эато читал Адама Смита
И был глубокий эконом,
То есть умел судить о том,
Как государство богатеет,
И чем живет, и почему
Не нужно золота ему,
Когда простой пробукт имеет.
Отец понять его не мог
И земли отдавал в залог.

[p. 156]

8

Om alles wat mijn held presteerde
Hier op te sommen, gaat te ver.
Maar waar hij echt in excelleerde,
Waar hij een kei in was, een ster,
Wat hij vanaf zijn puberjaren
Soms als frustrerend had ervaren
En soms als vreugde, wat beslag
Op hem bleef leggen, dag aan dag,
Dat was de minnekunst. Hier wijdde
Ovidius een lofzang aan -
Waarna diens kleurrijke bestaan
Verwoest werd, en het lot hem scheidde
Van zijn Italië, en wreed,
Ver in Moldavië, verdeed.

[...]

VIII

Всего, что знал еще Евгений,
Пересказать мне недосуг;
Но в чем он истинный был гений,
Что знал он тверже всех наук,
Что было для него измлада
И труд, и мука, и отрада,
Что занимало целый день
Его тоскующую лень, -
Была наука страсти нежной,
Которую воспел Назон,
За что страдальцем кончил он
Свой век блестящий и мятежный
В Молдавии, в глуши степей,
Вдали Италии своей.

15

Geen vroege vogel van nature,
Neemt hij de post door op een zacht,
Warm bed. Bij wie, te welker ure
En met welk doel wordt hij verwacht?
Een bal, een lunch, een naamdag. Stellig
Zijn al die uitjes oergezellig.
Waar kiest hij voor? Het ene sluit
Het ander trouwens geenszins uit.
Als hij zich eerst eens aan zou kleden?
Zo rijdt hij naar de boulevard,
Met op zijn hoofd een bolivar,
Om zich een weinig te vertreden,
Tot zijn Bréguet zonder respijt
Hem waarschuwt tegen etenstijd.

XV

Бывало, он еще в постеле:
К нему запнсочки несут.
Что? Приглашенья? В самом деле,
Три дома на вечер зовут:
Там будет бал, там детский праздник.
Куда ж поскачет мой проказник?
С кого начнет он? Все равно:
Везде поспеть немудрено.
Покамест в утреннем уборе,
Надев широкий боливар³,
Онегин едет на бульвар
И там гуляет на просторе,
Пока недремлющий брегет
Не прозвонит ему обед.

16

Hij pakt een paardeslee. Het donkert;
Een zweepslag klinkt, een woeste schreeuw;
En op zijn beverbontkraag flonkert
Als zilvervijlsel fijne sneeuw.
Op naar Talon, waar hij Kaverin
Zoals gebruikelijk zal weerzien.
Er knalt een kurk als welkomstgroet.

XVI

Уж тёмно: в санки он садится.
‘Пади, пади!’ - раздался крик;
Морозной пылью серебрится
Его бобровый воротник.
К Talon⁴ помчался: он уверен,
Что там уж ждет его Каверин.
Вошел: и пробка в потолок,

[p. 157]

[Nederlands]

Bij de Komeetwijn past heel goed
Roast beef sanglant in combinatie
Met truffels (razend populair
Bij jongelui: een culinair
Genot), met als extra tractatie
Limburgse schimmelkaas, foie gras
En een dessert met ananas.

[Russisch]

Вина кометы брызнул, ток;
Пред ним roast-beef окровавленный,
И трюфли, роскошь юных лет,
Французской кухни лучший цвет,
И Страсбурга пирог нетленный
Меж сыром лимбургским живым
И ананасом золотым.

17

Al lust hij best nog wel een slokje
Met nog zo'n vette cotelet,
Zijn onverbiddelijke klokje
Gaat af: hij moet naar een ballet.
Theatertijger (maar erg lastig),
Actricegek (maar onstandvastig)
Die heel speciale rechten had
Als hij de kleedkamer betrad -
Van plan om Phaedra uit te jouwen
Of anders wel Cleopatra,
Te klappen voor een entre-chat,
‘Moi-na!’ te roepen ten aanschouwe
Van het voltallige publiek:
Kortom, daar gaat een bühnefreak.

[...]

XVII

Еще бокалов жажда просит
Залить горячий жир котлет,
Но звон брегета им доносит,
Что новый начался балет.
Театра злой законодатель,
Непостоянный обожатель
Очаровательных актрис,
Почетный гражданин кулис,
Онегин полетел к театру,
Где каждый, вольностью дыша,
Готов охлопать entrechat,
Обшикать Федру, Клеопатру,
Моину вызвать (для того,
Чтоб только слышали его).

20

Het gonst en schittert. Men stroomt binnen,
Zwermt uit naar loges en fauteuils.
Het schellinkje roept: ‘We beginnen!’
Het doek gaat op met veel geruis.
Onstoffelijk en oogverblindend,
Met de viool haar ziel verbindend,
Staat daar Istomina, omringd
Door een groep nimfen - en zij springt:
Eén been traag in de rondte draaiend,
Terwijl ze op het ander wiegt,
En dan omhoogijlt, en zij vliegt,
Als dons voor Aeolus verwaaiend.
Zij vouwt zich dubbel, recht haar rug,
Klapt met haar voetjes, vlug-vlug-vlug.

XX

Театр уж полон; ложи блещут;
Партер и кресла - все кипит;
В райке нетерпеливо плещут,
И, взвившись, занавес шумит.
Блистательна, полувоздушна,
Смычку волшебному послушна,
Толпою нимф окружена,
Стоит Истомина; она,
Одной ногой касаясь пола,
Другою медленно кружит,
И вдруг прыжок, и вдруг летит,
Летит, как пух от уст Зола;
То стаи совьет, то разовьет
И быстрой ножкой ножку бьет.

[p. 158]

21

Applaus. Nu komt Jevgeni binnen.
Hij zoekt zijn plaats langs teen en scheen.
Hij zit, en gluurt om te beginnen
Naar alle vrouwtjes om hem heen,
Om dan blasé zijn blik te richten
Op de balkons. Wat een gezichten,
Wat een kledij! Affreus en dom!
Minzaam werd er geknikt alom.
Door zijn binocle keek hij even
Naar het toneel. Toen gaapte hij
En zei: ‘Hun tijd is toch voorbij!
Kan men ze geen pensioentje geven?
Al dat ballet, ik ben het zat,
Ik heb het helemaal gehad.’

XXI

Все хлопает. Онегин входит,
Идет меж кресел по ногам,
Двойной лорнет скосясь наводит
На ложи незнакомых дам;
Все ярусы окинул взором,
Всё видел: лицами, убором
Ужасно недоволен он;
С мужчинами со всех сторон
Раскланялся, потом на сцену
В большом рассеянье взглянул,
Отворотился - и зевнул,
И молвил: ‘Всех пора на смену;
Балеты долго я терпел,
Но и Дидло мне надоели’⁵.

22

Nog gaan er amortjes, harpijen
En griezelmonstertjes tekeer;
Nog wachten snurkende lakeien
Bij de entree op hun meneer;
Nog zit de zaal te joelen, fluiten,
Te hoesten en de neus te snuiten,
Terwijl de schouwburg tot op straat
Nog in een zee van kaarslicht baadt;
Nog staan de paarden kleumend, dampend,
Te trekken aan hun tuig en bit;
Nog staan de voerlui, saamgeklit
Rond vuren, met de voeten stampend,
Te mopperen - als onze held
Om zich te kleden huiswaarts snelt.

[...]

XXII

Еще амуры, черти, змеи
На сцене скачут и шумят;
Еще усталые лакеи
На шубах у подъезда спят;
Еще не перестали топать,
Сморкаться, кашлять, шикать, хлопать;
Еще снаружи и внутри
Везде блистают фонари;
Еще, прозябнув, бьются кони,
Наскуча упряжью своей,
И кучера, вокруг огней,
Бранят господ и бьют в ладони, -
А уж Онегин вышел вон;
Домой одеться едет он.

26

Beschrijf in adequate termen
De hippe outfit van de held!
Ik wil best met mijn kennis schermen
Indien u daar belang in stelt;
Het vergt natuurlijk lef en ijver,
Maar ja, ik ben nou eenmaal schrijver.
Maar pantalon, gilet, jacquet -

XXVI

 

В последнем вкусе туалетом

 

Заняв ваш любопытный взгляд,

 

Я мог бы пред ученым светом

 

Здесь описать его наряд;

 

Конечно б, это было смело,

 

Описывать мое же дело:

 

Но панталоны, фрак, жилет,

[p. 159]

[Nederlands]

Bestaan die in het Russisch? Njet.
De tekst is überhaupt al danig
Met vreemde woorden opgesmukt.
Daar gaat mijn pen onder gebukt,
Ik excuseer me onderdanig.
Het Academisch Woordenboek
Levert me zelden wat ik zoek.

[Russisch]

Всех зтих слов на русском нет;
А вижу я, винюсь пред вами,
Что уж и так мой бедный слог
Пестреть гораздо б меньше мог
Иноплеменными словами,
Хоть и заглядывал я встарь
В Академический словарь.

27

Ik hoor u zeggen: dat gebeuzel,
We hadden het over een bal!
Dat heb je nou van dat getreuzel:
Onegins droschke is er al.
De meeste huizen zijn verduisterd;
De straat wordt vrolijk opgeluisterd
Door de lantarens van een rij
Rijtuigen: op de witte sprei
Laten ze regenboogjes glimmen.
Het licht van duizend lampjes brandt
Rond een voornaam en machtig pand;
Achter de vensters flitsen schimmen:
Een dameshoofd, of een koket
Poserend herensilhouet.

XXVII

У нас теперь не то в предмете:
Мы лучше поспешим на бал,
Куда стремглав в ямской карете
Уж мой Онегин поскакал.
Перед померкшими домами
Вдоль сонной улицы рядами
Двойные фонари карет
Веселый изливают свет
И радуги на снег наводят;
Усеян плошками кругом,
Блестит великолепный дом;
По цельным окнам тени ходят,
Мелькают профили голов
И дам, и модных чудаков.

28

Daar komt Onegin voorgereden,
Vliegt langs de deurknecht als een pijl
Over de staatsietrap met treden
Van marmer, brengt zijn coupe op peil,
En gaat zich bij de meute voegen.
De muzikanten staan te zwoegen.
Onder veel herrie en gedrang
Is de mazurka aan de gang.
Hitsige gardeofficieren
Met rinkelende sporen staan
De ranke voetjes ga te slaan
Die pront over de dansvloer zwieren,
En nufjes lispelen kritiek
Bij krijsende vioolmuziek.

[...]

XXVIII

Вот наш герой подъехал к сеням;
Швейцара мимо он стрелой
Взлетел по мраморным ступеням,
Расправил волоса рукой,
Вошел. Полна народу зала;
Музыка уж греметь устала;
Толпа мазуркой занята;
Кругом и шум и теснота;
Бренчат кавалергарда шпоры;
Летают ножки милых дам;
По их пленительным следам
Летают пламенные взоры,
И ревом скрыпок заглушен
Ревнивый шепот модных жен.

[p. 160]

35

Onegin liep besmuikt te gapen,
Verliet het bal en sliep al snel.
Maar Petersburg is uitgeslapen.
Reeds slaan de trommels het appel;
Boerinnetjes gaan melk verkopen;
Droog knerpt de sneeuw waar wordt gelopen.
Je ziet de eerste winkeliers
En bij de Beurs een kluit koetsiers.
De dag breekt aan, de stad wordt wakker.
Luiken gaan open, blauwe rook
Stijgt op uit schoorstenen, en ook
De degelijke Duitse bakker,
Zijn koksmuts op, ontgrendelt ras
Het schuifraam van zijn was-ist-das.

XXXV

Что ж мой Онегин? Полусонный
В постелю с бала едет он:
А Петербург неугомонный
Уж барабаном пробужден.
Встает купец, идет равносчик,
На биржу тянется извозчик,
С кувшином охтенка спешит,
Под ней снег утренний хрустит.
Проснулся утра шум приятный.
Открыты ставни; трубный дым
Столбом восходит голубым,
И хлебник, немец аккуратный,
В бумажном колпаке, не раз
Уж отворял свой васисбас.

36

Jevgeni had de nacht tot morgen
Gemaakt, als levenskunstenaar.
Nu slaapt hij veilig en geborgen,
Verzaligd en volkomen gaar,
Tot in de middag. In essentie
Bedreigde niets zijn existentie
Vol licht en kleur, maar monotoon
En elke dag weer doodgewoon.
Kon men hem wel gelukkig noemen,
Al was hij nog zo jong en vrij
En bij elk feest van de partij?
Al mocht men zijn triomfen roemen,
Werd zo'n bestaan niet afgestraft,
Zo'n hang naar wat genot verschaft?

XXXVI

Но шумом бала утомленный
И утро в поолночь обратя
Спокойно спит в тени блаженной
Забав и роскоши дитя.
Проснется за́ полдень, и снова
До утра жизнь его готова,
Однообразна и пестра.
И завтра то же, что вчера.
Но был ли счастлив мой Евгений,
Свободный, в цвете лучших лет,
Среди блистательных побед,
Среди вседневных наслаждений?
Вотще ли был он средь пиров
Неосторожен и здоров?

37

Jawel: hij werd al gauw gevoelloos.
Hij vond de monde maar gedoe,
En zelfs de vrouw scheen hem een doelloos
Object van interesse toe.
Zoals een flirt je afkon matten!
Wat kon men vriendschap overschatten!
Al die champagne, die patees

XXXVII

Но, шумом бала утомленный
И утро в полночь обратя,
Спокойно спит в тени блаженной
Забав и роскоши дитя.
Проснется за́ полдень, и снова
До утра жизиь его готова,
Однообразна и пестра.

[p. 161]

[Nederlands]

En die enorme porties vlees!
Dan moest hij ook nog bij het brassen
De leuterkoek voorzien van zout,
Geteisterd door een kop van hout.
Hij leerde op zijn tellen passen,
Was minder driftig en frivool,
Meed ruzie, sabel en pistool.

[Russisch]

И завтра то же, что вчера.
Но был ли счастлив мой Евгений,
Свободный, в цвете лучших лет,
Среди блистательных побед,
Среди вседневных наслаждений?
Вотще ли был он средь пиров
Неосторожен и здоров?

38

Hij kreeg een kwaal onder de leden
Waarmee een medicus geen kant
Schijnt uit te kunnen tot op heden -
Als spleen bekend in Engeland.
Kortom, hij werd een hypochonder.
Hij joeg geen kogel door zijn donder,
Goddank, maar vond er niks meer aan
En kreeg de pest aan het bestaan.
Het kon hem allemaal niks schelen;
Hij leek Childe Harold wel. Men kon
Hem nooit meer eens in een salon
Zien roddelen of boston spelen.
Een lieve blik, een stoute zucht -
Dat alles leek nu enkel lucht.

[...]

XXXVIII

Нет: рано чувства в нем остыли;
Ему наскучил света шум;
Красавицы недолго были
Предмет его привычных дум;
Измены утомить успели;
Друзья и дружба надоели,
Затем, что не всегда же мог
Beef-steaks и страсбургский пирог
Шампанской обливать бутылкой
И сыпать острые слова,
Когда болела голова;
И хоть он был повеса пылкой,
Но разлюбил он наконец
И брань, и саблю, и свинец.

44

Opnieuw verzonk hij in een leven
Van ledigheid en apathie.
Toch zocht hij - een lofwaardig streven! -
Het licht van andermans genie
Door stapels boeken te verslinden -
Zonder bevrediging te vinden.
Het een was saai, het ander ziek,
De lijn ontbrak, of de ethiek:
Met licht leek die lectuur te vloeken.
Frisheid was bij de Ouden zoek
En kersvers werk was ouwe koek
Die je maar beter op kon doeken,
Net als de vrouwen... Zwarte taf
Dekte de boekenplanken af.

XLIV

И снова, преданный безделью,
Томясь душевной пустотой,
Уселся он - с похвальной целью
Себе присвоить ум чужой;
Отрядом книг уставил полку,
Читал, читал, а всё без толку:
Там скука, там обман иль бред;
В том совести, в том смысла нет;
На всех различные вериги;
И устарела старина,
И старым бредит новирна.
Как женщин, он оставил книги,
И полку, с пыльной их семьей,
Задернул траурной тафтой.

[p. 162]

47

Vaak, tegen middernacht (of later),
Wanneer de zomerlucht zich licht,
Blank, welfde over blinkend water
Waarin Diana haar gezicht
Niet spiegelde (de golven straalden
Van binnenuit), als wij verhaalden
Van onze kleurrijke praktijk
Met Venus, leek de wereld rijk,
Intens en puur, een zielsbeleving;
Wij ademden de milde nacht;
Zoals wie over wordt gebracht
Vanuit zijn cel naar een omgeving
Van groene bossen, droomden wij,
Jong, onbezorgd, gevoelig, vrij.

XLVII

Как часто летнею порою,
Когда прозрачно и светло
Ночное небо над Невою⁸
И вод веселое стекло
Не отражает лик Дианы,
Воспомня прежних лет романы,
Воспомня прежнюю любовь,
Чувствительны, беспечны вновь,
Дыханьем ночи благосклонной
Безмолвно упивались мы!
Как в лес зеленый из тюрьмы
Перенесен колодник сонный,
Так уносились мы мечтой
К началу жизни молодой.

48

Daar stond hij, peinzend, als getuigend
Hoe innig alles hem wel speet,
Over de kademuur zich buigend,
Zoals verbeeld door de poëet.
Soms klonk het sein van een bewaker
Van wet en orde; een fiaker
Kwam ratelend, nog heel erg laat
Opeens uit de Miljoenenstraat;
Een roeiriem spetterde en plonsde,
In diepe slaap lag de rivier;
Ergens ver weg klonk feestvertier,
Een hoorn schalde, een trommel bonsde
Maar er is niets met een magie
Zo zoet als Tasso's melodie.

XLVIII

С душою, полной сожалений,
И опершися на гранит,
Стоял задумчиво Евгений,
Как описал себя пиит⁹.
Все было тихо; лишь ночные
Перекликались часовые,
Да дрожек отдаленный стук
С Мильонной раздавался вдруг;
Лишь лодка, веслами махая,
Плыла по дремлющей реке:
И нас пленяли вдалеке
Рожок и песня удалая...
Но слаще, средь ночных забав,
Напев Торкватовых октав!

[p. 163]

49

De Brenta zal ik zien en horen;
Het Adriatisch watervlak
Zal me bezielen en bekoren
Met zijn geliefde stem, die sprak
Tot priesters van de zanggodinnen,
En die ook ik leerde beminnen
Dankzij de trotse Britse bard.
Dat gouden land behoort mijn hart;
Daar wil ik met mijn liefje toeven,
Met mijn Venetiaanse schat,
Vanuit een gondel van de stad
Genieten, zwoele nachten proeven,
De taal der liefde op mijn tong,
De taal waarin Petrarca zong.

XLIX

Адриатические волны,
О Брента! нет, увижу вас
И, вдояновенья снова полный,
Услышу ваш волшебный глас!
Ои свят для внуков Аполлона;
По гордой лире Альбиона
Он мне знаком, он мне родной.
Почей Италии златай
Я негой наслажусь на воле,
С венеуианкою младой,
То говорливой, то немой,
Плывя в таинственной
гондоле;
С ней обретут уста мои
Язык Петрарки и любви.

50

Zal ik dat oord wel ooit bereiken?
Ik snak naar vrijheid, naar de zee.
Steeds loop ik naar de lucht te kijken
En lok ik schepen naar de ree.
Wanneer zal ik de woeste baren
Bevrijd van elke dwang bevaren,
Mij van de haat en nijd bewust
Van deze akelige kust,
Zonder berouw en heimwee vluchtend
Over een warme oceaan,
Waar ik, als halve Afrikaan,
Rusland beklagen zal, verzuchtend
Dat ik er liefhad, dof en droef -
Rusland, waar ik mijn hart begroef.

L

Придет ли час моей свободы?
Пора, пора! - взываю к ней;
Брожу над морем¹⁰, жду погоды,
Маню ветрила кораблей.
Под ризой бурь, с волнами споря,
По вольному распутью моря
Когда ж начну я вольный бег?
Пора покинуть скучный брег
Мне неприязненной стихии
И средь полуденных выбей,
Под небом Африки моей¹¹,
Взлдыхать о сумрачной России,
Где я страдал, где я любил,
Где сердце я похоронил.