De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 164]

Sonnet
Francisco de Quevedo^*
(Vertaling Erik Coenen)

Ik zie je vlieden, onverpoosde Tijd,
als door de zee een rap verzwindend zeil;
vervliegen als een vogel of een pijl,
die zonder spoor of pad de lucht doorsnijdt;

en toch volhard ik in mijn zondigheid,
bezoedeld en vol schuldbesef, terwijl
mijn smart en tranen smeken om mijn heil
en ik met vrees mijn laatste dag verbeid,

die niet vandaag zal zijn, zo blijf ik hopen,
al is het stervensuur wellicht op til
dat, eerder dan geloofd, zal zijn verstreken.

Heer, blaas uw geest in mij en sterk mijn wil,
reinig mijn ziel en stel me voor u open,
doe mijn hardvochtige gemoed verweken.

* Francisco de Quevedo (1580-1645) - diplomaat, moralist, satiricus, taalvirtuoos en bovenal dichter -, was de grootste vijand van Góngora, die hij lichtzinnig vond en die hij ‘beschuldigde’ van mooischrijverij en een joodse afkomst. In zijn doodspoëzie worstelt hij met de spanning tussen enerzijds het als rationeel beschouwde vooruitzicht van het eeuwige leven en anderzijds de onmiskenbare doodsangst die hij voelde. Dit sonnet kan als voorbeeld dienen, en laat bovendien zien dat zijn poëzie thematisch soms heel dicht bij die van zijn aartsvijand kon staan, en er zelfs bepaalde beeldspraken mee deelde.

[Spaans]

Bien te veo correr, tiempo ligero,
cual por mar ancho despalmada nave,
a más volar, como saeta o ave,
que pasa sin dejar rastro o sendero.

Yo, dormido en mis daños persevero,
tinto de manchas y de culpas grave;
aunque es forzoso que me limpie y lave
llanto y dolor, agurardo el día postrero.

Éste no sé cuándo vendrá; confio
que ha de tardar, y es quizá llegado,
y antes será pasado que creído.

Señor, tu soplo aliente mi albedrío
y limpie el alma, el corazón llagado
cure, y ablande el pecho endurecido.