De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 165]

Drie sonnetten
Pierre de Ronsard^*
(Vertaling Jan Kal)

Bij 't ochtendgloren

Als mijn godin zich kleedt bij 't ochtendgloren
In gouddracht, die haar tot de hiel omhult,
En 't haarnet, met een blonde pracht gevuld,
De golven honderdvoudig heeft bezworen,

Treedt zij als Venus die, uit schuim geboren,
Ofwel met opgestoken haar, verguld,
Ofwel met los haar, duizendvoud gekruld,
De zee doorkruiste op haar schelp, naar voren.

Haar lachje, loop, gebaren, wenkbrauwbogen,
Noch het gefonkel van haar beide ogen,
Zijn op een menselijke vrouw gegrond.

Daar woont geen rots, geen water en geen bos.
Geen nimf had zó'n wildgolvig mooie dos,
Z¢'n mooie oogopslag, zó'n mooie mond.

* Pierre de Ronsard (1524-1585), Frans dichtervorst van de zestiende eeuw, diende als page bij de Schotse koning James V, maar werd vroeg doof en ontwikkelde zich toen als dichter. Zijn roem is gebaseerd op zijn sonnetten, waarvan de kwaliteit pas in de 19de eeuw werd geëvenaard.
Dit najaar verschijnt bij Uitgeverij Bert Bakker in de serie ‘De mooiste liefdesgedichten’ een tweetalige bloemlezing van omstreeks vijftig Ronsard-sonnetten in de vertaling van Jan Kal onder de titel Een boeketje van mijn hand.

Quand au matin

Quand au matin ma Deesse s'habille,
D'un riche or crespe ombrageant ses talons,
Et les filets de ses beaux cheveux blons
En cent façons en-onde et entortille,

Je l'accompare... l'escumiere fille
Qui or' pignant les siens jaunement lons,
Or' les frizant en mille crespillons,
Passoit la mer portée en sa coquille.

De femme humaine encore ne sont pas
Son ris, son front, ses gestes, ne ses pas,
Ne de ses yeux l'une et l'autre estincelle.

Roes, eaux, ne bois, ne logent point en eux,
Nymphe qui ait si follastres cheveux,
Ny l'oeil si beau, ny la bouche si belle.

[p. 166]

Een boeketje van mijn hand

Ik stuur je een boeketje van mijn hand,
Dat ik geplukt heb, o zo fris gebloemd,
Rond vespertijd geplukt, dus niet gedoemd
Om morgen te verwelken op het land.

Laat dit een voorbeeld voor je zijn, frappant,
Dat al jouw moois, waar men de bloei van roemt,
Al snel totaal verlept zal zijn genoemd,
En plots vergaan zal, bloemen zeer verwant.

De tijd vliegt voort, de tijd vliegt voort, mijn Vrouwe.
Helaas! Nee, niet de tijd, wij vliegen voort,
Om straks een steen van onder te aanschouwen.

En van de liefde, nu door ons verwoord,
Zullen we, als we dood zijn, niets meer weten:
Bemin me dus zolang je mooi mag heten.

Un bouquet de ma main

Je vous envoye un bouquet de ma main
Que j'ai ourdy de ces fleurs épanies,
Qui ne les eust à ce vespre cueillies,
Flaques... terre elles cherroient demain.

Cela vous soit un exemple certain
Que vos beautez, bien qu'elles soient fleuries,
En peu de tems cherront toutes fletries,
Et, comme fleurs, periront tout soudain.

Le tems s'en va, le tems s'en va, ma Dame,
Las! le tems non, mais nous nous en allons,
Et tost seront estendus sous la lame:

Et des amours, desquelles nous parlons,
Quand serons morts n'en sera plus nouvelle:
Pour-ce aimez moy, ce pendant qu'estes belle.

[p. 167]

Ik geef je eieren

Ik geef je eieren. Een ei, van vorm ovaal,
lijkt op het hemelrond, dat alles kan omschoeien,
De aarde, 't vuur, de lucht, en wat de zee doet vloeien,
Bevattend, onbevat, de wereld in totaal.

Het vlies lijkt op de lucht; het vruchtbare opaal
Lijkt op de zee, de kiem waar alles uit komt groeien;
De dooier is het vuur, dat alles kan doen gloeien;
Het machtige gewicht der aarde is de schaal.

De hemel en het ei zijn met iets wits bekleed.
Ik geef je in een ei 't heelal geheel compleet,
Een goddelijk geschenk: wil het aanvaarden dan.

Perfect als het mag zijn, toch blijft het in gebreke
Bij jouw volmaakte staat, waar niets aan tippen kan,
En waarvan goden slechts gerechtigd zijn te spreken.

Je vous donne des oeufs

Je vous donne des oeufs. L'oeuf en sa forme ronde
Semble au Ciel, qui peut tout en ses bras enfermer,
Le feu, l'air et la terre, et l'humeur de la mer,
Et sans estre comprins comprend tout en ce monde.

La taye semble à l'air, et la glere feconde
Semble à la mer qui fait toutes choses germer,
L'aubin ressemble au feu qui peut tout animer,
La coque en pesanteur comme la terre abonde.

Et le Ciel et les oeufs de blancheur sont couvers.
Je vous donne, en donnant un oeuf, tout l'Univers:
Divin est le present, s'il vous est agreable.

Mais bien qu'il soit parfait, il ne peut egaler
Vostre perfection qui n'a point de semblable,
Dont les Dieux seulement sont dignes de parler.