De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 168]

Twee gedichten
Velibor Vidaković^*
(Vertaling Patty Scholten)

Mijn zorgen zijn blij

Overspoeld door zorgen
besloot ik om ze wat te verfraaien
bij de een kam ik het haar in een scheiding
een andere krijgt een bloem achter het oor
een derde een geborduurd vest
om het af te maken doe ik bij allemaal
wat rouge op hun wangen
en een lieveheersbeestje in hun handen
mijn zorgen glimlachen lief naar me
ik kan zien dat ze blij zijn
ze willen geknuffeld worden
al mijn zorgen willen op mijn schoot zitten

* Velibor Vidaković werd in 1932 in het nu Servische Belgrado geboren. Hij heeft er stedenbouwkunde gestudeerd en woont nu in Nederland. Hij schrijft poëzie en satirisch-humoristisch proza.

Јадима мило

Окружен јадима
кренем да их красим
један зачешљам на раздељак
другом цвет за уво
трећем опет везени лрслук
и свима приде
црвенило на образ
и буба-мару у руку
jади ми се љупко смеjу
видим јадима мило
мазили би се
сни би ми јади
сели у крило

[p. 169]

Maanlicht ritselt door het huis

Ik droomde over woede
het fornuis trekt zijn leiding los en vlucht naar de deur
de honderdjarige kast smijt zijn borden weg en stampt erop
het raam dat op de tuin uitkijkt steekt zijn tong uit
de voordeurmat is in een boom geklommen en speelt nest
de vaas gooit haar bloemen weg en zet grote vastberaden stappen
de gordijnen tillen uitdagend hun rok op
maanlicht ritselt door het huis
de late postbode post blanco brieven
agenten bonken op de deur en schreeuwen is daar iemand
op de stoelen liggen dode kranten
de spin heeft een splinter in zijn oog
aan het plafond hangt een gezwollen borst
het hek blaft
het dak kiert om de wind te vangen
de prenten zijn van de muren afgedaald en paraderen voor de
spiegel
en ik zit rustig
op de hoek van de badkuip
en gooi mijn vistuig uit

Месечина шушка по кући

Беснило ми се снило
шпорет извук'о шнур и jурн'о на врата
столетни орман изручио посуђе па по њему гази
прозор према дворишту се плази
брисач испред куће
попео се на дрво и хоће да буде гнездо
ваза вади из себе цвеће
и одлучно креће
завесе изазовно дигле реп
месечина шушка по кући
ноћни поштар убацуjе празна писма

полициjа лупа и виче има ли коrа
по столицама мртве новине
пауку yпao трн у око
са плафона виси набрекпа сиса
капиjа лаjе
кров зин'о да ухвати ветар
слике сишле са зида па пред огледапо
а ја тихо
да ме нико не чуjе
седнем на ивицу каде
и бацим удицу