De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 184]

Twee gedichten
Gloria Escoffery^*
(Vertaling Wiebe Hogendoom)

Kunstgrepen

Een paar sneldrogende klodders goudacryl,
zei de ene schilder tegen de andere,
en klaar is kees.
Maar de ander ging stug door
het oppervlak te tooien met glanslagen
in olieverf dus na elke streek
moest hij een hele week wachten om te beslissen
hoe verder; en tegen die tijd
had zijn eigen geheime agent in de bovenkamer
hem naar het raam gestuurd om de huid van de grond
te heroverwegen, doorgaans bosgroen volgens de meeste ooggetuigen
maar nu een soort drooggeschroeid bruin.
En kleur klom omhoog om te gluren
door de ogen van de schilder, zijn landschap
bloesemde in ongewone schakeringen
van smaragd en oker met even een vleug
van gebrande siënna; het onthulde
dat hier in de tropen alle seizoenen
onder de voet zijn het hele jaar door.

* Gloria Escoffery (Jamaica, 1923) is behalve dichteres een bekend beeldend kunstenaar. Ze publiceerde veel in tijdschriften en één dichtbundel ‘Loggerhead’ (1988).

Tricks of the trade

A few quick drying globs of gold acrylic,
said one artist to another,
will do the trick.
But the other stolidly went on
tricking out the surface with glazes
in oils so he had to wait following
each move he made one whole week to decide
what next; and by then
his own undercover agent upstairs
had sent him to the window to reconsider
the skin of the land, usually bush green to most
witnesses
but now a sort of drought-parched brown.
And colour climbed up to peep
through the artist's eyes and his landscape
blossomed in unlisted off-
emeralds and ochres with just a tinge
of sun burnt sienna; revealing that
here in the tropics all the seasons are
underfoot all the year round.

[p. 185]

Niemandsland

Het lichaam van een veertienjarige betrapt op politieke spelletjes
Vormt een bult op de grond naast zijn stiletto
Die bloed deed vloeien maar voor hem niet kan bloeden.
De vuurmond van een kortgezaagd geweer maskeert het oog van
iemand
Die, als man (?), zichzelf een hele schutter vindt.
De greppelstruik kan hem niet voorgoed verbergen;
Tot zwijgen gebracht laat hij het geweer vallen en wordt een dode.

Nu wordt de ‘kind-moeder’ van de moordenaar betrapt door de persfotograaf;
Voor de ochtendkrant en voorgoed steekt ze haar armen omhoog
In de traditionele gebedshouding.
Wai oh! Aid Eheu! klaagt de matrone, door de camera geschoten,
Terwijl haar pezige zoon als een afgekloven mangopit
Daar ligt, voor iedereen onbruikbaar geworden;
Weldra niet te onderscheiden van de rest van de geëffende grond.
Waarom deze pietà in ons land moet worden opgevoerd,
Kan niemand verklaren:
Die hoort kennelijk thuis bij de devote museale riten.
Is er geen weg dan via deze scène?

No man's land

The body of a fourteen year old caught playing politics
Makes a hummock on the ground beside his ratchet knife
Which drew blood but cannot bleed for him.
The muzzle of a sawn-off short gun masks the eye of one
Who, being a man (?), thinks himself a great gun.
The gully scrub cannot hide him for ever;
Silenced, he drops the gun and becomes a dead man.

Now the killer's “baby mother” is caught by the press photographer;
For the morning paper and for ever she throws up her arms
In the traditional gesture of prayer.
Wai oh! Ate! Eheu! mourns the camera shot matron
Whose stringy son, like a sucked mango seed,
Lies there no more use to anyone;
Soon to be inseparable from the rest of the levelled ground.
Why this pietà needs to be enacted in our land
No one can explain:
It clearly belongs within the pieties of a museum frame.
Is there no way but through this scene?