De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 186]

Vier gedichten
Franketienne^*
(Vertaling René Smeets)

Ik leef nog

Vliesdunne
vleugels
van mijn eiland
op de flanken van mijn pijn.

Zij
bevallig
en opstandig
tegen het flikkeren van mijn brandwonden.

Ik buig mijn woorden
langzaam
geduldig
in de droefheid der ruïnes
en het stof der stilte.

Door het licht van mijn wonden
leef ik nog.

* Franketienne (Haïti, 1936) schreef de eerste roman in het Haïtiaanse Creools, en daarnaast werk waarin de grens tussen poëzie en proza moeilijk te trekken is. Hij schreef naast poëzie ook veel toneel. Bekende recente publicaties: ‘L'oiseau schizophone’ (1993), ‘Voix Marassas’ (1998) en ‘Rapjazz’ (2000).

Je suis encore vivant

Alles
frèles
de mon ile
aux flancs de ma douleur.

Elle
belle
et rebelle
aux clignotements de mes brùlures.
J'incline mes mots
lentement
patiemment
dans la tristesse des ruines
et la poussière du silence.

Par la lumière de mes blessures
je suis encore vivant.

[p. 187]

Albino-zon

Een eenvoudige burger van het universum ben ik
met mijn huid binnenste buiten
en mijn tekort aan melanine
mijn drieëntwintig paar chromosomen
dansen het gouden ballet van een albinozon
en toch heb ik het hart van een neger
een roodachtig gloeiende ziel
een lachend geslacht
en een geest boven elke verdenking
bij het absurde ziften der kleuren
en de gekunstelde scheiding der rassen.

Soleil albinos

Simple citoyen de l'univers
avec la peu bien à l'envers
et ma carence de melanine
mes vingt-trois paires de chromosomes
dansant le ballet d'or d'un soleil albinos
j;ai pourtant le coeur nègre
l'àme rougeoyante
le sexe en fete
et l'esprit blanc de tout soupÇon
dans l'absurde tamiseric des couleurs
et la séparation factice des races.

[p. 188]

Ik heb mijn waanzin en mijn dood gereycleerd

Geef me telkens aan
diep in mij
mijn gekwetst vaderland
mijn gewond eiland
wijfjesgeur
mijn onontkoombare tragedie
met haar geweld dat niet valt te stillen
met het vuur van mijn cimbalen
met het spel van mijn symbolen.

Geduldig
harmoniseer ik het getik van mijn woorden
de muzikale likeuren
van mijn bloedend geheugen.

Gedurende lange tijd heb ik
mijn waanzin en mijn dood gerecycleerd.

J'ai recyclé ma folie et ma mort

Passc et repassw
au fond de moi\ma terre blessée
mon ile meurtrie
saveur femelle\ma tragédie incontournable
en sa violence inapaisable
au feu de mes cymbales
au jeu de mes symboles.

Patiemment
j'harmonise le cliquetis des mots
les liqueurs musicales
de ma mémoire qui saigne.

J'ai longtemps recyclé
ma folie et ma mort.

[p. 189]

Onvoltooibaar

Gekleed in vlammende woorden
gevoed door metaforen
reis ik in mijn contradicties
mijn weelderige schitteringen
mijn verbale overvloed
mijn dromen in luxeklasse.

Ik sterf en word herboren
elke seconde van mijn leven.

Opgewekt overlap ik
met mijn onvoltooibare zelfmoord.

Onophoudelijk
wis ik mijn dood
door de doorhalingen in mijn geschrift
mijn verzadigde bliksems
mijn levenskrachtige graffiti
mijn onontcijferbare schrammen
en mijn fictieve vévés.¹

Ik schrijf mijn schreeuwen
ik verwerf het voorrecht
te jongleren met de loa's²
en met mijn liefdes in trance
tussen de vuren van het toeval
en het spel van het lot
mijn visum voor de eeuwigheid
mijn niet te stillen dissidentie.

1 Véué: voodoo-tekening

2 Loa: voodoo-godheid

Inachevable

Vètu de mots en flammes
nourri de métaphores
je voyage dans mes contradictions
mes somptueuses fulgurances
mes opulences verbales
mes rèves en clase de luxe.

Je meurs et je renais
à chaque seconde de ma vie.

Je chevauche allègrement
mon suicide inachevable.

J'efface ma mort
interminablement
par les ratures de l'écriture
mes éclairs saturés
mes graffiti vivaces
mes déchirures hiéroglyphiques
et mes vèvè imaginaires.