De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 190]

Drie gedichten
Derek Walcott^*
(Vertaling Peter Verstegen)

Kaart van de Nieuwe Wereld
(1. Archipels)

Aan het eind van de zin gaat de regen beginnen.
Aan de rand van de regen een zeil.

Het zeil verliest langzaam eilanden uit het gezicht;
het geloof in havens van een heel ras
verdwijnt in een mist.

De tienjarige oorlog is ten einde.
Helena's haar een grijze wolk.
Troje een witte askuil
Aan de druilende zee.

Het druilen verstrakt als de snaren van een harp.
Een man met befloerste ogen raapt de regen op
en tokkelt het eerste vers van de Odyssee

* Derek Walcott (Saint Lucia, 1990) is, behalve de beroemdste dichter van de Caribische wereld (Nobelprijs 1992), ook schilder en toneelschrijver. Hij publiceerde ca. vijftien bundels, waaronder het in het Nederlands vertaalde ‘Omeros’ (1990). De hier vertaalde gedichten komen uit ‘Collected Poems 1948-84’ (1986).

Map of the New World
(1. Archipelagoes)

At the end of this sentence, rain will begin.
At the rain's edge, a sail.

Slowly the sail will lose sight of islands;
into a mist will go the belief in harbours
of an entire race.
The ten-years war is finished.
Helen;s hair, a grey cloud.
Troy, a white ashpit
by the drizzling sea.

The drizzle tightens like the strings of a harp.
A man with clouded eyes p[icks up the rain
and plucks the first line of the Odyssey.

[p. 191]

Een kaart van Europa

Als het idee van Leonardo
Waar landschap opengaat op een druppel water
Of een draak hurkt in een vlek,
Laat mijn bladderende wand in het felle licht
De kaart van Europa zien met zijn aderen.

Op zijn gefijnschilderd raamkozijn
Glanst de goudrand van een blikje bier als
Een avond aan een meer van Canaletto,
Of als die rotsige kluizenarij
Waar, in zijn cel van licht, Hieronymus hologig
Bidt dat Zijn koninkrijk kome
Naar de verre stad.

Het licht schept zijn stilte. Alles in de lichtkring
IS. Een gebarsten koffiekop,
Een gebroken brood, een gedeukte urn worden
Zichzelf, als bij Chardin
Of (bier-heldere) Vermeer,
Niet bedoeld voor ons mededogen.

Er is geen lacrimae rentm in,
Geen kunst. Alleen de gave
Dingen te zien als ze zijn, gehalveerd door een duister
Waaruit geen heenkomen is.

A Map of Europe

Like Leonardo's idea
Where landscapes open on a waterdrop
Or dragons crouch in stains,
My flaking wall, in the bright air,
Maps Europe with its veins.

On its limned window ledge
A beer can's gilded rim gleams like
Evening along a Canaletto lake,
Or like that rocky hermitage
Where, in his cell of light, haggard Jerome
Prays that His kingdom come
To the far city.

The light creates its stillness. In its ring
Everything IS. A cracked coffee cup,
A broken loaf, a dented urn become
Themselves, as in Chardin,
or in beer-bright Vermeer,
Not objects of our pity.

In it is no lacrimae rerum,
No art. Only the gift
To see things as they are, halved by a darkness
From which they cannot shift.

[p. 192]

Midzomer, Tobago

Brede stranden, zongestenigd.

Witte hitte.
Een groene rivier.

Een brug,
verzengde gele palmen

van het huis in zomerslaap,
soezend door de augustusmaand.

Dagen die ik vasthield,
dagen die ik verloor,

dagen die, als dochters, te groot worden
voor de haven van mijn armen.

Midsummer, Tobago

Broad, sun-stoned beaches.

White heat.
A green river.

A bridge,
scorched yellow palms

from the summer-sleeping house
drowsing through August.

Days I have held,
days I have lost,

days that outgrow, like daughters,
my harbouring arms.