De Tweede Ronde. Jaargang 19

[p. 95]

Vijf gedichten
Tamir Greenberg^*
(Vertaling Shulamith Bamberger)

Rouw 1

De eerste herinnering is die van kleur: een zwarte wolk
komt met de hete wind op het balkon afzweven.
Zwarte wolkvlokken omgeven de jongen met het groene shirt
zwarte wolkvlokken druipen op zijn haar als een kroon
zwarte wolkvlokken wenken met hun vinger: kom.
Tussen de vuilnisbakken, een bal geplette onschuld,
vond ik het lijk van de poes, zwart, geliefd,
vergiftigd.
Ik was klein voor mijn leeftijd, mijn haar was zwart
een zwart vlokje vacht in een vuile pantoffel
mijn broek was te groot en met inkt besmeurd
een zwart vlokje vacht op de wimper van het glazige oog
vereenzaamd, vol verlangen
een zwart vlokje vacht in een leeg kwarkkuipje
ik hield zielsveel van hem!

Vlokjes tijd dwarrelen in het bewustzijn
als een wolk vliegen in de hete zon.
Zij die me liefhebben sterven een voor een.
Engel van de weeskatten,
waar ben je?

* Tamir Greenberg is geboren in 1959. Architect, dichter en toneelschrijver. Hij woont in Tel Aviv en heeft de Luria-prijs voor poëzie gekregen voor zijn eerste gedichtenbundel, verschenen in 1993.

[Hebreeuws]

[p. 96]

[Vervolg Nederlands]

Zo teken je, in je geestesoog,
de drietrapse uitvalshoek van het verlies:
grove grijze lijnen met een 6B-potlood
(vage contouren van harige rondingen)
vierentwintig blikjes kattenvoer
van Whiskas uit Engeland,
en acht door onschuld verzuurde woorden:
‘Laat ik de rouw oprollen tot een bal.’

In de duisternis tussen de vellen van het boek,
in de duisternis die de brandende zon aan het oog onttrekt,
in de zogenaamde duisternis waar het kokend water druppelt,
in de ruimte tussen duisternissen waar water, zoet en zout samen-vloeien,
aan de rand van het bewustzijn die door verdriet is aangevreten
fladdert een zwarte kraai.
Een zwarte donsveer valt op het balkon. Maar het was maar een kat!
Kan je van een kat dan niet houden? huilt de jongen in het groene shirt.
Hij is te jong om zich bewust te zijn van de beperkte hoeveelheid verdriet
die in een hand past. Hij is te klein van gestalte om de massa rouw
te zien die voorbij het volgende gebouw wacht:
rouw om de gestorven rouw.

[Vervolg Hebreeuws]

[p. 97]

Rouw 2

Ook de duidelijke verschillen tussen de epische
en de lyrische poëzie beheerst hij nog niet:
‘Ik verander rouw in schouw,
ik verander schouw in touw.’

[Hebreeuws]

Tocht 1

Ik voer naar het noorden. Naar het westen misschien,
ik weet het niet meer.
Voorbij de kaap landden jongens op mijn schouder
en fluisterden me een grijs geheimpje in. Ik moest erg lachen.
Ik dook in koud water. Ik alleen.
Daarna was het tapijt dieper dan ooit,
een stille wind vree met het gordijn.
Ik hoorde verschrikkelijke woorden.
Ik moest met schorre stem zingen.
Ik huilde. Ik herinnerde me enkele namen.
Toen werd ik wakker en een stille wind vree met het gordijn.

[Hebreeuws]

[p. 98]

Tocht 3

Ik zei: laat ik in het warme zonnevlees happen
en daarna naar Cyprus vluchten
waar niemand mij kent.
Op het oostelijke rif
leverde ik mijn voeten over
aan de klippen. Ik likte verheerlijkt
aan kleine zoute kiezels.
Ik keilde met grove keien
over de verboden zeespiegel.
Ik lachte. De einder smeerde zich uit
tot brandende aardbeienjam
en daarna viel de avond.
Boven de klippen zat de maan
gevangen in een vogelkooi.

[Hebreeuws]

Ik deed een zuurstofmasker op
(kleine groene belletjes!
kleine groene belletjes!)
en zoog in één adem
mijn portie zuurstof op.

[Hebreeuws]

[p. 99]

Badkamerzanger

Het kleine, lichte, vierkante raam
(aan gene zij gebed en pijn).
Vieze wasbak, douchegordijn,
vrieskou en één handdoek samen.

O, dat er twee tandenborstels waren
twee monden maar ze ademen samen,
O, dat er twee tandenborstels waren,
klein symbool, warm hart.

Hete damp, rustgevend water
(onhaalbare onschuld, bitter hart),
de huid gereinigd door kokende dampen,
kramp en braken en één handdoek samen.

O, dat ik mijn vlees weer wassen kon
in de zinken teil van mijn kinderjaren,
O, dat ik mijn lelijke ziel maar zalven kon
met de pure olie van mijn kinderjaren.

[Hebreeuws]