|
| |
| |
| |
Drie gedichten
Joseph Brodsky
(Vertaling Peter Zeeman)
Landschap met overstroming
Een doorsnee landschap, door een overstroming fraaier geworden.
Boomtoppen, daken en antennes baden in een grote plas.
Dit alles schreeuwt om commentaar, je zoekt naar woorden,
maar alles wat je zegt mondt uit in ‘is geweest’ en ‘was’.
Zo zal op het einde een spiegel iemands gegroefde
voorhoofd en kale kruin weerkaatsen, maar niet z'n gelaat.
Her en der het mondeling en schriftelijke weggespoelde.
Daarboven wolkenflarden. Terwijl jij in het water staat.
Het moet ergens in Holland zijn, voor er molens waren, dijken,
namen als Van Dam of Rienstra, voor er verf werd ingelijst.
Of het is in Azië, waar de tropenregens van geen wijken
weten en de bodem soppig maken. Maar jij bent geen rijst.
Het steeg duidelijk jarenlang drupsgewijs - een trage film
waarin elke zoetwaterdruppel van zilte verten droomt.
Hoog tijd om je kind als een periscoop op je nek te tillen,
om te zien hoe ver de vijandelijke vloot is opgestoomd.
| |
Пейзаж с наводнением
Вполне стандартный пейзаж, улучшенный наводнением.
Видны только кроны деревьев, шпили и купола.
Хочется что-то сказать, захлебываясь, с волнением,
но из множества слов уцелело одно ‘была’.
Так отражаются к старости в зеркале бровь и лысина,
но никакого лица, не говоря - муде.
Повсюду сплошное размытое устно-письменно,
сверху - рваное облако, и ты стоишь в воде.
Скорей всего, место действия - где-то в сырой Голландии,
еще до внедренья плотины, кружев, имен де Фриз
или ван Дайк. Либо - в Азии, в тропиках, где заладили
дожди, разрыхляя почву, но ты не рис.
Ясно, что долго накапливалось - в день или в год по капле, чьи
пресные качества грезят о новых соленых га.
И впору поднять перископом ребенка на плечи,
чтоб разглядеть, как дымят вдали корабли врага.
| |
| |
| |
Het eiland van Proteus
Een afgelegen inham; een stuk of twintig masten.
Er drogen netten, familie van het beddenlaken.
Zonsondergang. In het café kijken de vaste gasten
voetbal. De blauwe baai tracht blauwer te geraken.
Een meeuw klauwt in de einder voor die hard gaat worden.
Na achten is de kade volkomen verlaten.
Het donkerblauw dringt door tot in die oorden
waar sterren weldra flonkeren als dukaten.
| |
Остов Прочила
Захолустная бухта; каких-нибудь двадцать мачт.
Сушатся сети - родственницы простыней.
Закат. Старики в кафе смотрят футбольный матч.
Синий залив пытается стать синей.
Чайка когтит горизонт, пока он не затвердел.
После восьми набережная пуста.
Синева вторгается в тот предел,
за которым вспыхивает звезда.
| |
Op de Via Funari
Er worden onbekende koppen uitjouw raam gestoken,
rond het Palazzo Gaetani hangt een geur van houtlijm,
en Gino, waar ik vroeger koffie dronk en mijn sleutels
afhaalde, is verdwenen. Waar Gino was
is nu een boetiekje: ze doen in stropdassen en sokken,
en in wezen zijn die onontbeerlijker dan hij en wij,
hoe je het ook wendt of keert. Zelf zit jij ver weg in Libië
of Tunesië, de voering overpeinzend van de golven
die als kant aanrollen op de Italiaanse kust:
bijna Septimus Severus. Ik denk niet dat dit alles
te wijten is aan geld, het verstrijken van tijd of mij.
| |
На Виа Фунари
Странные морды высовываются из твоего окна,
во дворе дворца Гаэтани воняет столярным клеем,
и Джино, где прежде был кофе и я забирал ключи,
закрылся. На месте Джино -
лавочка: в ней торгуют галстуками и носками,
более необходимыми нежели он и мы,
и с любой точки зрения. И ты далеко в Тунисе
или в Ливии созерцаешь изнанку волн
набегающих кружевом на итальянский берег:
почти Септимий Север. Не думаю, что во всем
виноваты деньги, бег времени или я.
| |
| |
| |
[Nederlands]
In elk geval is het niet minder waarschijnlijk
dat de welbekende onbezieldheid
van de kosmos, haar eigen kwalijke
oneindigheid beu, voor zichzelf een aards
onderkomen zoekt, en wij zijn hier toevallig al. Eigenlijk
mag je nog dankbaar zijn dat ze zich beperkt tot
een woning, een gelaatsuitdrukking, een aantal hersencellen,
en dat ze je niet onmiddellijk onder de zoden jaagt,
zoals ze deed met je ouders, je broer, je zusje, G.
Het knopje van de deurbel is slechts een krater
in miniatuur, bescheiden gapend ten gevolge van
de aanraking van het heelal, van een korreltje meteoriet;
alle portalen zijn bezaaid met zulke kosmische pokken.
Enfin, we hebben elkaar gemist. Ik ben bang dat er zich spoedig
geen nieuwe gelegenheid voordoet. Misschien wel nooit meer.
Wees er maar niet rouwig om: ik geloof niet dat ik jou
iets meer te melden heb dan Canopus Sirius,
hoewel het uitgerekend hier is, bij jouw voordeur,
dat ze elkaar treffen, op klaarlichte dag,
en niet in de waakzame, naar telescopen hunkerende nacht.
| |
[Russisch]
Во всяком случае, не менее вероятно,
что знаменитая неодушевленность
космоса, устав от своей дурной
бесконечности, ищет себе земного
пристанища, и мы - тут как тут. И нужно еще сказать
спасибо, когда она ограничивается квартирой,
выраженьем лица или участком мозга,
а не загоняет нас прямо в землю,
как случилось с родителями, с братом, с сестренкой, с Д.
Кнопка дверного замка - всего лишь кратер
в миниатюре, зияющий скромно вследствие
прикосновения космоса, крупинки метеорита:
и подъезды усыпаны этой потусторонней оспой.
В общем, мы не увиделись. Боюсь, что теперь не скоро
представится новый случай. Может быть, никогда.
Не горюй: не думаю, что я мог бы
признаться тебе в чем-то большем, чем Сириусу -
хотя именно здесь, у твоих дверей,
они и сталкиваются среди бела дня,
а не бдительной, к телескопу припавшей ночью.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd