De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 157]

Het vale paard
Valeri Brjoesov^*
(Vertaling Peter Zeeman)

En zie, een vaal paard, en die

daarop zat, zijn naam was [de] dood

Openbaring 6:8

* Valeri Jakovlevitsj Brjoesov (1873-1924) was een vruchtbaar auteur die in totaal tachtig boeken schreef. Hij is bekend als symbolistisch dichter en een der eerste ‘dekadenten’; niet zonder opportunisme sloot hij zich in 1919 aan bij de communistische partij. Zie ook het stuk van Marina Tsvetajeva in ‘Vertaald proza’.

I

De straat leek op een storm. De menigte, met op de hielen
Het onafwentelbare noodlot, trok gehaast voorbij.
Voortjakkerende omnibussen, cabs, automobielen,
Eén onuitputtelijke mensenstroom in razernij.
Rondwentelende lichtreclames knipperoogden, keken
Vanaf verschrikkelijke hoogte op de massa neer.
En tot een trotse hymne smolten zweepgeknal en kreten
Van krantverkopers samen met het razende verkeer.
Een onbarmhartig licht viel er van manen die verstard en
Geketend aan de hemel hingen, door de Mens gesmeed.
Jong, jeugdig waren in dit licht en straatlawaai de harten,
In trance, beneveld - dat was wat de stad met harten deed.

Конь блед

И се конь блед и сидящий на нем.
имя ему Смерть.
Откровение, V1.8

I

Улица была - как буря. Толпы проходили,
Словно их преследовал неотвратимый Рок.
Мчались омнибусы, кебы и автомобили,
Был неисчерпаем яростный людской поток.
Вывески, вертясь, сверкали переменным оком,
С неба, с страшной высоты тридцатых этажей;
В гордый гимн сливались с рокотом колес и скоком
Выкрики газетчиков и щелканье бичей.
Лили свет безжалостный прикованные луны,
Луны, сотворенные владыками естеств.
В этом свете, в этом гуле - души были юны,
Души опьяневших, пьяных городом существ.

[p. 158]

II

En plotseling drong in die storm van infernale klanken,
Die koortswaan die zich aardse vormen aangemeten had,
Een vreemd geluid, een eigenaardig detonerend stampen
Dat iedereen en alles overstemde in de stad.
Een ruiter kwam met vlammend hoofd een bocht om galopperen,
Zijn paard vloog voort en bleef met vurige pupillen staan.
Nog even leken stemmen in de lucht te resoneren,
Maar het moment was angst, men sidderde en keek ontdaan.
De ruiter hield een uitgerold stuk perkament in handen,
In vurig schoonschrift stond daarop zijn naam verkondigd: Dood...
Met helle strepen, draden van een prachtig web, ontbrandde
Hoog boven het tumult op straat het zwerk ineens bloedrood.

III

In grote angst, verdwaasd verborgen velen het gezicht en
Geheel ontredderd smeekten sommigen: ‘God sta ons bij!’.
Men liep te hoop, viel neer en durfde zich niet op te richten...
De snuit tussen de poten, rolden dieren op hun zij.
Alleen een vrouw die hier voor geld haar lichaam bood aan mannen
Stoof op de ruiter af, gelijk een roofdier op zijn buit,
Boog naar het paard toe, kuste het al schreiende de manen
En strekte naar de vuurdoorschoten dag haar armen uit.
Er was ook nog een idioot die tierend aan kwam rennen,
't Gesticht ontvlucht, aan wie de toekomst scheen geopenbaard:
‘Ach mensen, kunt u dan de hand van God niet meer herkennen!
Een kwart van u komt om door hongersnood, de pest, het zwaard!’

II

И внезапно - в эту бурю, в этот адский шепот,
В этот воплотившийся в земные формы бред,
15 Ворвался, вонзился чуждый, несозвучный топот,
Заглушая гулы, говор, грохоты карет.
Показался с поворота всадник огнеликий,
Конь летел стремительно и стал с огнем в глазах.
В воздухе еще дрожали - отголоски, крики.
20 Но мгновенье было - трепет, взоры были - страх!
Был у всадника в руках развитый длинный свиток.
Огненные буквы возвещали имя: Смерть...
Полосами яркими, как пряжей пышных ниток,
В высоте над улицей вдруг разгорелась твердь.

II

И в великом ужасе, скрывая лица, - люди,
То бессмысленно взывали: ‘Горе! с нами бог!’,
То, упав на мостовую, бились в общей груде...
Звери морды прятали, в смятеньи, между ног.
Только женщина, пришедшая сюда для сбыта
Красоты своей, - в восторге бросилась к коню,
Плача целовала лошадиные копыта,
Руки простирала к огневеющему дню.
Да еще безумный, убежавший из больницы,
Выскочил, растерзанный, пронзительно крича:
‘Люди! Вы ль не узнаете божией десницы!
Сгибнет четверть вас - от мора, глада и меча!’

[p. 159]

IV

Maar de ontreddering was in een oogwenk weer verdwenen.
In de verwarde massa bleef al gauw geen mens meer staan:
Opnieuw werd alles fel door het gewone licht beschenen,
Vanuit nabije straten rolden verse horden aan.
En niemand daar ter plekke was bij machte te verwoorden
Of dit een visioen geweest was of een ijle droom.
Alleen de lichtekooi hield samen met de geestelijk gestoorde
De armen uitgestrekt naar het verdwijnende fantoom.
Maar onontkoombaar vielen deze twee ontspoorde zielen
Ook aan de mensengolf ten prooi, als schelpen aan het tij.
Voortjakkerende omnibussen, cabs, automobielen,
Eén onuitputtelijke mensenstroom in razernij.

IV

Но восторг и ужас длились - краткое мгновенье.
Через миг в толпе смятенной не стоял никто:
Набежало с улиц смежных новое движенье,
Было все обычным светом ярко залито.
И никто не мог ответить, в буре многошумной,
Было ль то виденье свыше или сон пустой.
Только женщина из зал веселья да безумный
Всё стремили руки за исчезнувшей мечтой.
Но и их решительно людские волны смыли,
Как слова ненужные из позабытых строк.
Мчались омнибусы, кебы и авт.шобили,
Был неисчерпаем яростный людской поток.