De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 173]

Drie gedichten
Jean-Yves Masson^*
(Vertaling Martin de Haan)

XXII

Zij zullen ons niets vertellen, de doden, over wat de schaduw
hun heeft geleerd. En zelfs als het soms lijkt
of ze zich over onze schouder komen buigen
en ons roepen met zwakke stem, bereikt niets
onze oren van hun adem zonder lichaam. Het licht
is voldoende om hun roep geheel uit te doven.
Als wij hen zouden horen, zou dat zijn omdat een nacht
absoluter dan alle nachten onze eigen lichamen zou omsluiten,
ons met onze zintuigen die altijd waken, zelfs als wij slapen.
En daarom, profiterend van een extreme slaap, slagen zij soms
ondanks alles, wanneer wij zelf naar hen toegaan.

* Jean-Yves Masson werd in 1962 geboren in Lotharingen. Hij vertaalde talloze Duitse, Engelse en Italiaanse dichters en bestiert de reeks Duitse literatuur bij uitgeverij Verdier. Hij publiceert sinds 1986 gedichten en korte verhalen, en schreef samen met Sarah Kofman Don Juan ou le refus de la dette. Zijn dichtbundel Onzains de la nuit et du désir, waaruit de hier vertaalde gedichten afkomstig zijn, werd als Kowalski-prijs 1995 uitgegeven bij Cheyne in Lyon.

XXII

Ils ne nous disent rien, les morts, de ce que l'ombre
leur a appris. Et même s'il semble parfois
qu'ils viennent se pencher par-dessus notre épaule
et nous appellent d'une voix faible, rien ne parvient
à nos oreilles de leur souffle privé de corps. La lumière
suffit à tout éteindre de leur appel.
Si nous les entendions, c'est qu'une nuit
plus absolue que toute nuit enserrerait nos propres corps,
nous dont les sens veillent toujours, même endormis.
Et c'est pourquoi parfois, à la faveur d'un extrême sommeil
malgré tout, ils adviennent, lorsque nous-mêmes approchons d'eux.

[p. 174]

XXX

Lange tijd hoorde ik je 's avonds nog
de vertrouwde wezens bij hun naam noemen
in het afnemende licht, en je stem galmde een beetje.
En daarna werd de herinnering zeldzamer, maar altijd
wanneer ik mijn ogen sloot, voelde ik nog je warme
hand die streek over mijn polsen of mijn voorhoofd.
En nu zie ik mijn moeder die op je lijkt
met dezelfde pas lopen als jij, dezelfde wijsheid
schenkend en verlangend in haar ogen.
Soms bid ik dat je wandelaarspassen
ondanks de tijd nog dichter langs mijn slaap passeren.

XXX

Longtemps je t'entendis encore, le soir,
appeler par leurs noms les êtres familiers
dans la lumière déclinante, et te voix résonnait un peu.
Et puis le souvenir se fit plus rare, mais toujours
quand je fermais les yeux, je sentais encore ta main
chaude qui m'effleurait les poignets ou le front.
Et maintenant, je vois ma mère qui te ressemble,
aller du même pas que toi, la même offrande
et la même demande de sagesse dans les yeux.
Parfois, je te prie que tes pas de promeneuse
malgré le temps passent plus prés de mon sommeil.

[p. 175]

XLII

Of je nu aankomt of vertrekt, altijd
geven steden in de nacht dezelfde lichtsignalen
diep vanuit hun geheim. Een kind speelt bij een kerk,
voor een raam strekt een vrouw
een schreeuw lang haar hand uit, aan 't einde van een laan
gaat een jongen, onkundig van zijn schoonheid. En lakens klapperen,
donderslagen in de witte handen van Aeolus die schitteren
diep in een park, wanneer een sluimerende god
zich komt nestelen in hun storm. Altijd
dezelfde valstrik, hetzelfde raadsel van 't voorbijgaan, poëzie,
jij die ondanks jezelf op betovering hoopt.

XLII

Toujours, qu'on arrive ou qu'on parte, les villes
font dans la nuit les mêmes signes de lumière
du fond de leur secret. Un enfant joue près d'une église,
à une fenêtre une femme
étend la main le temps d'un cri, un garçon au fond d'une allée
passe dans l'inconscience de sa beauté. Et des draps qui claquent,
tonnerres dans le mains d'Éole blancs qui brillent
au fond d'un parc, quand un dieu sommeillant
vient se blottir dans leur orage. Toujours
le même leurre, la même énigme du passage, poésie,
toi qui espères malgré toi l'enchantement.