De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 214]

Met de veerpont naar het eiland
Iain Crichton Smith
(Vertaling Wiebe Hogendoorn)

De veerpont bracht ons naar het kale eiland
waar koe en schaap koud staarden door de wind
met achter ons de zee, haar zilveren water,
terwijl de schipper zwijgend op de plecht
zijn jekker om zich sjorde als oud ijzer.

Wij gingen van het veer aan land, landinwaarts
een kerkje langs, omlaag naar 't bochtig strand.
Daar lag een witte meeuw, gevallen uit
het veeg, kil, oeroud daglicht, en zo zuiver
en zacht van borst dat hij het wit rondom

dat minder was, verlieflijkte. Wij zaten
beschut onder een rots nabij de zee.
Er zette iemand koffie, iemand hing
steeds hoger pratend twee uur lang de zot uit.
De zee sprak ernstiger en grimmiger.

By Ferry to the Island

We crossed by ferry to the bare island
where sheep and cows stared coldly through the wind -
the sea behind us with its silver water,
the silent ferryman standing in the stern
clutching his coat about him like old iron.

We landed from the ferry and went inland
past a small church down to the winding shore
where a white seagull fallen from the failing
chill and ancient daylight lay so pure
and softly breasted that it made more dear

the lesser white around us. There we sat
sheltered by a rock beside the sea.
Someone made coffee, someone played the fool
in a high rising voice for two hours.
The sea's language was more grave and harsh.

[p. 215]

[Vervolg Nederlands]

Ook zat daar iemand, wit en koel gekleed.
De zot werd sprank'lend, aan haar naakte vinger
zou zij daardoor briljanten horen draaien.
Wat dacht de zee wel, of het duffe schaap
dat opkeek in de zware zondagsslaap?

En later, huiswaarts kerend, toen de maan rees
boven een karrespoor, minimum rood,
bij duistere wind, waar onvolkomen koeien
staarden uit halfbewustzijn, met een ploeg
die op zijn kant lag in het koud, rauw

naakt schemerlicht, begon daar te bewegen,
langzaam, zwaar als het water, in het hart,
de beeltenis van die meeuw en van dat kleed,
beide zo uit, en rijzend uit het duister
de maan, daar voor ons, met zijn roestige ring.

[Vervolg Engels]

And one sat there whose dress was white and cool.
The fool sparkled his wit that she might hear
new diamonds turning on her naked finger.
What might the sea think or the dull sheep
lifting its head through heavy Sunday sleep?

And later. going home, a moon rising
at the end of a cart-track, minimum of red,
the wind being dark, imperfect cows staring
out of their half-intelligence, and a plough
lying on its side in the cold, raw

naked twilight, there began to move.
slowly, like heavy water, in the heart
the image of the gull and of that dress,
both being white and out of the darkness rising
the moon ahead of us with its rusty ring.