De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 202]

Bermuda's
Andrew Marvell^*
(Vertaling Wiebe Hogendoorn)

Waar de Bermuda's, ver van ons vandaan
De boezem rijden van de Oceaan,
In eenzaamheid, roeide een Bootje voort.
Toen heeft de Wind daaruit dit lied gehoord.

Wij zingen hem ter Eer die welgezind

Ons leidde door het Waterlabyrint
Tot bij dit vreemde Eiland, dat gewis
Veel vriendelijker dan ons eigen is.
Waar hij 't ontzaglijke Zeemonster drilt
Dat op zijn rug het Diep naar boven tilt.
Hij doet ons in dit grazige Domein
Voor Storm en 's Papen woede veilig zijn.
Een Lente gaf hij ons die eeuwig duurt
En alle dingen om ons heen glazuurt.
Hij heeft ons het Gevogelte beschikt
Dat afdaalt, elke dag, en ons verkwikt;

* Marvell (1618-1678) was in verschillende levensstadia calvinistisch dichter, pamflettist, huisleraar en parlementslid, volgeling van Cromwell en vriend van Milton, maar ook van royalisten, Zodat hij de Restauratie zonder kleerscheuren overleefde. Bekendste gedicht: To his Coy Mistress. Schreef Bermudas omstreeks 1653; hij had een vriend die er geweest was. Uit hetzelfde jaar dateert zijn gedicht Character of Holland, waaruit een geringer enthousiasme spreekt: ‘This undigested vomit of the Sea'. - De regels over de ananas betekenen dat deze vrucht gekweekt wordt door het stekken van loten.

Bermudas

Where the remote Bermudas ride
In th'Oceans bosome unespy'd,
From a small Boat, that row'd along,
The listning Winds receiv'd this Song.

What should we do but sing his Praise

That led us through the watry Maze,
Unto an Isle so long unknown.
And yet far kinder than our own?
Where he the huge Sea-Monsters wracks,
That lift the Deep upon their Backs,
He lands us on a grassy Stage;
Safe from the Storm and Prelat's rage.
He gave us this eternal Spring,
Which here enamells everything;
And sends the Fowls to us in care,
On daily Visits through the Air.

[p. 203]

[Vervolg Nederlands]

Hangt Sinaasappels in de lommerpracht
Als gouden Lampen in een groene Nacht,
En sluit in de Granaat een pronkjuweel,
Hormoez viel zulk een rijkdom nooit ten deel.
Hij maakt in onze mond de Vijgen zoet
En gooit ons de Meloenen voor de voet.
Maar Ananassen plant hij zo royaal,
Die draagt geen Boom hier voor de tweede maal.
Ceders die op de Libanon zijn hand
Gekozen heeft, verspreidt hij in dit Land.
Hij zorgt ook dat de holle Zee, die brult,
Alom met Ambergrijs de oevers vult.
Hij wierp (wij roemen danig op die gift)
Op onze Kust de Parel van de Schrift
En boven op de Rotsen bouwde hij
Een Tempel waar zijn Naam verheerlijkt zij.
O dat nu onze Stem zijn Lof verkondt,
Die opstijgt naar het ruime Hemelrond,
Vanwaar hij (mogelijk) weerkaatst, en zo
Echoot buiten de Baai van Mexico.
Aldus klinkt in de Britse boot nog lang
Hun heilige en vrolijke Gezang,
Harmonisch, heel de weg, daar op de maat
De roeiriem daalt en door het water slaat.

[Vervolg Engels]

Hr hangs in shades the Orange bright,
Like golden Lamps in a green Night.
And does in the Pomgranates close,
Jewels more rich than Ormus shows.
He makes the Figs our mouths to meet;
And throws the Melons at our feet.
But Apples plants of such a price,
No Tree could ever bear them twice.
With Cedars, chosen by his hand.
From Lebanon, he stores the Land.
And makes the hollow Seas, that roar,
Proclaim the Ambergris on shoar.
He cast (of which we rather boast)
The Gospels Pearl upon our Coast.
And in these Rocks for us did frame
A Temple, where to sound his Name
Oh let our Voice his Praise exalt,
Till it arrive at Heaven's Vault:
Which thence (perhaps) rebounding, may
Eccho beyond the Mexique Bay.
Thus sung they, in the English boat,
A holy and a cheerful Note,
And all the way, to guide their Chime,
With falling Oars they kept the time.