De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 182]

Uit: Het eiland^*
Lord Byron
(Vertaling W. Jonker)

Tweede Canto, strofe VII

Hoewel in jaren jong was zij volgroeid
als edele wilde - en tot vrouw ontbloeid.
Zij zou nog kind zijn in ons kil klimaat
waar alles langzaam rijpt behalve 't kwaad.
Een prille wereld schiep haar: lieflijk, puur,
warm en vroegrijp - en één met de natuur.
Zo donker als de nacht - maar sterren lonkenn -
of een spelonk - maar spaatkristallen vonken.
Haar blik sprak tovertaal. Een heerlijk wezen,
zo schoon als zij die, uit het schuim verrezen,
door minnaars werd omzwermd die aan het diep
ontstegen waren toen de wellust riep.
Hoe levend was zij! Door haar wangen drong
de blos die aan de tropenzon ontsprong
en het nootbruin verrijkte met de gloed
en gouden lichtglans van haar felle bloed.

* The Island is een van Byron's kleinere epen, geschreven in Genua, 1823, ca. 3000 paarsgewijs rijmende regels. Het thema is The Mutiny on the Bounty, en met name hel verblijf van de muiters op een paradijselijk Zuidzee-eiland.

The Island
Second Canto, verse VII

There sat the gentle savage of the wild
In growth a woman, though in years a child,
As childhood dates within our colder clime,
Where nought is ripen'd rapidly save crime;
The infant of an infant world, as pure
From nature - lovely, warm, and premature;
Dusky like night, but night with all her stars;
Or cavern sparkling with its native spars;
With eyes that were a language and a spell,
A form like Aphrodite's in her shell,
With all her loves around her on the deep,
Voluptuous as the first approach of sleep;
Yet full of life - for through her tropic cheek
The blush would make its way, and all but speak:
The sun-born blood suffused her neck, and threw
O'er her clear nut-brown skin a lucid hue,

[p. 183]

[Vervolg Nederlands]

Zó lokt koraal de duiker: vonk na vonk
leidt hem naar 't karmozijn in de spelonk.
Zó prachtig schiep de Stille Zuidzee haar:
ook zój een golf, voor ieder vaartuig klaar
dat anderer vreugd naar andere stranden draagt
en nimmer treurt zolang men haar dat vraagt.
Zij was gelukkig door zichzelf te geven,
met al de wilde warmte van haar leven.
Niets leerde zij, niets had zij ooit betreurd,
niets had der dingen glorie ooit besmeurd.
Niets vreesde zij, want kwaad bleef ongeweten,
en als zij het ervoer werd het vergeten.
Zoals een vijver door een zuchtje wind
slechts even rimpelt, en zichzelf hervindt
zo werd steeds weer haar stille glans herwonnen
door nooit vermoede, nooit ontdekte bronnen.
Maar als een aardschok 't spiegelend vlak ontkleurt,
de bronnen sluit, 't najadenhol verscheurt
kruipen eerlang waar levend water was
grauwe gedrochten door een slijkmoeras.
Was dát haar voorland? Kon verandering
ook háár bedreigen met ontluistering?
Wie vallen, zijn als werelden die vallen
om heerlijk te herrijzen boven allen.

[Vervolg Engels]

Like coral reddening through the darken'd wave,
Which draws the diver to the crimson cave.
Such was this daughter of the southern seas,
Herself a billow in her energies,
To bear the bark of others' happiness,
Nor feel a sorrow till their joy grew less:
Her wild and warm yet faithful bosom knew
No joy like what it gave; her hopes ne'er drew
Aught from experience, that chill touchstone whose
Sad proof reduces all things from their hues:
She fear'd no ill, because she knew it not,
Or what she knew was soon - too soon - forgot:
Her smiles and tears had pass'd, as light winds pass
O'er lakes to ruffle, not destroy, their glass,
Whose depths unsearch'd, and fountains from the hill,
Restore their surface, in itself so still,
Until the earthquake tear the naiad's cave,
Root up the spring, and trample on the wave,
And crush the living waters to a mass,
The amphibious desert of the dank morass!
And must their late be hers? The eternal change
But grasps humanity with quicker range;
And they who fall but fall as worlds will fall,
To rise, if just, a spirit o'er them all.