De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 179]

Aan Marguerite
Matthew Arnold
(Vertaling Wiebe Hogendoorn)

[In 's levens zee geïsoleerd,]

In 's levens zee geïsoleerd,
Omringd door maalstroom en verspreid
Over het woeste nat, verkeert
De sterveling in eenzaamheid.
Elk ingeklemde eiland voelt
Zijn grens waar hem de vloed omspoelt.

Maar spreidt in 't dal de maan haar glans
Als hen de lentegeur omspeelt
En onder lichte sterrentrans
De nachtegaal zijn tonen kweelt
En als dat liefelijk geluid
Van strand tot strand de stroom omsluit -

Vertwijfeld vult dan mijmerij
De grotten aan het verste strand;
Eens waren wij, zo voelen zij,
Deel van één enkel vasteland!
Het zeevlak spreidt zich om ons heen -
O groeiden wij opnieuw aaneen!

Wie is het, die dat vuur gebiedt
Te doven in hun smachtend hart?
Wie doet hun hunkering te niet? -
Een God, een God houdt hen apart!
Lussen hun kusten bracht hij aan,
Diep, zout, vervreemdend, de oceaan.

[Yes! in the sea of life enisled]

Yes! in the sea of life enisled
With echoing straits between us thrown,
Dotting the shoreless waters wild
We mortal millions live alone.
The islands feel the enclasping flow,
And then their endless bounds they know.

But when the moon their hollow lights,
And they are swept by balms of spring,
And in their glens, on starry nights,
The nightingales divinely sing:
And lovely notes, from shore to shore,
Across the sounds and channels pour -

Oh! then a longing like despair
Is to their farthest caverns sent;
For surely once, they feel, we were
Parts of a single continent!
Now round us spreads the watery plain -
Oh might our marges meet again!

Who ordered that their longing's fire
Should be, as soon as kindled, cooled?
Who renders vain their deep desire? -
A God, a God their severance ruled!
And bade betwixt their shores to be
The unplumbed, salt, estranging sea.