|
| |
| |
| |
Drie gedichten
Joseph Brodsky
(Vertaling Kees Jiskoot en Peter Zeeman)
Odysseus aan Telemachus
in Troje. Wie er won - ik zou 't niet weten.
Ik denk, de Grieken: zoveel lijken ver
van huis doen rotten kunnen enkel Grieken.
En toch, de weg die ons naar huis geleidt,
die bleek te lang, ja, veel te lang te wezen,
alsof Poseidon, toen wij onze tijd
verknoeiden ginds, de ruimte opgerekt had.
Ik weet totaal niet waar ik mij bevind,
wat vóór me ligt. Misschien zo'n smerig eiland,
't geknor van varkens, huizen, struikgewas,
een heerseres, een gaarde, overwoekerd,
stenen en gras... Telemachus, mijn zoon,
het ene eiland lijkt precies op 't andere,
wanneer je zo lang zwerft, en je verstand
reeds is geschift door 't tellen van de golven,
je oog, vertroebeld door de einder, nat is,
en waterig vlees je het gehoor verspert.
Ik weet niet meer wie toen de oorlog won,
en hoeveel jaar je nú bent, 'k zou 't niet weten.
Word groot, Telemachus van mij, word groot!
Een weerzien, ooit? De hemel mag het weten.
Jij bent nu ook allang niet meer de kleuter
voor wie ik toen de ossen tegenhield.
Wij woonden samen, als niet Palamedes...
Misschien had hij gelijk ook: zonder mij
bleef jij gespaard voor Oedipale passies,
en kent jouw droom, Telemachus, geen zonden.
| |
| |
| |
Одиссей Телемаку
окончена. Кто победил - не помню
Должно быть, греки: столько мертвецов
вне дома бросить могут только греки...
дорога оказалась слишком длинной,
как будто Посейдон, пока мы там
теряли время, растянул пространство.
Мне неизвестно, где я нахожусь,
что предо мной. Какой-то грязный остров,
кусты, постройки, хрюканье свиней,
заросший сад, какая-то царица,
трава да камни... Милый Телемак,
все острова похожи друг на друга,
когда так долго странствуешь, и мозг
уже сбивается, считая волны,
глаз, засоренный горизонтом, плачет,
и водяное мясо застит слух.
Не помню я, чем кончилась война,
и сколько лет тебе сейчас, не помню.
Расти большой, мой Телемак, расти.
Лишь боги знают, свидимся ли снова.
Ты и сейчас уже не тот младенец,
перед которым я сдержал быков.
Когда б не Паламед, мы жили вместе.
Но может быть и прав он: без меня
ты от страстей Эдиповых избавлен,
и сны твои, мой Телемак, безгрешны.
| |
Opdracht in een boek
Wanneer de wind gaat liggen en de blaadjes van het tasjeskruid
nog wat doorritselen uit inertie ofwel vanwege
de aangeboren rust en kalmte van vegetatie
en je blik even stilhoudt bij een vensterruit,
het patroon van het behang, een negen
ergens op de jaarkalender, een obligatie
met Colossea van nullen, zal - mits je werd verwekt
bij storm, een matrozendans, het gevloek van een schipper - jij
in de stilte kunnen horen hoe een pen ritselend werkt
om het groene gras te helpen zeggen ‘het is voorbij’.
| |
Надпись на книге
Когда ветер стихает и листья пастушьей сумки
еще шуршат по инерции или благодаря
безмятежности - этому свойству зелени -
и глаз задерживается на рисунке
обоев, на цифре календаря,
на облигации, траченной колизеями
ноликов, ты - если ты был прижит
под вопли вихря враждебного, яблочка, ругань кормчего -
различишь в тишине, как перо шуршит,
помогая зеленой траве произнести ‘всё кончено’.
| |
| |
| |
[We woonden in een stad met de kleur van versteende wodka]
We woonden in een stad met de kleur van versteende wodka.
De elektriciteit kwam van heel ver, van de moerassen,
en als het avond was geworden leek onze woning
met turf besmeurd en overdekt met muggebeten.
We droegen plompe kleren, wat erop duidde dat
Arctica nabij was. Aan het andere eind van de gang
rinkelde de telefoon, weer moeizaam tot leven gekomen
na de onlangs beëindigde oorlog.
Piloten en mijnwerkers sierden biljetten van drie roebel.
Ik wist niet dat dit er op een keer niet meer zou zijn.
De geëmailleerde pannen in de keuken boezemden
vertrouwen in de dag van morgen in door in je dromen
hardnekkig te veranderen in hoofddeksels hetzij
in de triomf van Tsiolkovski. Ook de auto's
reden richting toekomst en waren zwart, grijs, en
zo nu en dan (taxi's) maar liefst lichtbruin.
Vreemd en onprettig is het te bedenken dat
zelfs ijzer zijn eigen lotsbestemming niet kent
en dat het leven werd geleefd ter wille van de apotheose
van de firma Kodak, die in afdrukken geloofde
en zich steevast ontdeed van de negatieven.
Paradijsvogels fluiten, zij kunnen buiten groene twijgen.
| |
[Мы жили в городе цвета окаменевшей водки.]
Мы жили в городе цвета окаменевшей водки.
Электричество поступало издалека, с болот,
и квартира казалась по вечерам
перепачканной торфом и искусанной комарами.
Одежда была неуклюжей, что выдавало
близость Арктики. В том конце коридора
дребезжал телефон, с трудом оживая после
недавно кончившейся войны.
Три рубля украшали летчики и шахтеры.
Я не знал, что когда-нибудь этого больше
Эмалированные кастрюлки кухни
внушали уверенность в завтрашнем дне,
превращаясь во сне в головные уборы либо
в торжество Циолковского. Автомобили тоже
катились в сторону будущего и были
черными, серыми, а иногда (такси)
даже светло-коричневыми. Странно
думать, что даже железо не знает своей судьбы
и что жизнь была прожита ради апофеоза
фирмы Кодак, поверившей в отпечатки
и выбрасывающей негативы.
Райские птицы поют, не нуждаясь в упругой
|
|
Auteursrechtelijk beschermd