De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 149]

Vier gedichten
Ivan Boenin
(Vertaling Margriet Berg & Marja Wiebes)

De laatste hommel

Hommel, zwart en fluwelig met goudgele ringen,
Jij, die zoemend weemoedige snaren bespeelt,
Waarom kom je het huis van een mens binnendringen,
Lijkt het of je mijn droefenis deelt?

Warm en licht is het achter de ramen. Die lome,
Laatste zomerse dagen... Kom vlieg nog wat, zoem,
Zoek een dorrende distel om stil op te dromen,
Slaap in 't zachtrode hart van de bloem.

Wat de mens weet is jou niet gegeven te weten,
Dat de velden al kaal zijn en jij binnenkort,
Gouden hommel, in 't onkruid, verdroogd en vergeten,
Door de herfstwinden meegevoerd wordt!

Последний шмель

Черный бархатный шмель, золотое оплечье,
Заунывно гудящий певучей струной,
Ты зачем залетаешь в жилье человечье
И как будто тоскуешь со мной?

За окном свет и зной, подоконники ярки,
Безмятежны и жарки последние дни,
Полетай, погуди - и в засохшей татарке,
На подушечке красной, усни.

Не дано тебе знать человеческой думы,
Что давно опустели поля,
Что уж скоро в бурьян сдует ветер угрюмый
Золотого сухого шмеля!

26-7-1916

[p. 150]

[Ik kwam haar kamer in, 't was nacht]

*
Ik kwam haar kamer in, 't was nacht.
Zij sliep, - de manestralen keken
Door 't raam, - de weggegleden deken
Van atlaszijde glansde zacht.

Zij lag daar op haar rug in bed,
Haar naakte borsten iets geheven,
Als water in een vat leek 't leven
Tijdens haar dromen stilgezet.

[Я к ней вошел в полночный час.]

Я к ней вошел в полночный час.
Она спала, - луна сияла
В ее окно, - и одеяла
Светился спущенный атлас.

Она лежала на спине,
Нагие раздвоивши груди, -
И тихо, как вода в сосуде,
Стояла жизнь ее во сне.

1898

De avond

Geluk wordt altijd achteraf ervaren.
Geluk is overal. 't Zou kunnen zijn:
De herfsttuin bij de schuur, vol dorre blaren,
De frisse luchtstroom langs het raamkozijn.

Hoog aan de verre hemel openbaren
Zich witte wolken in een heldre schijn.
Ik kijk... Als wij niet blind, onwetend waren...
Geluk is slechts voor hen die wetend zijn.

Een piepend vogeltje komt neergestreken
In 't open raam. En van mijn boek kijk ik
Even terzijde, met vermoeide blik.

De avond valt, de wolken zijn geweken.
't Geluid van dorsen op de deel vlakbij...
Ik zie, ik hoor. 't Geluk is al in mij.

Вечер

О счастье мы всегда лишь вспоминаем.
А счастье всюду. Может быть, оно
Вот этот сад осенний за сараем
И чистый воздух, льющийся в окно.

В бездонном небе легким белым краем
Встает, сияет облако. Давно
Слежу за ним... Мы мало видим, знаем,
А счастье только знающим дано.
Окно открыто. Пискнула и села
На подоконник птичка. И от книг
Усталый взгляд я отвожу на миг.

День вечереет, небо опустело.
Гул молотилки слышен на гумне...
Я вижу, слышу, счастлив. Все во мне.

14-8-1909

[p. 151]

[Eens komt de dag dat ik verdwijn]

*
Eens komt de dag dat ik verdwijn,
En hier, waar ik dan niet meer woon,
Zal alles nog hetzelfde zijn:
De bank, de tafel, de icoon.
En net als nu vliegt hier dan weer
Een bonte zijden vlinder rond,
Hij snort en fladdert op en neer
Tegen het lichtblauwe plafond.

En net als nu kijkt van omhoog
Door 't open raam de hemelboog,
En lokt de effen blauwe zee
Een ieder naar haar verten mee.

[Настанет день - исчезну я,]

Настанет день - исчезну я,
А в этой комнате пустой
Все то же будет: стол, скамья
Да образ, древний и простой.

И так же будет залетать
Цветная бабочка в шелку,
Порхать, шуршать и трепетать
По голубому потолку.

И так же будет неба дно
Смотреть в открытое окно,
И море ровной синевой
Манить в простор пустынный свой.

10-8-1916