De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 138]

De buik van de vis.
Martha Manarini^*
(Vertaling Mariolein Sabarte Belacortu)

Ze moesten altijd allemaal lachen als ze hem hoorden zeggen dat hij in de buik van een vis woonde.

‘Net als Jonas,’ merkte de juffrouw ditmaal ironisch op en de andere kinderen bauwden haar na, lachten hem uit en stelden kinderlijk wijze vragen.

Zonder de minste gêne vertelde hij: ‘Papa heeft oude lappen om de randen en de poten van onze meubels gebonden om te zacht te maken, en mama houdt het huis schoon. Het is er lekker warm en omdat we een goede verstandhouding met de vis hebben, worden we het altijd eens en veranderen we gemakkelijk van stad. Binnenkort gaan we ver naar het zuiden, want papa zegt dat we al een hele tijd alleen maar van de noordelijke zeeboulevard naar de zuidelijke verhuizen en dat het beter is om niet op te vallen.’

De geschiedenis herhaalde zich en werd steeds erger en de juffrouw, die haar geduld verloor, gaf hem straf en maakte een rapport op.

Hij was een ijverige leerling, ondanks zijn fantastische woordenstroom, en nadat de psycholoog was geraadpleegd en deze in een evaluatiecommissie had gezegd dat het kind aan emotionele stoornissen leed waardoor hij in een identiteitscrisis was beland, besloten ze het uitgestelde huisbezoek uit te voeren.

De juffrouw kondigde het bezoek met discrete vastberadenheid aan voor diezelfde dag.

‘Is een van je ouders thuis?’

‘Jawel, maar u kunt niet naar binnen, want de vis doet zijn bek niet voor iedereen open...’

De juffrouw deed net of ze het niet had gehoord en zei voor de duidelijkheid: ‘Zijn je ouders thuis als de school uitgaat?’

‘Ja, juffrouw,’ zei de jongen en spiedde, op zijn tenen staand, naar de buitenste rand van de oren van de juffrouw die vrij waren

* Martha Manarini is in 1942 in Santa Fe, Argentinië, geboren en was vele jaren in Buenos Aires werkzaam als beeldend kunstenares. Ze schrijft nog maar kort en woont sinds 1981 in Nederland.

[p. 139]

omdat ze haar haar had opgestoken. ‘Maar u kunt niet naar binnen, juffrouw,’ zei hij afwijzend en hij voegde er treurig aan toe: ‘U kunt niet ademhalen onder water...’ De juffrouw, die nog steeds deed of ze het niet hoorde, hield vol en zei: ‘We gaan vandaag nog,’ en voegde er laconiek aan toe: ‘Samen.’

Een aarzelend ‘maar...’ bleef in de lucht in het lokaal hangen en de juffrouw begon schuldbewust te peinzen. Zij dacht dat haar onervarenheid duidelijk was gebleken uit het feit dat er zoveel tijd voorbij was gegaan en zij geen contact had opgenomen met het huis van een leerling die duidelijk problemen had. Zou het kind moeilijkheden hebben met de rest van het gezin? Zouden ze hem straf geven als zij vertelde dat zoveel verbeeldingskracht een storend element was in de klas, waar het nu weer een bende was: gelach, strikvragen en verbijsterende antwoorden. ‘Hij zal wel schrijver worden,’ dacht zij, terwijl ze de jongen toestond naar hartelust te vertellen. De bel voor de pauze zou zo gaan en ze voelde zich bijna vertederd terwijl ze hem hoorde praten... ‘Het begon als een grap, maar hij gebruikt zijn verbeelding met een bepaalde logica en hij verzint tenminste geen gewelddadige of agressieve verhalen.’ En ironisch dacht ze: ‘Ze zullen wel geen televisie hebben in de buik van de vis.’

‘Wij zorgen ervoor dat er nooit messen of scharen op de grond liggen en als mijn moeder kookt, past ze heel goed op met vuur! Maar we eten bijna altijd koude schotels.’

De taalles was afgelopen, de aardrijkskundeles en de pauzes ook, en toen ging de bel voor het einde van de schooldag.

De jufrouw hield de jongen stevig bij de hand, in haar andere hand hield ze mappen met gegevens en een complete set formulieren voor huisbezoek. Ze kwamen op de zuidelijke zeeboulevard, een kale vlakte waar geen huis stond; ze zag alleen de rivier die zo breed was als een zee. Om precies kwart voor zes begon het water te kolken.

De jongen kwam de volgende dag niet naar school.