De Tweede Ronde. Jaargang 16
(1995)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 180]
| |
Veertien gedichten
| |
[Spaans]Considerando en frío, imparcialmente,
que el hombre es triste, tose y, sin embargo,
se complace en su pecho colorado;
que lo único que hace es componerse
de días;
que es lóbrego mamífero y se peina...
Considerando
que el hombre procede suavemente del trabajo
y repercute jefe, suena subordinado;
que el diagrama del tiempo
es constante diorama en sus medallas
y, a medio abrir, sus ojos estudiaron,
desde lejanos tiempos,
su fórmula famélica de masa...
| |
[pagina 181]
| |
[Nederlands]En moeiteloos begrijpende
dat de mens nu en dan in overpeinzingen
verzinkt, als om te huilen,
en, 't onderwerp van een als lijdend voorwerp
gestrekt gaan, wordt hij timmerman, en zweet,
en doodt, en zingt dan, eet, en knoopt zijn bloes...
En tevens overwegende
dat de mens eigenlijk alleen een dier is
en dat de droefheid van zijn buitelingen mij toch in het gezicht slaat...
Ten slotte onderzoekende
de stukken, en zijn plee, en al zijn wanhoop
aan 't einde van zijn gruwelijke dag, die hem dan uitwist...
Begrijpende
dat hij weet dat ik hem liefheb
dat ik hem toegenegen haat en dat hij mij, alles opgeteld, onverschillig laat...
| |
[Spaans]Comprendiendo sin esfuerzo
que el hombre se queda, a veces, pensando,
como queriendo llorar,
y, sujeto a tenderse como objeto,
se hace buen carpintero, suda, mata
y luego canta, almuerza, se abotona...
Considerando también
que el hombre es en verdad un animal
y, no obstante, al voltear, me da con su tristeza en la cabeza...
Examinando, en fin,
sus encontradas piezas, su retrete,
su desesperación, el terminar de su día atroz, borrándolo...
Comprendiendo
que él sabe que le quiero,
que le odio con afecto y me es, en suma, indiferente...
| |
[pagina 182]
| |
[Nederlands]Zijn algemene documenten overwegende
en door een bril dat certificaat bekijkend
dat aantoont dat hij klein geboren is...
gebaar ik hem,
en komt hij,
en sla 'k mijn armen om hem heen, ontroerd.
Wat maakt het verder uit! Ontroerd... Ontroerd...
| |
[Spaans]Considerando sus documentos generales
y mirando con lentes aquel certificado
que prueba que nació muy pequeñito...
le hago una seña,
viene,
y le doy un abrazo, emocionado.
¡Qué más da! Emocionado... Emocionado...
| |
[pagina 183]
| |
Het armzalige avondmaal
| |
La cena miserabileHasta cuándo estaremos esperando lo que
no se nos debe... ¡Y en qué recodo estiraremos
nuestra pobre rodilla para siempre! Hasta cuándo
la cruz que nos alienta no detendrá sus remos.
Hasta cuándo la Duda nos brindará blasones
por haber padecido...
Ya nos hemos sentado
mucho a la mesa con la amargura de un niño
que a media noche llora de hambre, desvelado...
Y cuándo nos veremos con los demás, al borde
de una mañana eterna, desayunándonos todos.
Hasta cuándo este valle de lágrimas, a donde
yo nunca dije que me trajeran.
De codos
todo bañado en llanto repito cabizbajo
y vendido: hasta cuándo la cena durará.
Hay alguien que ha bebido mucho, y se burla
y acerca y aleja de nosotros, como negra cuchara
de amarga esencia humana, la tumba..
¡Y menos sabe
ese oscuro hasta cuándo la cena durará!
| |
[pagina 184]
| |
XXSchrijlings over kolkend gepantserd schuim
van volmaakt steen. Ik schuif
de I wat naar de I om niet te vallen.
Die besnorde man. De zon,
zijn enige wiel gesmeed, het vijfde en volmaakte,
en daarvandaan omhoog.
Geraas van gulp-knopen,
losgeschoten,
geraas dat staakt. Aan loodrecht onderworpen.
De hoogdravende ontlading. De geslaagde boutade.
Maar ik lijd. Ik lijd van boven. Ik lijd van onder.
En ik kwijl zowaar, ik voel me
een prins, terwijl
die besnorde pruis
zwoegt en zweet
van geluk bij het poetsen van het schoeisel
van zijn dochtertje van drie.
| |
XXAl ras de batiente nata blindada
de piedra ideal. Pues apenas
acerco el I al I para no caer.
Ese hombre mostachoso. Sol,
herrada su única rueda, quinta y perfecta,
y desde ella para arriba.
Bulla de botones de bragueta,
libres,
bulla que reprende. A vertical subordinada.
El desagúe jurídico. La chirota grata.
Mas sufro. Allende sufro. Aquende sufro.
Y he aquí se me cae la baba, soy
una bella persona, cuando
el hombre guillermosecundario
puja y suda felicidad
a chorros, al dar lustre al calzado
de su pequeña de tres años.
| |
[pagina 185]
| |
[Nederlands]De snorrebaard zwelt van trots en wrijft een kant.
Het meisje brengt onderwijl de wijsvinger
aan de tong die de slierten van slierten
van de slierten begint te spellen
en, stiekem, bevochtigt ze de andere schoen
met een beetje speeksel en aarde,
maar met een beetje,
meer
niet.
| |
[Spaans]Engállase el barbado y frota un lado.
La niña en tanto pónese el índice
en la lengua que empieza a deletrear
los enredos de enredos de los enredos,
y unta el otro zapato, a escondidas,
con un poquito de saliva y tierra,
pero con un poquito
no má
s.
| |
[Nederlands]En als na zoveel woorden
het woord niet overleeft!
En als na het klapwieken van de vog de vogel
niet stil blijft zitten!
Laat ze dan alles maar liever
opeten en klaar is Kees!
Te zijn geboren om van onze dood te leven!
Op te staan van de hemel naar de aarde
door eigen ongeluk
en het moment te bespieden om met eigen schaduw
de eigen duisternis te doven!
Laat ze dan werkelijk maar liever
alles opeten, want wat doet het ertoe!...
| |
[Spaans]¡Y si después de tantas palabras
no sobrevive la palabra!
¡Si después de las alas de los pájaros,
no sobrevive el pájaro parado!
¡Más valdría, en verdad,
que se lo coman todo y acabemos!
¡Haber nacido para vivir de nuestra muerte!
¡Levantarse del cielo hacia la tierra
por sus propios desastres
y espiar el momento de apagar con su sombra
su tiniebla!
¡Más valdría francamente,
que se lo coman todo y qué más da!...
| |
[pagina 186]
| |
[Nederlands]En als wij na zoveel geschiedenis bezwijken,
niet eens aan eeuwigheid,
maar aan zulke banale dingen
als thuis zitten en piekeren!
En als we vervolgens
zowaar ontdekken dat wij,
naar de hoogte van de sterren gemeten,
leven bij de gratie van de kam en de vlekken in onze zakdoek!
Laat ze dan maar liever helemaal
alles opeten!
Ze zullen wel zeggen
dat wij in een van onze ogen veel pijn hebben
en ook in het andere, veel pijn,
en in beide, als ze kijken, veel pijn...
In dat geval!... Natuurlijk!... In dat geval!...
heb ik niets gezegd!
| |
[Spaans]¡Y si después de tanta historia, sucumbimos,
no ya de eternidad,
sino de esas cosas sencillas, como estar
en la casa o ponerse a cavilar!
¡Y si luego encontramos,
de buenas a primeras, que vivimos,
a juzgar por la altura de los astros,
por el peine y las manchas del pañuelo!
¡Más valdría, en verdad,
que se lo coman todo, desde luego!
Se dirá que tenemos
en uno de los ojos mucha pena
y también en el otro, mucha pena
y en los dos, cuando miran, mucha pena...
Entonces... ¡Claro!... Entonces... ¡ni palabra!
| |
[pagina 187]
| |
Een man komt voorbij met een brood op zijn schouder
| |
Un hombre pasa con un pan al hombroUn hombre pasa con un pan al hombro
¿Voy a escribir, después, sobre mi doble?
Otro se sienta, ráscase, extrae un piojo de su axila, mátalo
¿Con qué valor hablar del psicoanális?
Otro ha entrado a mi pecho con un palo en la mano
¿Hablar luego de Sócrates al médico?
Un cojo pasa dando el brazo a un niño
¿Voy, después, a leer a André Breton?
Otro tiembla de frío, tose, escupe sangre
¿Cabrá aludir jamás al Yo profundo?
Otro busca en el fango huesos, cáscara
¿Cómo escribir, después, del infinito?
| |
[Nederlands] | |
[pagina 188]
| |
Een metselaar valt dood neer van het dak en hoeft niet meer te eten.
En dan de beeldspraak, de metafoor, gaan vernieuwen?
Een winkelier zet een klant voor een enkele gram af.
En daarna over de vierde dimensie spreken?
Een bankier knoeit met zijn boeken.
Hoe waag je dan nog te huilen in de schouwburg?
Een verschoppeling slaapt met een voet achter zijn rug.
En daarna niet over Picasso praten?
Iemand loopt bij een begrafenis te snikken.
Hoe dan lid worden van de Academie?
Iemand maakt zijn geweer schoon in de keuken.
Hoe durf je dan nog over het hiernamaals te spreken?
Iemand komt voorbij, hij telt op zijn vingers.
Hoe te praten over het niet-Ik zonder een schreeuw?
| |
[Spaans]Un albañil cae de un techo, muere y ya no almuerza
¡Innovar, luego, el tropo, la metáfora?
Un comerciante roba un gramo en el peso a un cliente
¡Hablar, después, de cuarta dimensión?
Un banquero falsea su balance
¡Con qué cara llorar en el teatro?
Un paria duerme con el pie a la espalda
¡Hablar, después, a nadie de Picasso?
Alguien van en un entierro sollozando
¡Cómo luego ingresar al la Academia?
Alguien limpia un fusil en su cocina
¡Con qué valor hablar del más allá?
Alguien pasa contando con sus dedos
¡Cómo hablar del no yo sin dar un grito?
| |
[pagina 189]
| |
MassaToen de slag ten einde was,
en de strijder dood, kwam er een man naar hem toe
en die zei: ‘Sterf niet; ik hou zoveel van je!’
Maar ach! Het lijk stierf verder.
Er hepen twee mensen op hem af, die ook zeiden:
‘Verlaat ons niet! Houd moed! Kom weer tot leven!’
Maar ach! Het lijk stierf verder.
Twintig, honderd, duizend, vijfhonderdduizenden stroomden toe,
uitroepend: ‘Zoveel liefde, en niets te doen tegen de dood!’
Maar ach! Het lijk stierf verder.
Miljoenen individuen omringden hem,
met een gemeenschappelijke bede: ‘Blijf, broeder!’
Maar ach! Het lijk stierf verder.
Toen omringden hem alle
mensen op aarde; het lijk zag ze, triest, ontroerd;
het stond langzaam op,
omarmde de eerste man en begon te lopen...
| |
MasaAl fin de la batalla,
y muerto el combatiente, vino hacia él un hombre
y le dijo: ‘¡No mueras; te amo tanto!’
Pero el cadáver ¡ay! siguió muriendo.
Se le acercaron dos y repitiéronle:
‘¡No nos dejes! ¡Valor! ¡Vuelve a la vida!’
Pero el cadáver ay! siguió muriendo.
Acudieron a él viente, cien, mil, quinientos mil,
clamando: ‘¡Tanto amor y no poder nada contra
la muerte!’
Pero el cadáver ay! siguió muriendo.
Le rodearon millones de individuos,
con un ruego común: ‘¡Quédate, hermano!’
Pero el cadáver ay! siguió muriendo.
Entonces, todos los hombres de la tierra
le rodearon; les vio el cadáver triste, emocionado;
incorporóse lentamente,
abrazó al primer hombre; echóse a andar...
| |
[pagina 190]
| |
Zwarte steen op een witte steenIk zal sterven in Parijs bij zware regen,
op een dag waaraan ik mijn herinnering al heb.
Ik zal sterven in Parijs - en ik voel geen angst -
misschien op een donderdag, als vandaag, in de herfst.
Donderdag zal het zijn, want vandaag, donderdag,
terwijl ik deze verzen schrijf, heb ik gebroken
de botten aangedaan en, vandaag als nooit tevoren,
heb ik me weerom gezien, met heel mijn weg, alleen.
César Vallejo is dood, iedereen
sloeg hem hoewel hij hen niets deed,
ze ranselden hem hard met een stok en hard
ook met een touw; getuigen zijn
de botten en de donderdagen,
de eenzaamheid, de regenbuien, de wegen...
| |
Piedra negra sobre una piedra blancaMe moriré en París con aguacero,
un día del cual tengo ya el recuerdo.
Me moriré en París - y no me corro -
talvez un jueves, como es hoy, de otoño.
Jueves será, porque hoy, jueves, que proso
estos versos, los hümeros me he puesto
a la mala y, jamás como hoy, me he vuelto,
con todo mi camino, a verme solo.
César Vallejo ha muerto, le pegaban
todos sin que él les haga nada;
le daban duro con un palo y duro
también con una soga; son testigos
los días jueves y los huesos húmeros,
la soledad, la lluvia, los caminos...
| |
[pagina 191]
| |
Van pure warmte heb ik het koud
| |
[Spaans]¡De puro calor tengo frío,
hermana Envidia!
Lamen mi sombra leones
y el ratón me muerde el nombre,
¡madre alma mía!
¡Al borde del fondo voy,
cuñado Vicio!
La oruga tañe su voz
y la voz tañe su oruga,
¡padre cuerpo mío!
¡Está de frente mi amor.
nieta Paloma!
De rodillas, mi terror
y de cabeza, mi angustia,
¡madre alma máa!
Hasta que un día sin dos,
esposa Tumba.
mi último hierro dé el son
de una víbora que duerme,
¡padre cuerpo mío!...
| |
[pagina 192]
| |
Vertrouwen in de bril, niet in het oogVertrouwen in de bril, niet in het oog;
in de trap, nooit in de trede;
in de vleugel, niet in de vogel
en in jou alleen, in jou alleen, in jou alleen.
Vertrouwen in de slechtheid, niet in de slechte;
in het glas, maar nooit in de likeur;
in het lijk, niet in de mens
en in jou alleen, in jou alleen, in jou alleen.
Vertrouwen in velen, maar niet meer in één;
in de bedding, nooit in de stroming;
in de broek, niet in de benen
en in jou alleen, in jou alleen, in jou alleen.
Vertrouwen in het venster, niet in de deur;
in de moeder, maar niet in de negen maanden;
in het lot, niet in de gouden dobbelstenen,
en in jou alleen, in jou alleen, in jou alleen.
| |
Confianza en el anteojo, no en el ojoConfianza en el anteojo, no en el ojo;
en la escalera, nunca en el peldaño;
en el ala, no en el ave
y en ti sólo, en ti sólo, en ti sólo,
Confianza en la maldad, no en el malvado;
en el vaso, mas nunca en el licor;
en el cadáver, no en el hombre
y en ti sólo, en ti sólo, en ti sólo.
Confianza en muchos, pero ya no en uno;
en el cauce, jamás en la corriente;
en los calzones, no en las piernas
y en ti sóio, en ti sólo, en ti sólo.
Confianza en la ventana, no en la puerta;
en la madre, mas no en los nueve meses;
en el destino, no en el dado de oro,
y en ti sólo, en ti sólo, en ti sólo.
| |
[pagina 193]
| |
Ik bleef om de inkt op te warmenIk bleef om de inkt op te warmen waarin ik verdrink
en om te luisteren naar mijn alternatieve holte,
nachten van tastzin, dagen van abstractie.
De onbekende sidderde in mijn keelamandel
en ik knarste van jaarlijkse melancholie,
nachten van zon, dagen van maan, zonsondergangen van Parijs.
En nog, vandaag nog, bij het vallen van de avond,
verteer ik allerheiligste volhardingen,
nachten van moeder, dagen van tweekleurige
achterkleindochter, wellustig, dringend, mooi.
En toch
kom ik er, kom ik tot mij in een tweezitsvliegtuig,
onder de huiselijke morgen en de nevel
die eeuwig uit een ogenblik oprees.
| |
Quedéme a calentar la tintaQuedéme a calentar la tinta en que me ahogo
y a escuchar mi caverna alternativa,
noches de tacto, días de abstracción.
Se estremeció la incógnita en mi amígdala
y crují de una anual melancolía,
noches de sol, días de luna, ocasos de París.
Y todavía, hoy mismo, al atardecer,
digiero sacratísimas constancias,
noches de madre, días de biznieta
bicolor, voluptuosa, urgente, linda.
Y aun
alcanzo, llego hasta mí en avión de dos asientos,
bajo la mañana doméstica y la bruma
que emergió eternamente de un instante.
| |
[pagina 194]
| |
[Nederlands]En nog,
zelfs nu,
aan de staart van de komeet waarin ik gewonnen heb
mijn gelukkige en doctorale bacil,
ziehier wie opwarmt, toehoorder, het aarde, zon en het maan,
incognito ga ik door het kerkhof,
sla links af, ik klief
het gras met een paar elflettergrepige verzen,
jaren van graf, liters van oneindigheid,
inkt, pen, bakstenen en vergiffenissen.
| |
[Spaans]Y todavía,
aun ahora,
al cabo del cometa en que he ganado
mi bacilo feliz y doctoral,
he aquí que caliente, oyente, tierro, sol y luno,
incógnito atravieso el cementerio,
tomo a la izquierda, hiendo
la yerba con un paz de endecasílabos,
años de tumba, litros de infinito,
tinta, pluma, ladrillos y perdones.
| |
[pagina 195]
| |
Het rad van de hongerlijderTussen mijn eigen tanden door vertrek ik rokend,
roepend, kreunend,
laat mijn broek zakken...
Leeg mijn maag, leeg mijn nuchtere darm,
van tussen mijn eigen tanden sleurt mijn miserie mij,
door een tandenstoker door de boord van mijn hemd gesplitst.
Een steen waarop ik mij kan zetten,
zal er dan nu voor mij geen zijn?
Zelfs deze steen waartegen de vrouw stoot die gebaard heeft,
de moederbron van alle ellende, de oorzaak, de wortel,
zal die er dan nu voor mij niet zijn?
Tenminste die andere daar,
die voorbijging onderduikend in mijn ziel!
Tenminste
de dordorkalkige of de slechte (nederige oceaan)
of die die zelfs niet meer dient om naar de mens geworpen te worden,
deze geef ze mij nu voor mij!
| |
La rueda del hambrientoPor entre mis propios dientes salgo humeando,
dando voces, pujando,
bajándome los pantalones...
Váca mi estómago, váca mi yeyuno,
la miseria me saca por entre mis propios dientes,
cogido con un palito por el puño de la camisa.
Una piedra en qué sentarme,
¿no habrá ahora para mí?
Aun aquella piedra en que tropieza la mujer que ha dado a luz,
la madre del cordero, la causa, la raíz,
¿ésa no habrá ahora para mí?
¡Siquiera aquella otra,
que ha pasado agachándose por mi alma!
Siquiera
la calcárida o la mala (humilde océano)
o la que ya no sirve ne para ser tirada contra el hombre,
¡ésa dádmela ahora para mí!
| |
[pagina 196]
| |
[Nederlands]Tenminste die die ze zouden gevonden hebben dwars en alleen op
een belediging,
deze geef ze mij nu voor mij!
Tenminste de verwrongene en gekroonde, waarin echoot
slechts één enkele keer de gang van de integere gewetens,
of, tenminste, die andere, die geworpen in waardige boog,
uit zichzelf zal vallen,
uit hoofde van regelrechte essentie,
deze geef ze mij nu voor mij!
Een stuk brood, zal ook dat er nu voor mij niet zijn?
Nooit meer moet ik zijn wat ik altijd moet zijn,
maar geef me
een steen om op te zitten,
maar geef me,
alstublieft, een stukje brood om op te zitten,
maar geef me
in het Spaans
iets, toch, om te drinken, te eten, te leven, uit te rusten,
en dan zal ik gaan...
Ik vind een vreemde vorm, mijn hemd is
stukgescheurd en allervuilst
en ik heb niets meer, dat is afschuwelijk.
| |
[Spaans]Siquiera la que hallaren atravesada y sola en un insulto,
ésa dádmela ahora para mí!
Siquiera la torcida y coronada, en que resuena
solamente una vez el andar de las rectas conciencias,
o, al menos, esa otra, que arrojada en digna curva,
va a caer por sí misma,
en profesión de entraña verdadera,
¡ésa dádmela ahora para mí!
Un pedazo de pan, ¿tampoco habrá ahora para mí?
Ya no más he de ser lo que siempre he de ser,
pero dadme
una piedra en que sentarme,
pero dadme,
por favor, un pedazo de pan en que sentarme,
pero dadme
en español
algo, en fin, de beber, de comer, de vivir, de reposarse,
y después me iré...
Hallo una extraña forma, está muy rota
y sucia mi camisa
y ya no tengo nada, esto es horrendo.
| |
[pagina 197]
| |
Op het ogenblik dat de tennisserOp het ogenblik dat de tennisser magistraal de bal
lanceert, bezit hem een totaal dierlijke onschuld;
op het ogenblik
dat de filosoof een nieuwe waarheid ontdekt,
is hij een compleet beest.
Anatole France stelde
dat het religieus gevoel
de functie is van een speciaal orgaan van het menselijk lichaam,
tot nu toe onbekend, en men zou dan
dus ook kunnen zeggen,
dan, juist op het ogenblik dat zo'n orgaan
volledig functioneert,
de gelovige zo zuiver van boosaardigheid is,
dat hij wel bijna een plantaardig wezen lijkt.
Oh ziel! Oh gedachte! Oh Marx! Oh Feuerbach!
| |
En el momento en que el tenistaEn el momento en que el tenista lanza magistralmente
su bala, le posee una inocencia totalmente animal;
en el momento
en que el filósofo sorprendre una nueva verdad,
es una bestia completa.
Anatole France afirmaba
que el sentimiento religioso
es la función de un órgano especial del cuerpo humano,
hasta ahora ignorado y se podría
decir también, entonces,
que, en el momento exacto en que un tal órgano
funciona plenamente,
tan puro de malicia está el creyente,
que se diría casi un vegetal.
¡Oh alma! ¡Oh pensamiento! ¡Oh Marx! ¡Oh Feuerbach!
| |
[pagina 198]
| |
AgapeVandaag is niemand vragen komen stellen;
noch hebben ze mij deze avond iets gevraagd.
Ik heb zelfs geen kerkhofbloem gezien
in zo'n blijde lichtprocessie.
Vergeef mij, Heer: hoe weinig ben ik gestorven!
Deze avond gaan allen, allen voorbij
zonder mij vragen te stellen of mij iets te vragen.
En ik weet niet wat ze vergeten en wat slecht
in mijn handen achterblijft, als een vreemd ding.
Ik ga in de deur staan,
en ik heb zin om iedereen toe te schreeuwen:
Als ze iets missen, hier is het!
Omdat op alle avonden van dit leven
ze met ik weet niet welke deuren in een gezicht slaan,
en iets vreemds neemt bezit van mijn ziel.
Vandaag is niemand langsgekomen;
en hoe weinig ben ik vandaag gestorven op deze avond!
| |
ÁgapeHoy no ha venido nadie a preguntar;
ni me han pedido en esta tarde nada.
No he visto ni una flor de cementerio
en tan alegre procesión de luces.
Perdóname, Señor: qué poco he muerto!
En esta tarde todos, todos pasan
sin preguntarme ni pedirme nada.
Y no sé qué se olvidan y se queda
mal en mis manos, como cosa ajena.
He salido a la puerta,
y me da ganas de gritar a todos:
Si echan de menos algo, aguí se queda!
Porque en todas las tardes de esta vida,
yo no sé con qué puertas dan a un rostro,
y algo ajeno se toma el alma mía.
Hoy no ha venido nadie;
y hoy he muerto qué poco en esta tarde!
| |
[pagina 199]
| |
EspergesiaIk werd geboren op een dag
dat God ziek was.
Allen weten dat ik leef,
dat ik slecht ben; en ze kennen
de december van deze januari niet.
Want ik werd geboren op een dag
dat God ziek was.
Er is een leegte
in mijn metafysische lucht
die niemand kan betasten:
het klooster van een stilte
die sprak dicht onder het vuur.
Ik werd geboren op een dag
dat God ziek was.
Broer, luister, luister...
Goed. En dat ik niet vertrek
zonder decembers mee te brengen,
zonder januari's achter te laten.
Want ik werd geboren op een dag
dat God ziek was.
| |
EspergesiaYo nací un día
que Dios estuvo enfermo.
Todos saben que vivo,
que soy malo; y no saben
del diciembre de ese enero.
Pues yo nací un día
que Dios estuvo enfermo.
Hay un vacío
en mi aire metafisico
que nadie ha de palpar:
el claustro de un silencio
que habló a flor de fuego.
Yo nací un día
que Dios estuvo enfermo.
p>Hermano, escucha, escucha...
Bueno. Y que no me vaya
sin llevar diciembres,
sin dejar eneros.
Pues yo nací un día
que Dios estuvo enfermo.
| |
[pagina 200]
| |
[Nederlands]Allen weten dat ik leef,
dat ik kauw... En ze weten niet
waarom in mijn vers razen,
donker doodkistverdriet,
schurende winden
losgeschroefd van de vraagzieke
Sfinx van de Woestijn.
Allen weten... En weten niet
dat het Licht aan tering lijdt,
en dat de Schaduw buikig is...
En ze weten niet dat het Mysterie synthetiseert...
dat hij de muzikale en
triestige bochel is die van op afstand aanklaagt
de meridiaansstap van de grenzen naar de Grenzen.
Ik werd geboren op een dag
dat God ziek was,
ernstig.
| |
[Spaans]Todos saben que vivo,
que mastico... Y no saben
por qué en mi verso chirrían,
oscuro sinsabor de féretro,
luyidos vientos
desenroscados de la Esfinge
preguntona del Desierto.
Todos sabien... Y no saben
que la Luz es tísica,
y la Sombra gorda...
Y no saben que el Misterio sintetiza...
que él es la joroba
musical y triste que a distancia denuncia
el paso meridiano de las lindes a las Lindes.
Yo nací un día
que Dios estuvò enfermo,
grave.
|
|