De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 179]

Tristitia
Abraham Valdelomar^*)
(Vertaling Erik Coenen en Lou Vleugelhof)

Mij was een stille jeugd, alleen en triest, beschoren,
die ver van hier verstreek, heel vredig op het land,
tussen het zacht geruis van golven op het strand
en 't trieste luiden van een oude klokketoren.

Met 'n zweem melancholie omfloerste mij de zee,
de schoonheid van de hemel schonk serene rust,
de moederlijke kus schonk mij mijn levenslust
en 't avondrood gaf mij een vage droefheid mee.

Wanneer ik wakker werd in de azuren morgen,
blonk er een melodie in 't zeegeruis verborgen,
snoof ik de zeewind op, zo penetrant en geurig,

en alles wat ze zei staat in mijn ziel geschreven;
mijn vader immers zweeg, mijn moeder was steeds treurig,
en niemand wist mij ooit de vreugde mee te geven.

*) In het betrekkelijk kleine oeuvre van Abraham Valdelomar (geboren te Ica, 1888, gestorven te Huancayo, 1919) is de herinnering aan zijn jeugd op het platteland nadrukkelijk aanwezig. Valderomars indringende melancholische en elegische gedichten behoren tot het weemoedigste dat de Peruaanse poëzie heeft voortgebracht.

Tristitia

Mi infancia que fue dulce, serena, triste y sola
se desiizó en la paz de una aldea lejana,
entre el manso rumor con que muere una ola
y el tañer doloroso de una vieja campana.

Dábame el mar la nota de su melancolía,
el cielo, la serena quietud de su belleza,
los besos de mi madre una dulce alegría
y la muerte del sol una vaga tristeza.

En la mañana azul, al despertar, sentía
el canto de las olas como una melodía
y luego el soplo denso, perfumado, del mar,

y lo que él me dijera, aún en mi alma persiste;
mi padre era callado y mi madre era triste
y la alegría nadie me la supo enseñar...