De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 178]

De tijd verbrandt...
Alberto Ureta^*
(Vertaling Lou Vleugelhof en Erik Coenen)

De tijd verbrandt aldoor, nimmer houdt het op.
Tot as worden de uren.
Een kluwen van geluk en van verdriet
rolt stadig in de afgrond van het niets.
En ieder uur dat opbrandt is een traan,
en soms - heel zelden maar - een glimlach,
en altijd een bedreiging die ons volgt
en op de rand van 't leven loert op ons.

Indien je later lijdt
als 't Lot weer een illusie mocht verjagen,
bedenk dan - zegt de dichter je - bedenk
dat bij het snelle wentelen van de dagen
de bloem van het verleden voor jouw ogen
verwelkt en gaat vervagen
en niets meer resten zal
van al jouw vreugd en al jouw treurigheid
dan zwakke, kwijnende herinneringen
en een tot as geworden handvol tijd.

* De poëzie van Alberto Ureta (geboren in 1885 te Ica, overleden in 1946 te Lima) is weemoedig, muzikaal en van een meditatieve en melancholische intimiteit. Werk o.a.: Rumor de Almas (1911) en El dolor pensativo (1917).

Se quema el tiempo...

Se quema el tiempo sin cesar. Las horas
caen hechas cenizas,
y ruedan al abismo de la nada
las dichas y las penas confundidas.
Cada hora que se quema es una lágrima,
alguna vez - muy rara - una sonrisa,
y siempre una amenaza que nos sigue,
y nos acecha al borde de la vida.

Si es que sufres más tarde,
si el Destino de una ilusión te priva,
piensa - el poeta te lo dice - piensa
que al volar de los días
cuando el pasado sea ante tus ojos
como una flor marchita,
han de quedar tan sólo
de todos tus dolores y alegrías,
un recuerdo muy tenue que se esfuma
y un puñado de tiempo hecho ceniza.