De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 170]

Twee gedichten
Tom Paulin^*
(Vertaling Wiebe Hogendoorn)

Dorpskerk in Dawros

Ze stonden bij de deur, vlak voor de dienst
En praatten samen in hun nette pakken,
Glimlachten schuw naar de zomertoeristen
Die de kerk vulden. Een vluchtige gemeente,
Vaak goede bekenden, dikwijls deftig,
Hun zoons internaat, hun dochters kostschool.
Binnen was het proper en krap als een boot.
Plavuizen, gewitte muren, wat koper.
De oude mevrouw Flewitt speelde orgel, meneer Alwell
Las uit de Schrift met een tongval scherp als zout.
O Absalom, Absalom, mijn zoon,
Een uur is te lang, er zijn te veel mensen,
Een warboel van hoofden en ogen en breinen.

Bij de Schriftlezing telde maar één moment,
Dat was toen de druk net te groot werd en jij
Langzaam die volle kerk uitliep
De klare koude lucht in.
Toen, vóór de herkenningen en het gepraat,
Was daar het immense gezicht op de zee,
Stil water buiten de samenleving.

* Tom Paulin werd geboren in Leeds (1949), maar verhuisde heel jong naar Noord-Ierland, waar veel van zijn poëzie gesitueerd is. Hij studeerde in Hull en Oxford, en doceert Engels aan Nottingham University. Hij publiceerde o.m. A State of Justice (1977) en The Strange Museum (1980), evenals een studie over de poëzie van Thomas Hardy. Dawros is een plaats aan de Noordierse kust.

Dawros Parish Church

They stood at the gate before the service started
And talked together in their Glenties suits,
Smiled shyly at the visitors who packed the church
In summer. A passing congregation
Who mostly knew each other, were sometimes fashionable,
Their sons at prep school, the daughters boarding.
Inside it was as neat and tight as a boat.
Stone flags and whitewashed walls, a little brass.
Old Mrs Flewitt played the organ and Mr Alwell
Read the lessons in an accent as sharp as salt.
O Absalom, Absalom, my son,
An hour is too long, there are too many people,
Too many heads and eyes and thoughts that clutter.

Only one moment counted with the lessons
And that was when, the pressure just too much,
You walked slowly out of that packed church
Into bright cold air.
Then, before the recognitions and the talk,
There was an enormous sight of the sea,
A silent water beyond society.

[p. 171]

Atlantische wisselkinderen

De branding, de duinen vol helmgras,
Een franjepoot, fladderend over groen water,
Voetsporen van passerende bezoekers
Op een bochtig strand... Ik volg ze
Als een gekromde detective fronsend
In een dode badplaats, en ontdek de roddel
Van een zomer met elkaar - zie de omwalde kuil
Gegraven door dat ene kind
Dat niemand meevroeg op de picnic in 't zand.
Zie waar Long gisteravond zijn hond uitliet
En waar de professorsvrouw hem trof
Bij de vloedlijn. Ze wisselden beleefdheden uit
Op de rand droge schelpen, tot een zee-aardappel
Die leek op een geschoren geslachtsdeel
Hun goede manieren versplinterde.

Ver van hun maatschappelijke verschillen
Toont het sleets patroon van deze sporen
Iedereen veranderd in transparante
Schaduwen, saamkomend op deze kust.
Hun nieuwsgierige geheven gezichten
Tarten en wenken met een verlegen
Vertrouwen, hun gedempte stemmen
Drijven aan uit een klasse
Die de mijne kon zijn (ook ik ging de stad uit
Om een woest landschap tot me te nemen).
Straks pakken wij in, het sluwe dorpsvolk
Neemt weer bezit van dit dure uitzicht.
In het winderig nu koester ik mijn deugd
Als een thermosfles. Ik roep
Dat de natuur heel anders moet.

Atlantic Changelings

The breakers, the marram dunes,
A sea snipe beating over green water,
Footprints of passing visitors
On a curved strand... I trace them now
Like a hunched detective scowling
In a dead resort, and learn the gossip
Of a social summer - see this walled pit
Scooped by that peculiar child
No one invited to their sandy picnic.
See where Long walked his dog last evening
And where the professor's wife met him
By the tideline. They exchanged polite words
On its drift of dry shells, though a sea potato
In the likeness of a shaved pudendum
Splintered their good manners.

Far from their different societies
The scuffed patterns of these prints
Show everyone changed into transparent
Shadows, meeting on this shore.
Their inquisitive uplifted faces
Challenge and beckon with a shy
Confidence, their soothed voices
Come floating from the class
I could belong to (like them I have left
The city to consume a wild landscape).
We will pack soon and the sly locals
Will repossess this expensive view.
In the windy now I hug my righteousness
Like a thermos flask. I cry out
For a great change in nature.