De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 195]

Gedicht
Emilio Prados^*
(Vertaling Dolf Verspoor)

Mijn voorhoofd is als een rivier zo moe.
Ik denk aan je of ik een lichaam was.
Uit verten waait je hand mij koelte toe.
De dood droomt van mijn huid tussen je as.

Mijn oogleden zijn spiegels
waarin ik naar je zoek.

Maar de wereld verliest zijn
redenen in het bloed.

Ik droom, je lijf ontvliedend,
dat ik je volgen moet...

Ik weet niet langer of mijn ogen toe zijn
of dat ik zwijgend aan je zijde toef.

* Emilio Prados (1899-1962) behoorde tot de Generatie van '27. ‘Formas de la huida’ - Vormen van de vlucht - waaruit bovenstaand gedicht, is een van de bundels die Prados na zijn emigratie in Mexico groepeerde onder de verzameltitel ‘Memoria del olvido’. In een gedicht als bovenstaand blijken raaklijnen met Achterberg, naar wie de vertaling zich dan ook moeiteloos voegde. (D.V.)

[Spaans]

Mi frente está cansada como un río.
Yo pienso en ti porque soy como un cuerpo.
Tu mano me abanica lejos por ma memoria.
La muerte está soñando mi piel por tu ceniza.

Yo te busco en mis párpados
igual que en tu espejo;

pero el mundo ha perdido
su razón por la sangre,

y, huyendo de tu cuerpo,
sueño que te persigo...

Ya no sé si es que cierro los ojos
o es que estoy silencioso a tu lado.