De Tweede Ronde. Jaargang 7

(1986)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De– rechtenstatus



[pagina 180]
Drie gedichten Nathan ZachGa naar voetnoot* (Vertaling Shulamith Bamberger) Tegen afscheid Mijn kleermaker is tegen afscheid. Daarom, zei hij, zou hij niet meer reizen, hij wil geen afscheid nemen van zijn enige dochter. Hij is beslist tegen afscheid. Hij had eens afscheid genomen van zijn vrouw en die zag hij daarna nooit meer (Auschwitz). Hij had afscheid genomen van zijn drie zusters en ook die heeft hij niet meer gezien (Buchenwald). Eens had hij afscheid genomen van zijn moeder (zijn vader was in hoge ouderdom gestorven). Nu is hij tegen afscheid. In Berlijn was hij een kennis en een vriend van mijn vader. Ze hadden het fijn in dat Berlijn. Die tijd is voorbij, vervloekt. Voortaan zal hij niet meer reizen. Hij is beslist (mijn vader is inmiddels gestorven) tegen afscheid.

[pagina 181]
Reken het me niet tot een zonde Reken het me niet tot een zonde ik heb gekeken naar je daden. Tweeëndertig jaar op jouw aarde zijn voor een verstandig mens voldoende om een idee te krijgen van je genade. Ik heb geen behoefte aan gunsten bespaar me je genade en wanneer je rozenwater sproeit uit je reukdoosje als de zomeravond nadert bespaar het me, ik wil niet in je geuren baden laat geen verlangen mij verontrusten ik heb geen behoefte aan je gunsten ik heb gekeken naar je daden nu al tweeëndertig jaar op je aarde.

[pagina 182]
De wil om exact te zijn En het aantal lijken is toen zeer overtrokken: sommigen telden er zo'n honderd en anderen telden er honderden de een zei ik heb 36 vrouwen geteld met brandwonden en zijn maat zei je vergist je, het waren er maar elf en dat was een politieke, opzettelijke vergissing, zoiets gebeurt niet vanzelf en als ik toch al begonnen ben dan wil ik ook nog zeggen dat slechts acht vrouwen in stukken gehakt zijn en twee doodgeschoten en nog een dubieus geval waarvan nog niet is besloten of ze geslacht is, verkracht, of dat een mes in haar buik is gestoten en ook wat de kinderen betreft is het laatste woord nog niet gezegd niemand ontkent dat er zes gekruisigd zijn en een op de folterbank gelegd voordat zijn hoofd geplet werd maar wie kan ons enige garantie geven dat al diegenen die spoorloos zijn gebleven werkelijk allemaal of voor een deel de zee in zijn gedreven en zo ja, hoe verklaren we dan de bloedvlekken? Dat soort dingen moet je vooral niet overtrekken je moet uitkijken en goed weten: het gaat om mensenlevens want communiqués kunnen godbetert fout zijn, en tevens zou het, geleerde vriend, niet de eerste keer zijn dat zoiets gebeurt. En zo weerklonken de hele dag die vurige gesprekken en ware het niet dat het zo stonk, dan waren ze ter plekke tot een volledig exacte telling gekomen - of anders tot geweld want de wil om exact te zijn is niet minder menselijk dan de wil om je vijand te doden, te verkrachten, te verpletten en in bloed te baden en niet alleen je vijand, ook je rivaal, je buurman, de verdachte vreemdeling en zomaar, zonder genade elke man, vrouw en kind op aarde.	voetnoot* Nathan Zach werd geboren in Berlijn (1930) en emigreerde in 1935 met zijn familie naar Palestina. Hij debuteerde als dichter in 1955, maar verkreeg ook bekendheid als essayist, toneelvertaler en theatermaker. Samen met de Palestijnse dichter Rashed Hussein vertaalde hij bovendien een bundel Palestijnse volksliedjes. Van 1968 tot 1979 combineerde Zach in Engeland journalistiek met filologisch onderzoek. Sindsdien doceert hij aan de Universiteit van Haifa.