De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 175]

Twee gedichten
Avner Treinin^*
(Vertaling Shulamith Bamberger)

De stad waarin ik geboren ben is door kanonnen verwoest.
Het schip waarmee ik immigreerde is later, in de oorlog, tot zinken gebracht.
De schuur in Hamadiya, waar ik de liefde kende, is afgebrand.
De kiosk in Een-Gedi is door de vijand opgeblazen,
de brug van Ismailiyeh die ik op de avond
van mijn liefdes overliep heen en terug
is aan stukken gereten.

Mijn leven wordt achter mij stap voor stap gewist.
Hoe lang houden de herinneringen nog stand?
Het meisje uit mijn kinderjaren is vermoord en mijn vader is dood.

Kies me daarom niet tot minnaar of tot zoon,
tot bruggenoverloper, tot bewoner of tot burger.

* Avner Treinin (Tel Aviv, 1928) studeerde chemie in Jeruzalem en Cambridge en doceerde hetzelfde vak later aan de Universiteit van Jeruzalem. Hij heeft betrekkelijk weinig gepubliceerd. Zijn poëzie heeft een pessimistische inslag.

[p. 176]

Hoe is de toestand

In antwoord op je vraag hoe de toestand is
citeer ik de woorden die zijne excellentie
de eerste hoge commissaris Herbert Samuel schreef
toen hij het land op de eerste dag
van juli 1920 van het Britse bezettingsleger kreeg:
‘Hierbij bevestig ik dat ik één Palestina
in goede staat ontvangen heb,’
hij ondertekende en voegde er met zakelijke voorzichtigheid aan toe:
e&oe, Errors and Omissions Excluded.

We hebben een prettige winter gehad, de zomer is aangenaam,
de vruchten van het seizoen zijn prachtig mooi
(hoe kan ik je vertellen wat mij
de olijfbloesem doet, een druivenpriëel is mij
onverbeterlijke mediterraan een mantel)
we zijn weliswaar weer in oorlog maar onze toestand is goed:
zij tellen duizenden slachtoffers en wij honderden,
en van hun huizen hebben we er geen één overeind laten staan.