De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 168]

Twee gedichten
Yair Hurvitz^*
(Vertaling Shulamith Bamberger)

Dezelfde muziek

De muziek was dezelfde muziek. Het paradijs
verschilde in niets van de hel
behalve dan in hun verbeelding. Ook in die dagen
zagen enkelen het als een boomgaarde
bovenop een bloeiende tuin, als een toren van Babel
waarin geen toegang wordt verleend, niet eens
aan een steen. Uit hun ziel verdreven ze
de engelen als meervogels die de oogst van het hart meevoeren,
het gezang dat nergens zijn weerga vindt, zelfs niet in de tederste
klanken van Mozart, de Spiegeltweeling van Bach
en de rest van hun vrienden, ook niet in Jim Morrison,
Jimi Hendrix en hun vrienden.
En toch, het hart dat zich tot het hart voelt aangetrokken
bracht ze bij de hellepoort. De sprekende rust
was kortstondig -
de getrouwden hadden voor het merendeel liever vrouwen zoals toen ze leefden,
en de vreemde vrouwen zetten hun zinnen op andere
echtgenoten. Wie in dit hellevuur geroosterd is
zal niet makkelijk het vuur opgeven, de kwellende begeerte,
al zal hij eeuwig in schaamte naakt rondlopen.
Een mens blijft een mens, en als de verbeelding spreekt
wat kunnen dan de afgronden beginnen of de zeventig
oorden van smeltovens, waarvan de as
eeuwig olie blijft, en wat is
het gezang der engelen in de boomgaarde anders dan
een eiland dat verteerd wordt en verdwijnt onder het geraas van het hart.
Daar klinken de stemmen van degenen die gedood zijn door overheid en wraaknemers,
die door gezaghebbers zijn omgebracht en bij ongelukken omgekomen,

* Yair Hurvitz, geboren in Palestina (1941), woont in Tel Aviv. Sinds 1961 verschenen tien bundels van zijn hand. Evenals Meir Wieseltier wordt hij gerekend tot de ‘Tel Aviv-dichters’.

[p. 169]

 

daar slaakt een verplette mond een leedkreet en verstomt

 

een schreeuw als een graf dat eeuwig een graf wil blijven

 

en met zijn stemloze stem een melodie laat weerklinken

 

tot in de eeuwigheid.

 

 

 

Deze heilloze stemmen

 

zijn als de paradijselijke melodie die niemand gehoord heeft.

 

De lering die ons tot in de afgrond vernederd heeft,

 

het hart dat met heel ziin macht een klankwaaier uitbracht

 

hebben ons hierheen gebracht:

 

de muziek was dezelfde muziek.

Uitwissende muziek

Een mens wandelt met de avondwind
langs een laan en door een straat,
zijn gezicht naar de zee gekeerd en zijn hoofd vrij
van zorgen, schuldeisers, geen ziekte
verstoort de muziek in hem
en hij dankt in zijn hart: het is goed,
als het geruis van bladeren zijn eigen zachte geraas raakt.

Maar een mens wandelt met de avondwind
door een straat, langs een laan,
er rinkelt en klopt iets in hem en hij gaat
als een corridor open voor zorgen, schuldeisers,
een ziekte versnelt in hem de pas als het geruis
van bladeren over hem neerdaalt als een dissonantie
die hem zegt: het is slecht.

Een mens wandelt met de avondwind
langs een straat en door een laan.
De speurtochten van een vogel, de hemelbaan
en het geraas van de zee wegen teder
op zijn bruisende contouren met de komst
van kennis, en de melodie wist
het goede en het slechte in hem uit.