De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 166]

Twee gedichten
Amir Gilboa^*
(Vertaling T. Herzberg)

De paarden van de ruiters

De lansen van de ruiters reikten tot de lucht
en de paarden waren daar heel trots op.
En ik tekende fiere trotse paarden
zonder ruiters
zonder lansen.
En mijn paarden waren onbeteugeld,
stoeiend op papier en vloer en muur,
en later, losgelaten met mij in de wei
kregen ze vleugels.
Nu ze door de lucht vliegen
verhef ik hun nagedachtenis in een lied.

* Amir Gilboa, geboren in de Oekraïne (1917), schreef al Hebreeuwse poëzie voor hij in 1937 in Palestina aankwam. Hij werkte als steenhouwer, fruitplukker, wegwerker, etc. en diende tijdens WO II in de Joodse Brigade van het Britse leger. Na zijn debuut in 1941 verschenen nog zes bundels poëzie, waarvoor hij werd bekroond met de Bialik Prijs (1971) en de Israël Prijs (1982); hij stierf in 1984.

[p. 167]

Vreugde

Iedereen op straat vroeg, wat ben je blij?
En ik hoorde het niet want ik was blij
Tot ik bijna bij het eind van de straten was gekomen.
Ik kwam een jongetje tegen dat met zand speelde, bij het eind van de straten.
Ik zei tegen hem, kom op, wees ook jij blij
Hij zei tegen mij je bent hier bij het eind van de straten.

Iedereen op straat vroeg, wat ben je blij?
En ik hoorde het niet want ik was blij
Tot ik bijna bij het eind van de vreugde was gekomen.
Ik kwam een jongetje tegen dat nog niet bij het eind van zijn vreugde was.
Ik zei tegen hem, je zult meer en meer blij zijn
En nooit bij het eind van je vreugde komen.

Iedereen op straat vroeg, wat ben je blij?
En ik hoorde het niet want ik was blij
En ik luister ook niet in het uur van de vreugde.
En ik kwam een lange dag tegen waarop ik niet blij was
En verbaasde me over ieder die me toen vroeg naar vreugde,
En verdriet zo groot als vreugde vrat mijn hart.