Trotwaer. Jaargang 26

[p. 78]

Rainer Maria Rilke / Marten Sikkema
It eilân

De neiste floed wisket de waadwei út
en alles wurdt oan alle siden lyk;
mar 't neatich eilân yn 'e fierte slút
de eagen; en betiizjend slút de dyk

om dy't dêr wenje; en har sliep betsjut
in nije berte, as hja wûndre wrâlden
belibje, swijend; want de minsken hâlde
har tinzen foar har, dat elk sintsje wurdt

in grêfspreuk foar wat ea de stoarm dêr brocht,
dat frjemd en ûnferklearre komt en bliuwt.
En sa is alles wat har 't each beskriuwt

fan bern ôf: eat dat net foar har betocht
ûnbidich, wreed it tafal stjoere mocht
en dat har iensum-wêzen noch oerdriuwt.

Krekt oft er yn in moannekrater leit
is elke pleats befrede mei in daam
wêryn't de hôven lizze, likens klaaid,
as wezen lyk behoff'ne mei de kaam

[p. 79]

 

troch elke stoarm, dy't har de wacht oanseit

 

en mei de dea aloan har pleagje sil.

 

Dan sit men binnendoarren en sjocht stil

 

nei wat oan selsums op kommoades leit,

 

 

 

troch skeane spegels. Ien dêr fan de soannen

 

by jûne, in harmoanika yn hannen,

 

lûkt foar de doar wat trystige muzyk

 

mei wyskes dy't yn frjemde havens klonken.

 

En dan ferskynt ûnbidich, heech op skonken,

 

in skiep hast driigjend op de bûtendyk.

Dit fers is troch de ferneamde Dútske dichter Rainer Maria Rilke (1875-1926) yn it begjin fan dizze ieu skreaun by in ferbliuw op it Noardfryske eilân Söl/Sylt. It wie dêr sa toeristysk net aas hjoeddedei. De sfear dêr hat er masterlik werjûn!