De Revisor. Jaargang 10

[p. 31]

Jorge Luis Borges

Klaaglied om een park

Het doolhof is teloorgegaan. Teloor gingen
alle geordende eucalyptusbomen,
de markiezen van de zomer en het waken
van de onophoudelijke spiegel, ieder
spoor op ieder gezicht van een mens herhalend,
ieder vergankelijk iets. De zonnewijzer
in stilstand, de woekerende kamperfoelie,
het prieel, de wufte lijnen van de beelden,
de andere kant van de middag, het gekweel,
de sleutels, hun poorten en de binnenhoven,
de belvédère, de fontein in ledigheid
zijn dingen die behoren tot weleer. Weleer?
Was er geen begin, zo zal er ook geen eind zijn,
is wat ons allen wacht een eindeloze som
van lichte dagen en van zwarte nachten,
zo zijn wij het verleden dat wij zullen zijn.
Wij zijn de tijd, zijn de ondeelbare rivier,
Uxmal en Carthago en de weggevaagde
muur van de Romein en het teloor gegane
park dat boven wordt gebracht in deze verzen.

vertaling Barber van de Pol

Oorspronkelijke titel ‘Elegia de un parque’; gepubliceerd in La Nación, 18 oktober 1981