Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 193]

- CXXXIV - [Almachtich, crachtich en voerdrachtich Godt]aant.

Almachtich, crachtich en voerdrachtich Godt,
onbegrepen, onvernepen, geschepen heeft al:
hemel, eerde, duer u weerde, vermeerde gebodt,
u merch sonder erch, ghy schiept berch & dal.
Adam innocent, gent, excellent, maer hy wert mal,
doen hy beet, dengel smeet, het blaeckte Godts thoren,
hy wert verjaecht, gheplaecht, ghy saecht ons misval,
doen hy ons cocht, prys brocht, socht, dat was verloren.
Loff ootmoedich, spoedich, vloedich lam gheboren
vander maecht, die u behaecht; ghy laecht in de schuere.
Loff troost; wat noost? ons propoost wilt hooren;
merckt aen, Samaritaen, ghy hebt ontfaen ons natuere;
ic eerdich stof, lichtverdich grof, u werdich lof ruere,
goede roede, die moede de helsche honden sloech,
loff lam, dat quam, & der werelt sonden droech.

[p. 194]

 

Nieuwen Adam, lofsam, die clam aent cruys,

 

Abrahams saet, om ons misdaet, versmaet, bespoghen,

 

ghy betaelde en haelde tverdwaelde schaep thuys;

 

dies wy lien tot dy vlien met knien ghebogen;

 

u ermen beschermen, verwerven, onbedrogen.

 

Wy syn cranck, manck; uwen dranck geeft ons dleven.

 

O schoone persoone, ons croone ongelogen!

 

ghy muecht ons juecht duecht & gratie geven,

 

moet ick nu niet voer u, siet, als schou riet beven?

 

Wildy mercken myn wercken, der kercken regiment?

 

Ick weese, vreese als meese int net gebleven,

 

doet uwen knecht gheen recht, vecht tegen tserpent;

 

sucade, niet spade, genade in my en prent;

 

medesyne, die met wyne myne wonden dwoech,

 

loff lam dat quam, & der weirelt sonden droech.

 

 

 

Name sonder blame, bequame offerhande,

 

lam onbevleckt, begeckt, gereckt op tcruysen altaer,

 

ic kinne: van beginne u minne tonswaers brande;

 

dies syt gebenedyt altyt eenpaer.

 

U licht, dat ons sticht, svyans schicht is swaer,

 

hy belet Godts wet synde net; hy opt ys leyt,

[p. 195]

 

aen wat inde ick my winde, ick vinde dit claer;

 

dwinckt een helschen moor, doctoor, tresoor der wysheyt,

 

u woort bringt accoort voort, soo schriftuerlyc avys seyt,

 

verblydende de lydende, snydende als een sweert.

 

Lof mate ons bate, strate die int paradys leyt;

 

ons hoot, hemels broot, daermen ten noot aff teert,

 

geeft my sirope een drope; myn hope volheert.

 

licht mynen last die vast, die swaer by ponden woech:

 

lof lam dat quam, & der weirelt sonden droech.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Soete groete, moete ick u halen noch?

 

Neemt in dancke, rancke, plancke, daermen op rust,

 

ick ben flau; uwen dau laet op my dalen doch,

 

jont my den mont, terstont my vriendelyc cust,

 

beyende ben ick schreyende, my weyende sust;

 

u wangen bloosen als roosen; myn glosen wilt vaten;

 

treckt my na dy vry; tis mynder herten lust;

 

u roken syn als ontploken gebroken granaten,

[p. 196]

 

ick sal vercloeken u soecken, in hoecken, in gaten:

 

myn lieff, dat ick verhieff, als ick besieff u wesen

 

sonder rouwe, wie souwe u trouwe gelaten?

 

Wiet vermeelde, u weelde beelde wtgelesen,

 

ghy hebt my snoode bloode ghenesen,

 

myn smerte, myn werte, therte in orconden loech:

 

lof lam dat quam, & der weirelt sonden droech.