Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 183]

- CXXXII - [Duer den slangen bedriegelyc onbesneden // saet]aant.

Duer den slangen bedriegelyc onbesneden // saet,
& dovertreden // quaet
van Adam, waren wy inde doot gesoncken;
ja, kinderen des torens, die der vreden // raet,
welck noch vast heden // staet,
verachten; dies ons werken voer Godt stoncken.
Maer de Heere, doer syn bermhertigheyts voncken,
dit siende, sont ons Christus, synen sone soet;
waer duer hy ons weer ryckelyc heeft geschoncken
syn genade; dies men hem eeuwich loven moet.
Nu is hier der Violierkens vrage vroet;
wie sulcx werdich is, nae Schrifts orconden?
Tis waer; soomen sgeests oogen recht open doet,
worter van ons selfs wegen niet een gevonden;
maer van slams wegen, dwelck wech neemt sweirels sonden,
daer den sondaer duer troostelyc bedaeckt // leeft,
is hyse werdich, soo wyt recht duergronden,
die Christus, duer tgeloove, werdich gemaeckt // heeft.

[p. 184]

 

Die Christus, duer tgeloove, heeft gevrydt // fier,

 

is gebenendyt hier

 

vercoren, herboren, een nieu creatuere,

 

Godts erfgenaem ten spyte tvyants nyt // ghier,

 

& al syn verwyt //, schier

 

eenen tempel, daer Godt in wil woonen puere.

 

Is hy nu sulcx, alst blyckt, nae als vuere,

 

& een met Godts oft syn evenbeelt crachtich,

 

soo is hy der genaden, & slevens duere,

 

duer Godt genaden oock werdich warachtich;

 

& dat nader godlycker natueren sachtich,

 

van Godt, duert geloove, in hem geplant,

 

sonder welcke alle werdicheyt onmachtich

 

is, & moet blyven nae trechte verstant.

 

Dat ons Godt jondt, geeft, maeckt, broeder vaelyant,

 

is onse & syn wy; dit vast ongelaeckt // cleeft.

 

Dus is hy werdich der genaden playsant,

 

die Christus, duer tgeloove, werdich gemaeckt // heeft.

 

 

 

Niet dat hier een blau doot geloove gelt // iet,

 

soo Jacobus spelt, // siet:

 

als de sulcke wel meynt, duer syn veel weten,

 

maer een levendich, soot den geest ongequelt // hiet,

[p. 185]

 

dat dadich gestelt, // biet

 

dwerck der liefden getroulyck wt meten

 

de gaven Godts, die reyn & ongespleten,

 

Godts eere in des naesten profyt soecken;

 

waer aan men een recht christen, vol secreten

 

Godts, kennen mach, hier & in alle hoecken,

 

& duer ditte, midts Godts genadich vercloecken,

 

mach sulcke seggen met Paulo serteyn:

 

ick vermacht al wie mach my vervloecken,

 

& bens werdich Christum, mynen heere reyn,

 

diet in my al werckt, is, en oock schenckt gemeyn

 

wat syn is; dus dees reden te kennen naeckt // geeft,

 

dat hy werdich is die genade pleyn,

 

die Christus, duer tgeloove, werdich gemaeckt // heeft.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Dits u tot trooste, ghy bedruckte sinnen // swaer,

 

soo ghyt cont innen // daer,

 

duer Godts goetheyt te kennen gegeven // al;

 

op dat ghy syn genade oock met minnen // claer

[p. 186]

 

soet in bekinnen // naer,

 

sout volghen en waernemen, hier in dit ertsche dal.

 

Want de Heere is bermhertich, die elck wt den val

 

des doots wil trecken, die getogen wil wesen.

 

Daerom, al sydy noch cranck & van duechden smal,

 

soeckt, bidt, keert u tot hem, hy sal u genesen;

 

maer duer tgeloove, op dat ghy, midts desen,

 

een ledt van Christus leden voer Godt moecht blycken,

 

& met hem de croone der glorien gepresen

 

deelachtich wert, hem duer hem soo muecht gelycken

 

want dit blyft vast dat hy, nae Schrifts bedycken,

 

werdich is voer hem, die van dwoort wel geraeckt // sneeft.

 

die geschoncken genade, diet al doet rycken,

 

die Christus, duer tgeloove, werdich gemaeckt // heeft.

Op de vrage: Wie werdich is Christus geschoncken genade.
Op de Violieren tot Antwerpen. Anno 1559 21 Augusti.
Per Cassyere van den Bossche, den vierden prys, eenen stoop.