Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 159]

- CXXVI - [Duer de valsche leeraers vol ypocrysyen]aant.

Duer de valsche leeraers vol ypocrysyen,
wert bedeckt die gheweest heeft van Adams tyen,
dats Schriftuere, wiens duecht waer quaet om gronden;
om haer te sprekene, de sulcke benyen,
nochtans waert wel noot, met allen monden.
Godts beloofte wordt ons duer haer ontbonden;
van Adams tyen //, twaer schade vergeten
hoe de deluvie quam, duer dwerck der sonden,
over de weirelt; sy doeget ons alle weten;
dit is vast waer.
En Abrahams beloften syn dat secreten
om te verborgen haer?
Men soude Schriftuere wel spreken openbaer,
maer den sack der giericheyt en is niet versaeyt;
deen verberchtse hier, dander bedectse daer:
och! mocht ickse spreken, ick waer gepaeyt.

[p. 160]

 

Sy spreckt vander wet & genade ons Heeren;

 

om hem te believene, can sy ons leeren

 

den oprechten wech sonder ommegaen;

 

al mochtmense spreken, sulcke willent keeren

 

om haer eigen bate & dwersch vermaen;

 

midts verleedinge willen sy ons doen staen

 

op ons eigen verdiensten: ten mach niet wesen.

 

Neen; Schriftuere segt dat Godt al heeft voldaen;

 

de propheten syn oock getuygen van desen.

 

Naer myn bevroeden,

 

sy is tconfoort onser sielen genesen,

 

vol alder goeden.

 

Gaeff Godt dat sy haer mocht te mywaers spoeden,

 

& datse al omme mocht worden gespraeyt!

 

Sy is den schilt tegen de helsche gloeden:

 

och! mocht ickse spreken, ick waer gepaeyt.

 

 

 

Dat Godt den Vader, hoochste verheven,

 

synen eenigen sone heeft gegeven

 

tot smenschen salicheyt, getuycht sy bloot;

 

den sondaer gelyc synde in dit leven,

[p. 161]

 

ten cruysse geoffert voer cleyn & groot,

 

mismaeckt, gestorven den schandelycken doot,

 

daer hy vanden hemel aff is gedaelt.

 

Och! haer te sprekene is serteyn wel noot:

 

sy secht claer dat Godt over ons al heeft betaelt,

 

wt rechter minnen.

 

Waerom belastmen ons dan als sy ons dit verhaelt?

 

Ick cant qualyc versinnen.

 

Wee hem, die dongelooff rockt dwelck wy spinnen,

 

& den rechten wyser stellen verdraeyt!

 

Ick hope de waerheyt salse noch verwinnen:

 

och! mocht ickse spreken, ick waer gepaeyt.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Haer niet te mogen spreken ick noch beclage:

 

Godt verrees glorioes ten derden dage;

 

devangelisten ons dat duer haer bedien,

 

ende hoe hy opclam, tot synen behage,

 

ons hebbende met den heyligen geest versien.

 

Hoe mocht ons Godt dan meerder liefde bien?

[p. 162]

 

Hy en heeft ons geensins willen beswycken.

 

O Heere! hoe moechdy dit al laten geschien,

 

dat men Schriftuere deckt met mensche practycken,

 

int vals bestieren,

 

in alder manieren?

 

Haer woorden syn soete als violieren,

 

niet licht als kass dat metten wint verwaeyt;

 

haer duecht en volschreef men nooyt in pampieren:

 

och! mocht ickse spreken, ick waer gepaeyt!