Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 129]

- CXIX - [Wacht u, dochter van Sion, voor sweirels samblant]aant.

Wacht u, dochter van Sion, voor sweirels samblant,
& voer dat dryfsant //, siele, ick moet u clagen;
hoe sy u verleen sullen wt des vaders handt.
Duer tdryfsant noteer ick svlees instel, dat een pant
Godts onttrecken sal, is Paulus gewagen,
om sweirels samblant, dats menschen wysheyt, dragen,
in schyn der duecht, menschen leere, al waert heel waer;
wier tegen opstaet comt in sdoots plagen.
Dus wordt Godt vernedert, tuycht de wyseman daer;
duer sweirels samblant, is smenchen wysheyt swaer,
midts dat dryfsant, svlees instel, neemt der sielen daet
niet achten alleen Christus: volcht my alleen naer;
ick ben den wech, waerheyt & der sielen saet;
sonder my is al niet, sey Godt, dan sonde quaet;
naer svlees instel levende maken my spodt:
sweirels samblant is als dryfsant: niet sonder Godt.

[p. 130]

 

Tis al niet, sonder Godt, wat vlees de siel onttreckt,

 

gelyc sant goet land deckt, dat geen vruchten groeyen,

 

alsoo werdt de siele duer tdryfsant by Godt bevleckt.

 

Maer svlees instel, dwelck dat Godts woordt op leckt

 

om dat sweirels samblant, in hoocheyt sou bloeyen,

 

niet achtende de siele, mach Godt dit niet vernoeyen

 

syns bruyts verlies, die hy soo hooch heeft gemeten?

 

Die dat vlees voeydt moet men met liefde schoeyen

 

duer tgeloove, naer Godts woordt, int secreten.

 

Lacen! duer tvlees instel, wordt Godt vergeten

 

om dat sweirels samblants, soo blyven! Godt claecht

 

over sweirels insettingen, laet Paulus weten,

 

dat hy den mensche maeckte, dat hy tvlees draecht,

 

daer de siele van den Vader me werdt verjaecht.

 

Svlees werck vergaet als sneeu, om houwen svlees gebodt:

 

sweirels samblant is als dryfsant: niet sonder Godt.

 

 

 

Dus ist al niet, seyt Paulus, dat tvlees saeyt,

 

hoe dat tegen Godt craeyt //, daer Godts woort me verblent

 

duer der Sophisten leere, die ongoddelyc waeyt.

 

Hier om seyt Christus: tot myn woort aff noch toe en draeyt,

 

tis spyse der sielen: wee hem diet miswendt!

 

Maer duer tdryfsant, svlees instel, werdt de siele geschent,

[p. 131]

 

verrot als boomen, die van rupsenen vergaen,

 

naeckt gespoelyeert, sonder duecht, by Godt niet bekent;

 

duer sweirels verstandt, dats op menschen wysheyt staen,

 

& oock duert dryfsant, menschen instel, ghelaen,

 

welck al tegen Godt is vol ydel glorien,

 

& de siele en mach niet dat sondich is vaen.

 

Tvlees is sondich, sy verliest haer victorien

 

van goddelycker vruecht, hebt dit in memorien,

 

ghy diet vlees bemint, dat de siel verliest haer lodt:

 

sweirels samblant is als dryfsant: niet sonder Godt.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Dus ist al niet, sonder Godt alleene.

 

Laet ons gemeene // Godt eeren, op hem staen bloot,

 

met dwerck der liefden: onsen naesten, groot & cleene,

 

soo vereenicht den Vader met de siel reene,

 

& de siel met den soon in den hemel groot,

 

als wy dat dryfsant, sweirels instel, snoot,

 

met den schilt des geloofs, duer Godt, van ons dryven

 

& sweirels samblant van ons jagen totter doot.

[p. 132]

 

Soo sal den soon ons siel by den Vader schryven

 

in deeuwige ruste, mannen & wyven,

 

als wy in Godts liefde leven naer syn leere,

 

geen wrake begeiren, hoe tvlees mach kyven.

 

Om sweirels rycke laet ons Godt eeren;

 

soo sal onse siele eeuwich vermeeren;

 

want, sonder Godt, ist al niet, al houtmen ons sot:

 

sweirels samblant is als dryfsant: niet sonder Godt.

Met al te belachene, Barbariste per Gendt,
Sinte Peeters muldere is hy bekent.