Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 117]

- CXVI - [Schriftuere vraecht // onversaecht // ingienen binnen]aant.

Schriftuere vraecht // onversaecht // ingienen binnen
sweirels pleyt //, twordt u geseydt // & al die minnen
tgoet voer Godt, nacht voer dach, tot haerder doemen,
duyster voer dlicht //, nae hun gedicht //, shemelser tinnen,
hier glorie, solaes, als eeuwich versinnen.
Midts desen //, int wesen // als honich graet noemen
oft gerechtige boet daer buyten beroemen.
Sententie spreckt: sulcx verdwynt als ackerbloemen?
dus, mensche, u keert //, eer ghy verseert // in dit afgrys,
tot kennisse ws selfs, ter waerheyt, ende hoemen
Godts gracie // inspiracie, sonder versoenen,
waerneemt talder hueren generen ter goeder wys.
Der sielen spys // is Godts woordt, naer vroe en advys,
waer by leert dat tytlyc is verfoeyen, na Godts gebodt,
wildy leven // verheven // in shemels paradys:
sweirels samblant is als dryfsant: niet sonder Godt.

[p. 118]

 

Hoe mach reden // bestreden // dommer practycke,

 

vervelen //, bequelen //, int werck van versycke,

 

dat sheeren Sabaoths wyngaert dus versuert // is

 

voer soete druyfkens ampere, naer schrifts replycke?

 

Vercondich die in purper, solferaes gelycke,

 

gevoedt was, int baren tot drec en slyc beruert // is,

 

volck vercoren tot heyligheyt genatuert // is,

 

coninclyc priesterdom byder haven Godts bemuert // is.

 

Syt niet begaen //, bevaen //, met der sonden vlercken;

 

maer als dat duer den geest // sonder keest // gevuert // is,

 

hoe wel daffexie hem wersporich // gebuert is,

 

omhelst de duecht // met vruecht //, in goddelycke wercken.

 

Want al dat leeft // of sweeft // binnen sweirels percken,

 

moet stieren sulcx, ten loff van Godt, als nae thoochste lodt.

 

In sweirels jolyt // niet en verblydt // hem selven stercken:

 

sweirels samblant is als dryfsant niet sonder Godt.

 

 

 

Die vruecht // oft juecht // sweirels hypocryschap beseven,

 

is als een puc // eender druck // ten fyne gedreven;

 

hoe wel de weirelt, duer Godt geschepen reene,

 

is nu ter stonden // vol sonden // int leven,

[p. 119]

 

niet el en is, dan, soomen vint beschreven,

 

begeerte svlees, der oogen slevens gemeene.

 

Hoeverdy //, hoe wel dat sy // vervliecht met droeven weene

 

int dal der tranen; met haren appetyt, geene

 

daer nae schynt geweest tsyn; waerom die sulcx bemint,

 

den Mammon dient, Godt laten sy, groot oft cleene.

 

O dwaes herte verblint! // Hertbaerder dan steene!

 

Nu sweirels vrint // in Godts haet u dalende vindt,

 

aenveerdt // svleeschen herdt //, opent doogen, inwendich versint

 

anders, en biedt Godt voer sulcx geruysch niet; dats slot.

 

Want die dusdanich behaecht, is van hem ongemint:

 

sweirels samblant is als dryfsant: niet sonder Godt.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Derfdy Godt, soo derfdyt al, ghy Christen princhieren,

 

wilt obedieren // sgeefts voys, die sal u regieren

 

tuwer saluyt, die weirelt niet weerlyc en useert.

 

Wat u Godt jondt, als niet hebbende, wilt hantieren,

[p. 120]

 

tsy rycdom, voerspoet, altyd vreest dmisbruyck puvierren?

 

waerby lichaem & siel wordt geinficiert.

 

Ter weirelt geen ruste // sonder Godt geexalteert;

 

sweirels welluste //, van den smalen oft hooch vermeert,

 

in rouwen declineert // tot grooten dangieren.

 

Al dat op sgeloofs steen niet en blyft gefondeert,

 

met vaster liefden in shopen duwieren,

 

wordt ten vieren // als afcortsel gecondemneert.

 

In Godt u verbint //, dat wel versint //, eert byl verneert

 

ten slage des levens; op sweirels forme niet versodt:

 

al schynt hy schoone // ten toone // gecoloreert,

 

sweirels samblant is als dryfsant: niet sonder Godt.