Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 69]

- CIV - [Waer sydy ghy crygers, om vechten gestelt]aant.

Waer sydy ghy crygers, om vechten gestelt?
Comt vromelyc gewapent in de bane;
bestormt nu myn ryck, want het lydt gewelt;
strydt niet om geldt // maer valter vry ane.
Ick ben uwen veltheer, strydt onder myn vane;
staet sterck in oordene, verwacht u partye,
ghy die myn woordt oprecht begint te verstane,
berydt u om slane // en wyckt aen geen sye.
Ick beken u wercken; weest vrolyc & blye,
datse wtten gelooff geschien, acht geen verdriet
van die Medianieten, verwindse doch ghye;
wantse u duer envye // seer hebben bespiet.
Blyft doch volstandich: al wat u geschiet
sal ick u vergelden, want ghy crycht te loone;
u soudy is al ree, en wetty dat niet?
Den verwinder is bereyt des levens croone.

[p. 70]

 

Ick weet u verdriet, want de lagen syn vele,

 

diese u spreyen, wt boose listen stout.

 

Maer weest getroost, myn volck, niemant en hele;

 

mynen loff spreck u kele // vast op myn woordt betrout;

 

voer draken, schorpioenen, u doch niet en grout,

 

want tot vaste pilaren heb ick u verheven

 

in mynder kercken, al hebbense u benout.

 

Geensins en schout // myn woordt; ick wil u, siet, geven

 

dyseren roede; tsweert heeftse saen verdreven.

 

Weest doch getroost, myn volck, ghy weet doch seer wel

 

dat ik ben den wech, de waarheyt & dleven,

 

& dat sy aencleven // sweirels boos voortstel.

 

Blyft my getrouwe; ick belooff u dat niemand el

 

den prys en sal hebben in mynen troone;

 

ghy wilt myn getuyge syn, duer u slagen fel:

 

den verwinder is bereyt des levens croone.

 

 

 

Ick sie u truerich & ootmoedich van geeste,

 

seer betraent van wangen met een droevig gelaet;

 

ick hoor u clagen wel dat aldermeeste

 

die gehoornde beeste // u vervolcht obstinaet.

 

Maer weest getroost, myn volck, aenverdt mynen raet;

 

als stoff sal ickse breken; heft op u sinnen;

[p. 71]

 

Weest niet desolaet//; maer wiltse doch verwinnen.

 

Oock claechdy in u concientie binnen,

 

datse verlaten hebben myn eygen eere,

 

tquaet voor goet prysen, doncuysheyt beminnen;

 

ghy bekent oock dees spinnen//; volcht, geensins die leere

 

der Nicolaiten, die verdeelt syn seere.

 

Wycty aff; ick en ontsie geenen persoone;

 

maer blyfdy volstandich, dit spreck ick u, Heere;

 

den verwinder is bereyt des levens croone.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Al moetty om mynen naem veel drucx besueren,

 

al vallet u pynlyck, hier duer maeck ick u groot.

 

Hebt moet, myn volck, ten sal niet lang dueren:

 

die verwint, tallen hueren // smaeckt hy hemels broot.

 

Schout ook Balams leeringe als deeuwige doot;

 

oft neen, ick wil u voorts komen bezoeken;

 

achtet niet, al wordy om mynen naem van haven bloot,

 

ghy syt ryck, en lydt geenen noot, ick sal u vercloecken;

 

ghy verstaet mynen sin wel wt Johannes boecken,

 

die hun duer den geest uit Padmos getogen vandt,

[p. 72]

 

alle die verwinnen, sal dlam met witte doecken

 

verchieren, wt allen hoecken // oft wt wat landt,

 

& geven hem eenen witten steen in syn handt;

 

haer namen int boeck des levens schryven schoone.

 

Strydt vromelyc, myn crygers, hoopt hier omme, want

 

den verwinder is bereyt des levens croone.

Op de Violiere feest gestelt
doer Verbeyt den tyt, A^o 1562.