Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 61]

- CII - [Hoe vrolyc soo wordt my therte onsteken]aant.

Hoe vrolyc soo wordt my therte onsteken
int gene dat Godts geest my belooft vol trouwen!
Niet een vruecht, maer met duysentderhande treken,
comt den geest my troosten tegen tvlees benouwen.
Als ickt vast geloove, soo sal hyt my houwen,
dats als ick myn misdaet voer den Heere belye.
Van stonden aen, sal hy in vruecht myn rouwen
verkeeren, die verwan myn wederpartye.
Soudick niet verhuegen, als ick mach te strye
trecken met den genen die al heeft verwonnen,
my verlost, & tegen sweirels fantasyen
syn levende woort heeft willen jonnen?
Duer den troost des woorts is myn vruecht begonnen;
ten eynde van myn dagen, sal ick worden gestiert
in ruste, & sal blincken boven tschyn der sonnen:
dees vruecht gebruycket herte, dwelck Godts geest regiert.

[p. 62]

 

Doent vleeselyc was, en mocht hem niet vermaken

 

dees vruecht, maer tmoeste nae de weirelt draven;

 

maer nu scheppet vruecht in hemelsche saken,

 

duer dinsperatie van des heylichs Geests gaven,

 

& put nu wt den schat daert al in leydt begraven:

 

verlossinge, derven & spyse om te voeyen,

 

voer alle die daer haken nae de hemelsche haven

 

des nieuwen Jerusalems, daer altyd vloeyen

 

die gesonde wateren, die vruchten bloeyen

 

des eeuwigen levens, ja, myn tranen aff dwaen.

 

Als therte dit peyst, soo moetet hem moeyen

 

tot dancke mynen Godt, diet al heeft voldaen,

 

doer syn doot, den Vadere; hier moet ick vast op staen

 

myn wtspraeck, die boven al triompheert,

 

& sal my sonder verdiensten int leven ontfaen:

 

Dees vruecht gebruycket herte, dwelck Godts geest regeert.

 

 

 

Wie sou my doch mogen berichten met schanden,

 

oft doer wat sake soudick in trueringe vlien,

 

midts dat my den Soon heeft willen onderpanden

 

met syn dierbaer bloet, & belooft met dien,

 

dat ick met myn eygen oogen, als Job sal sien,

 

aensicht by aensichte, Godt? Wt dit woort,

[p. 63]

 

schep ick sulcken vruecht, oock alle salige lien,

 

& in den grooten dach, my gemaeckt rechte voort

 

eenen borger syns rycx; hier int herte spoort

 

een hemelsche vruecht, geen soeter van keeste,

 

als therte inwendich dees vruecht aenhoort.

 

Soo wordet opgetogen tot inden geeste,

 

dats wie hier de minst is, sal daer syn de meeste,

 

in syn rycke: nooyt meerder blyschap versiert

 

tegen alle dlyen vant sweirels foreeste:

 

dees vruecht gebruycket herte, dwelck Godts geest regiert.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Dees vruecht heeft my sweirels genuchte benomen,

 

& in alle druck moet ick my verjolysen;

 

want als den grooten dach des Heeren sal comen,

 

dat ick als Godt warachtich sal verrysen;

 

ja, in myn eygen vlees, hem loven & prysen;

 

van eeuwen tot eeuwen, nooyt claerder dach,

 

tgheen dat hy my belooft heeft, sal hy bewysen

 

als dan, al neemt hy noch een weynich verdrach.

[p. 64]

 

Want hy ist alleene, diet can ende mach,

 

myn siele verhuegen duer den soeten wyne

 

synder soeten genaden; want doen ick lach

 

& wachte, droech hy my aende piscyne

 

myn quale genesen, die smaecte als bryne.

 

Als een genadich Godt heeft hy my gehantiert.

 

Op dees hope breng ick dleven vast ten fyne:

 

dees vruecht gebruycket herte, dwelck Godts geest regiert.

Opden regel, opde Lisblomme, A^o 1562.

Per Verbeyt den tyt, fecit.