Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw
(1879-1881)–Jan de Bruyne–
Auteursrechtvrijverzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne
[pagina 39]
| |
- XCVII - [Wat is smenschen leven? Aenmerkt der weirelt // staet]aant.
Wat is smenschen leven? Aenmerkt der weirelt // staet:
niet dan een ridderschap & eenparigen stryt.
Al is deen pover & dander bepeirelt // gaet,
niemant en heeft hier synen wille altyt;
die onder tvolck salichste heet, dickwils meest lydt;
dus machmen wel seggen: wie sonder maer?
Ten was noyt mensche soo seere verblydt,
daer en volchden wel corts weer droefheyt naer.
Den mont lacht dickwils al is therte swaer;
sulck veyst hem blyde al is hy bedroeft;
de menige was rycke over een jaer,
die nu is erm & van als behoeft;
die sy nu verheft maekt sy dan confuys.
Dit doet my seggen, orconde diet proeft:
een pintken wyns, eenen stoop asyns, geen huys sonder cruys.
| |
[pagina 40]
| |
Ten is niemant hy en heeft wat dat hem mishandt,
tsy aen hem selven oft aen syn kinderen;
deen is qualyc gewyft, dander qualyc gemant,
als deen lyden voorby is, dander is gindere.
Wie leeft eenen dach, sonder hindere
aen hem selven, aen syn goet, of aen syn magen?
Deen heeft groot lyden, dander mindere;
de derde cryges meer dan hy can gedragen.
Dus en derff hem niemant besonder beclagen,
want tot lyden syn wy alle gheboren;
die sonder lyden syn, naer Paulus gewagen,
syn bastaerden, geen kinderen vercoren.
Laet ons den moet dan niet geven verloren;
al castyt ons Godt, oft al quelt ons quaet ghespuys,
maer segt met my dit woordeken als voren:
een pintken wyns, eenen stoop asyns, geen huys sonder cruys.
Pausen, cardinalen, coningen & keysers,
die nu syn oft die voermaels waren,
twaren & syn pelgrims, want sy syn als reysers;
de weirelt is de see daer wy in varen:
| |
[pagina 41]
| |
ons scheepken wert belast met menigerley baren:
nu hooge dan leege, nae ebbe volcht vloet;
nae eenen donckeren dach comt wel eenen claren,
nae sonneschyn regen, nae geluck tegenspoet.
Die gisteren gewin hadde verliest heden syn goet;
nu gesont, dan sieck, na tsuet volget suer;
die syn hert van de weirelt treckt, die is wel vroet,
want alle eertsche genuchte die is onpuer.
Voer eenen dach vruechde, dry dagen getruer;
voer weynich siropen, eenen stoop veriuys.
Dus blyft myn woort vast als eenen muer:
een pintken wyns, eenen stoop asyns, geen huys sonder cruys.
Cooplieden, ambachslieden, broodroncken weeldekens,
quistgoeykens, die tgoet achten als den slycke,
Venus jonckerkens, amoruese beeldekens,
hooverdige puysten, tschynt niemant haers gelycke.
Hebben sy haer begeerte? Neense, dat slaet hen swycke;
sy cnouwen oock dickwils een bitter pille.
Ten was noyt coninck oft prinche soo rycke,
die alle dinck hadde naer synen wille;
| |
[pagina 42]
| |
Ja de machtichste syn dickwils meer int geschille
dan de erme, die gheen broot en hebben inde handen,
want sy moeten sorgen, openbaer & stille,
voer haer lyff, voer haer volck, voer steden & landen,
& hoe hooger van state, hoe meerder vyanden;
den wint waeyt altyd meest opt hoochste huys.
Hier om, seg ick noch eens, subtyle verstanden:
een pintken wyns, eenen stoop asyns, gheen huys sonder cruys.
prinche.
Die hier gebruycken alle haer wellusticheyt,
boven Godts wet stellen haer eygen inventie;
dese vinden noch de meeste ongerusticheyt:
sy werden gecruyst van haer selffs conscientie,
haer helle begint hier naer Godts sententie.
De boose geesten, diese eeuwich plagen // stellen,
wat baet ryckheyt, eere oft excellentie?
Al mach sulck hier inne syn behagen // stellen,
ten is niemant, wilt hy alle syn dagen // tellen;
meer suer dan soets daer inne vint // hy.
| |
[pagina 43]
| |
Salich is hy, al mach oock synen wagen // hellen,
die Godt slaecht om een beter, want die bemint // hy;
al is tcruys swaer, hope des loons verwint // vry
alle eertsche ghenuechte, en is meer quantsuys.
Dit doet my seggen, op dit woordeken versint // dy:
een pintken wyns, eenen stoop asyns, geen huys sonder cruys.
|
|