Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 167]

- LXXX - [Hoe hebt ghy my, Cupido, met uwer stralen]aant.

Hoe hebt ghy my, Cupido, met uwer stralen,
duer dbevel ws moeders, duerschoten soo vierich,
my stellende in bedwanck, dies tprincepale
der lieffden, om een, de schoonste goedertierich,
die therte bespuert heeft, int wesen manierich?
Sy is de lieffste onder tschyn der sonnen,
in myn gesichte boven maten sierich.
Dus, Venus, u bystant wilt my doch jonnen:
als ghy Hipomine deedt, die heeft begonnen,
duer uwen raet, om syn lieffste puere,
Atalanta, die hy heeft gewonnen
met loopen veerdich, al vielt hem suere.
Toont aen my oock, Venus, alsoo u cuere;
want lieffs absentie doet hert & bloet // haecken:
die in slieffs bedwanck is, moet suer & soet // smaken.

[p. 168]

 

Al moest ic als Perseus stryden vromelyc,

 

die duer Andromeda, syn wertste lieff,

 

den stryt aennam, twaer my schroemelyc,

 

& tegen tsee monster vocht, dwelck hy duer gerieff

 

ter doot gebrocht heeft, om der minnen brieff.

 

Brenkt my al dese feyten te voeren;

 

dbedwanck der lieffden doet my ongerieff;

 

maer, Venus, ghy en wilt myn beden niet hooren:

 

al moest ic als Leander in druck versmooren,

 

die hem te water gaff, soo lieffde riet,

 

om dat hy troost soude mogen oorboren

 

van Hero, dwelck dicmaels soo was geschiet;

 

hoe wel dat hem dwater ten lesten liet

 

onder hem schuylen, ic en wil geenen moet // staken:

 

die in slieffs bedwanck is, moet suer & soet // smaken.

 

 

 

Laet my eens gebruycken, toont, Venus, u cracht;

 

troost van de lieffste, duer wien ghy duersteken

 

hebt het herte vierich, & my gebracht

 

int bedwanck ws kints, diens oogen leken

 

overvloedich van tranen, den mont gespreken

 

seer weynich can nu duer lieffs bedwanck,

[p. 169]

 

Dus, Venus, toont rasch u soete treken

 

& laet nemen Cupido tot haer den ganck;

 

dat sy tot mywaerts genegen worde eer iet lanck.

 

Want als ghy, Venus, soo is sy schoone:

 

Mercurius sprake & oock den sanck

 

der Serenen heeft de bloeme te loone,

 

de getrouwicheyt van Themis & oock idoone,

 

als de maecht Jesse, wie sout elc vroet // maken.

 

Die in slieffs bedwanck is, moet suer & soet // smaken.

 

 

 

prinche.

 

 

 

O princhesse Venus! jont my eens duecht,

 

als ghy Pharis deedt van Trooyen ryckelyc,

 

die ghy hebt doen cryghen de alder soetste juecht,

 

Helena de schoonste duer practyckelyc.

 

Oft wilt my jonnen, als ghy deedt blyckelyc,

 

Ancontius Sidippe, de maecht vol rouwe,

 

oft als Ulissis, die ghy onbeswyckelyc

 

Penelope gaeft vuer syn eygen vrouwe.

 

Toont aen my, Venus, alsoo u trouwe,

[p. 170]

 

dan soude ic u dancken tot elcker stede,

 

& therte soude dan, dwelc nu als de flouwe

 

verlicht syn, soo mocht ic leven in vrede.

 

Maer tis al om niet & verloren bede;

 

den regel geseyt my swaermoedich doet // waken:

 

die in slieffs bedwanck, is moet suer & soet smaken.