Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 163]

- LXXIX - [Wt der diepten roep ick met herten ootmoedich]aant.

Wt der diepten roep ick met herten ootmoedich,
duer de kennisse aensiende myn groote misdaet
van myn jonkheyt, als seer overvloedich:
o Godt der genaden, weest myns behoedich,
want myn sonde myn hooft verre te boven gaet,
& boven der bergen gewichtich, soo is myn quaet,
gedaen van dbegin mynder dagen,
duer de sotte begeerte & jongen raet,
versmadende u waerheyt & u goet behagen.
Nu aensiende myn misdaet, soo moet ick beclagen
myn groote onwetentheyt van myn jonck leven;
dus en gedinckt de sonden niet, die ick moet dragen,
maer meer u genade & u goetheyt verheven.
Nu aenmerck ick wel dat my dede sneven,
myn jonge sotheden die voer u stincken;
nu biddick, als van uwen goeden geest gedreven,
o Heere, en wilt de sonden myns jonkheyt niet gedincken.

[p. 164]

 

De sonde mynder jonckheyt synde gedachtich,

 

soo duncket my nu therte van rouwe schueren;

 

want naer u rechtverdicheyt, o Godt almachtich,

 

als ghy die aensiet, dit weet ick warachtich,

 

soo en mach niemant staende blyven noch gedueren;

 

want de sterren onreyn syn, nader schriftueren,

 

& faute is in u ingelen gevonden.

 

Dus moet nu mynen geest veel dancx besueren,

 

als ick dincke om alle myn misdaden & sonden,

 

ende noch, alsoo den heyligen Petrus can orconden,

 

syn nauwe behouden, die oot rechtverdich waren.

 

Waer sal ick den sondaers, ten eeuwigen stonden,

 

ons voer u vertoogen oft openbaren?

 

Maer met een betrouwen op u genadich verclaren,

 

die ghy duer Christum alle penitentien wilt schincken,

 

dus biddick, duer syn lydens & doots beswaren:

 

o Heere, en wilt de sonden myns jonckheyt niet gedincken.

 

 

 

Als Jeroboam heb ick, onwyselyc bedocht,

 

o Heere Godt, u eeuwige wysheyt versteken,

 

& der jonge sotten onwysen raet volbrocht,

 

& nae myn wulpse sinnelycheyt in als gewrocht.

[p. 165]

 

Dies syn de thien geslachten van my aff geweken:

 

dat syn alle myn duechden, dit mach ick wel spreken,

 

& met clagende woorden duer tsondich aenmercken;

 

maer noch is een hope crachtich in my gebleken

 

op u genade, die gaet boven u ander wercken;

 

want ghy en begeerde de doot niet tot tsondaers verstercken,

 

maer dat hy hem bekeere & leve nae Ezechiels woort.

 

Dus doet wt myn boosheyt & duyster vlercken,

 

naer u ontfermhertigheyt, soomen dander hoort;

 

aensiet myn cranckheyt altyt voort & voort,

 

oft met den sondaren soudick in duysterheyt versincken.

 

Dus noch biddick met alle berouwende accoort:

 

o Heere, en wilt de sonden myns jonckheyt niet gedincken.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Princhelycke genade, Godt vol eeuwiger eeren,

 

noch beclaech ick seer myn sondige jonge tyden,

 

dat ick duer myn jonck sinnich wulps vermeeren,

 

u niet gevreest en heb als Heer der Heeren,

 

noch niet bekent in u goetheyt, naer Salomons belyden.

[p. 166]

 

Leert my duer uwen geest nu mynen geest bevryden,

 

duert schryven uwer wet in myn herte binnen;

 

leert my daer duere sonder handt besnyden;

 

als de heylige Magdalena soo verandert myn sinnen,

 

met Jeremias, duer ons geests bestralicheyt.

 

Maer siet op Christus, myn eeuwich gewinnen,

 

ons geset tot gerechticheyt & tot salicheyt,

 

dan sal ick mueghen, naer schrifts verhalicheyt,

 

met die rechtverdige voer u aenschyn blincken.

 

Dus biddick, my siende inder sonden regalicheyt:

 

o Heere, en wilt de sonden mynder joncheyt niet gedincken.