Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw
(1879-1881)–Jan de Bruyne–
Auteursrechtvrijverzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne
[pagina 157]
| |
- LXXVIII - [Menschelycke natuere, brooscher dan scherven]aant.
Menschelycke natuere, brooscher dan scherven,
vliet deertsche genuchten & leert nu sterven,
want tis al ydelheyt haer aencleven;
ghy moetse niet laten, ghy en moechtse niet erven;
sy en mach u niet versaden; dus wiltse derven.
Deynde alder vruecht is suchten & beven.
Salomon, van Gode hooch verheven,
heeft in syn leven
veel bedreven.
Boven andere in wysheden seer excellent
heeft hy hem tot alle conste gegeven,
wonder beschreven.
Hy hevet al beseven
& geproeft, dat geschien mach onder tfirmament.
Veel peerden, veel knechten waeren hem ontrent.
Ten eynde hy hem selven ecclesiasten hiet,
dats een wtspreker, dus bewees hy jent
alle eere, alle ryckdom een ydel riet:
Godt ist alleene, want alle dinck is niet,
| |
[pagina 158]
| |
Alle dinck is niet, bewysen ons schriftueren,
want tis vergankelyc, ten mach niet dueren;
dus ist al niet datmen eens moet laten.
Waer syn nu de weeldige schoone figueren,
die voermaels in vruechden leeffden sonder trueren?
Sy songen, sy speelden & sy aten,
sy liggen in deerde, vol wormen, vol gaten.
Is de siele verwaten.
wat mach dat baten
wellusticheyt, eere & domineringe,
steden, borchten, casteelen vol ondersaten,
croonen, ducaten,
oft gulden vaten?
Och! tis al ydelheyd, niet dan tromperinge,
een schyn sonder syn, een crancke fonderinge,
een blafe vol wints, een stromende vliet.
Dus stelt in Gode al u contempleringe,
die u siele geschapen heeft van niet tot iet:
Godt ist alleene, want alle dinck is niet.
In Gode wilt allen u betrouwen setten;
alle creatueren syn strikken & netten,
| |
[pagina 159]
| |
&, soo ons de wyseman ontbint:
die tpeck wilt raken sal hem besmetten.
Doen Davidt ginck op creatueren letten,
wert met Bersabea besmet, verlieft, verblint.
In de figuere men oock beschreven vint:
Dina, Jacobs kint,
wert ontschaeckt, geschint;
dbesien der creatueren heeft haer berouwen.
Salomon heeft syn leven schandelyck geint;
die soo wys was ghesint
ende van Gode bemint,
die aenbadt afgoden ter liefden van vrouwen.
Dwaes synse, die in creatueren betrouwen,
want sy syn besmettelyc, soomen dagelycx siet.
Maer mint Godt & wilt syn gheboden houwen;
noyt berouwich herte Godt en verstiet:
Godt ist alleene, want alle dinck is niet.
Alle dinck is niet, ick wilt bewysen,
want ten mach de siele versaden noch spysen,
en in alle solaes sietmen bitterheyt mingen.
Dus machmen alle vruecht voer niet wel prysen.
| |
[pagina 160]
| |
Sot synse die om niet seer loopen & bysen,
want die nae niet loopt, sal ooc niet thuys bringen.
Al machmen bancketteren, hoveren & singen,
dansen & springen,
tsyn ydel dingen;
want alst voerby is, moet therte onsachtich // wesen.
Sy wetent die oyt eertsche vruecht ontfingen.
Dus, jongelingen,
wilt u bedwingen,
soeckt troost aen Godt, die sal seer crachtich // wesen.
Sint Jan seyt: en wilt niet deelachtich // wesen
der genuchten der weirelt, die de siele duerschiet;
scheyt u daer aff, & wilt voerdachtich // wesen,
sy wondt veel swaerder dan sweert oft spiet:
Godt ist alleene, want alle dinck is niet.
prinche.
Bemint Godt, die alle begeerten versaden // mach;
och! hy ist alleene, die ons beraden // mach.
Niet ist al waer wy anders nae haken:
alleene hy onsen last ontladen // mach.
| |
[pagina 161]
| |
Wel hem die Godt mint: wie ist die hem schaden // mach?
een godtminnende herte mach vrolyc waken.
Niet ist al gout, silver & syde laken;
therte moet spaken.
Wat wy smaken,
reyn lieffde Godts therte meest verhuecht.
Alle die hier in Godts lieffde blaken,
sullen hem genaken,
ten hemel geraken.
Al ydel, verganckelyc is deertsche vruecht;
neemt dit voer u oogen, elck jonge juecht:
natuere leert sterven, al ist u verdriet,
aen Godt legt u sinnen, voedt altyd duecht:
Godt ist alleene, want alle dinck is niet.
|
|